Με αφορμη την διασκευη του My number ONE της Ε.ΠΑπαριζου απο το metal (και κατα συνεπεια) φιλισατανιστικο group 'Dream evil',μου ρθε στη μνημη(τη RAM) κατι που χα διαβασει σε ενα σχετικο forum.Παραθετω αυτολεξει:

Ιδού αυτούσιο το άρθρο από την τοπική εφημερίδα 'Υδράργυρος Αιγίνης', στη στήλη 'Τέχνη, Πολιτισμός και Αποκρυφισμός':

Προσπαθώντας να αποφύγω τον εντυπωσιασμό και την επιτήδευση, θα επιλέξω σήμερα ένα έργο τέχνης το οποίο με συγκινεί παρά την απλότητα και την καθημερινότητά του, το «Μάϊ νάμπερ Ουάν» που ερμηνεύει η Helena Paparizou. Χωρίς να σταθώ ιδιαίτερα στην καθαρά μουσική πλευρά της σύνθεσής του (η οποία, με την αγενή σχεδόν λεπτότητά της, χαϊδεύει βάναυσα τις εύθραυστες ατσάλινες χορδές της ψυχικής μου ευαισθησίας, αφήνοντας ένα αποτύπωμα που μου θυμίζει πως οι πράξεις της καθημερινότητας δεν πρέπει να αποκλίνουν από τον Ένα σκοπό της απόλυτης εκδήλωσης του «Εγώ», κατ’ ουσίαν δηλαδή του Όλου, μέσω της Τέχνης και της μετέπειτα καταστροφής του «Εγώ» αυτού, υπενθύμιση κουραστική, απογοητευτική ίσως για τα πειναλεώδη ανθρώπινα πάθη που επιζητούν να υπερπηδήσουν τη θεϊκή ουσία μέσα μας για να επιδοούν σε σαρκικές απολαύσεις ερήμην μας, μα υπενθύμιση που αναγεννιέται από τις στάχτες της μόλις το σιντί μπει στο σιντιπλέιερ, μια σκηνή που ο Δρ. Σίγκμουντ Φρόιντ θα χαρακτήριζε «σεξουαλική, φυσικά, μικρή μου Σάρα»), ας περάσω στους πραγματικά θεόπνευστους στίχους της Ναταλίας Γερμανού, πολιτιστικής απογόνου του Παλαιών Πατρών Γερμανού, γνωστού κληρικού με απελευθερωτικές τάσεις εθνιστικού περιεχομένου:
-γιου αρ μάι λόβερ, άντερκόβερ
Η στιχουργός εδώ απλά, λιτά, χωρίς περιστροφές δηλώνει τον εραστή της· μα επίσης υπενθυμίζει ότι αυτός είναι αντερκόβερ, μεταμφιεσμένος, ντυμένος αλλιώς, με ρούχα αλλιώτικα απ’ αυτά που του υπαγορεύει η θεϊκή του ουσία, με ρούχα που δεν επιτρέπουν στη στιχουργό και στον λόβερ να σμίξουν υπό το βλέμμα της κοινωνίας.
-γιου ‘ρ’ μάι σήκρετ πάσσιον εντ άι χαβ νο όδερΔηλώνει την ταυτότητα του πάθους της («πάσσιον»)· είναι κρυφό («σήκρετ»). Κρυφό διότι αν ήτο αποκεκαλυμένο θα τύφλωνε με τη λαμπρότητα της γνησιότητάς του τους ανθρώπους που, μέσα στην αλλοτριωτική χοληστερινούχα καθημερινή πραγματικότητά τους, δε γνωρίζουν τον έρωτα μα αποστρέφουν το βλέμμα τους, μπαίνοντας κατά λάθος σε νομικές διαδικασίες ή χειρότερα, φρίξον ήλιε!, σε νομικές σχολές. Με το «άι χαβ νο όδερ» (=δεν έχω άλλονε), η στιχουργός (μα στοχουργός για τους αναποφάσιστους σώφρονες που βρίσκουν το φως της γνώσης ενός σκοπού για το βίο τους στη φιλόξενη, φαεινή, φαγοκυτταρική τάχα, φανερογαμική στη φαλλικότητά της, φαιδρή για τους φλωροειδείς, φασματική σχεδόν φωλιά της ποιητικής της) μας δείχνει τη μοναδικότητα του πάθους της· αναφερόμεθα στη στιγμή όπου όλη η προσοχή, συνειδητή και ασυνείδητη, ενός ζώντος οργανισμού, στην προκειμένη ανθρώπου, επικεντρώνεται στον ένα και μοναδικό Ουράνιο Εραστή. Υπάρχει άραγε αυτός, ή είναι απλά αποκύημα της φαντασίας της στιχουργού; Θα «συναντηθούνε» ποτέ; Ούτε η Παπαρίζου δεν γνωρίζει. Ρεφραίν:
-γιού αρ μάι γουάν, μάι ναμπεργουάν,
δη όνλυ τρέζουρ αίβ’ έβερ χαντ!
Στο ρεφραίν αποκαλύπτει η στιχουργός τη φόρμουλα Αγάπης τόσο γνωστή σε όλα τα μυστικιστικά και ασκητικά ρεύματα και ρευματισμούς: «δη όνλυ τρέζουρ» (= ο μόνος θησαυρός). Η στιχουργός, μια θνητή, δηλώνει πως θησαυρός γι’ αυτήν είναι μόνο η δυνατότητα να σμίξει με τον Αγαπημένο («λόβερ») και όχι κάτι από το υλικό πεδίο. Απαρνείται τα πάντα Σ’ εκείνο το σημείο ο άνθρωπος συνειδητοποιεί εν τέλει την ταύτιση του με όλα τα θνητά όντα, το «αγάπα και τον εχθρό σου» του Χριστού πραγματώνεται, αφού ο εχθρός γίνεται αντιληπτός ως κομμάτι του Εαυτού. Η Ναταλία Γερμανού φτάνει έτσι στη θέωση, η Paparizou στην αποθέωση και ο ακροατής στου Παραδείσου τα μπουζούκια

Εσεισ τι λετε?

Με αφορμη την διασκευη του My number ONE της Ε.ΠΑπαριζου απο το metal (και κατα συνεπεια) φιλισατανιστικο group 'Dream evil',μου ρθε στη μνημη(τη RAM) κατι που χα διαβασει σε ενα σχετικο forum.Παραθετω αυτολεξει:

Ιδού αυτούσιο το άρθρο από την τοπική εφημερίδα 'Υδράργυρος Αιγίνης', στη στήλη 'Τέχνη, Πολιτισμός και Αποκρυφισμός':

Προσπαθώντας να αποφύγω τον εντυπωσιασμό και την επιτήδευση, θα επιλέξω σήμερα ένα έργο τέχνης το οποίο με συγκινεί παρά την απλότητα και την καθημερινότητά του, το «Μάϊ νάμπερ Ουάν» που ερμηνεύει η Helena Paparizou. Χωρίς να σταθώ ιδιαίτερα στην καθαρά μουσική πλευρά της σύνθεσής του (η οποία, με την αγενή σχεδόν λεπτότητά της, χαϊδεύει βάναυσα τις εύθραυστες ατσάλινες χορδές της ψυχικής μου ευαισθησίας, αφήνοντας ένα αποτύπωμα που μου θυμίζει πως οι πράξεις της καθημερινότητας δεν πρέπει να αποκλίνουν από τον Ένα σκοπό της απόλυτης εκδήλωσης του «Εγώ», κατ’ ουσίαν δηλαδή του Όλου, μέσω της Τέχνης και της μετέπειτα καταστροφής του «Εγώ» αυτού, υπενθύμιση κουραστική, απογοητευτική ίσως για τα πειναλεώδη ανθρώπινα πάθη που επιζητούν να υπερπηδήσουν τη θεϊκή ουσία μέσα μας για να επιδοούν σε σαρκικές απολαύσεις ερήμην μας, μα υπενθύμιση που αναγεννιέται από τις στάχτες της μόλις το σιντί μπει στο σιντιπλέιερ, μια σκηνή που ο Δρ. Σίγκμουντ Φρόιντ θα χαρακτήριζε «σεξουαλική, φυσικά, μικρή μου Σάρα»), ας περάσω στους πραγματικά θεόπνευστους στίχους της Ναταλίας Γερμανού, πολιτιστικής απογόνου του Παλαιών Πατρών Γερμανού, γνωστού κληρικού με απελευθερωτικές τάσεις εθνιστικού περιεχομένου:
-γιου αρ μάι λόβερ, άντερκόβερ
Η στιχουργός εδώ απλά, λιτά, χωρίς περιστροφές δηλώνει τον εραστή της· μα επίσης υπενθυμίζει ότι αυτός είναι αντερκόβερ, μεταμφιεσμένος, ντυμένος αλλιώς, με ρούχα αλλιώτικα απ’ αυτά που του υπαγορεύει η θεϊκή του ουσία, με ρούχα που δεν επιτρέπουν στη στιχουργό και στον λόβερ να σμίξουν υπό το βλέμμα της κοινωνίας.
-γιου ‘ρ’ μάι σήκρετ πάσσιον εντ άι χαβ νο όδερΔηλώνει την ταυτότητα του πάθους της («πάσσιον»)· είναι κρυφό («σήκρετ»). Κρυφό διότι αν ήτο αποκεκαλυμένο θα τύφλωνε με τη λαμπρότητα της γνησιότητάς του τους ανθρώπους που, μέσα στην αλλοτριωτική χοληστερινούχα καθημερινή πραγματικότητά τους, δε γνωρίζουν τον έρωτα μα αποστρέφουν το βλέμμα τους, μπαίνοντας κατά λάθος σε νομικές διαδικασίες ή χειρότερα, φρίξον ήλιε!, σε νομικές σχολές. Με το «άι χαβ νο όδερ» (=δεν έχω άλλονε), η στιχουργός (μα στοχουργός για τους αναποφάσιστους σώφρονες που βρίσκουν το φως της γνώσης ενός σκοπού για το βίο τους στη φιλόξενη, φαεινή, φαγοκυτταρική τάχα, φανερογαμική στη φαλλικότητά της, φαιδρή για τους φλωροειδείς, φασματική σχεδόν φωλιά της ποιητικής της) μας δείχνει τη μοναδικότητα του πάθους της· αναφερόμεθα στη στιγμή όπου όλη η προσοχή, συνειδητή και ασυνείδητη, ενός ζώντος οργανισμού, στην προκειμένη ανθρώπου, επικεντρώνεται στον ένα και μοναδικό Ουράνιο Εραστή. Υπάρχει άραγε αυτός, ή είναι απλά αποκύημα της φαντασίας της στιχουργού; Θα «συναντηθούνε» ποτέ; Ούτε η Παπαρίζου δεν γνωρίζει. Ρεφραίν:
-γιού αρ μάι γουάν, μάι ναμπεργουάν,
δη όνλυ τρέζουρ αίβ’ έβερ χαντ!
Στο ρεφραίν αποκαλύπτει η στιχουργός τη φόρμουλα Αγάπης τόσο γνωστή σε όλα τα μυστικιστικά και ασκητικά ρεύματα και ρευματισμούς: «δη όνλυ τρέζουρ» (= ο μόνος θησαυρός). Η στιχουργός, μια θνητή, δηλώνει πως θησαυρός γι’ αυτήν είναι μόνο η δυνατότητα να σμίξει με τον Αγαπημένο («λόβερ») και όχι κάτι από το υλικό πεδίο. Απαρνείται τα πάντα Σ’ εκείνο το σημείο ο άνθρωπος συνειδητοποιεί εν τέλει την ταύτιση του με όλα τα θνητά όντα, το «αγάπα και τον εχθρό σου» του Χριστού πραγματώνεται, αφού ο εχθρός γίνεται αντιληπτός ως κομμάτι του Εαυτού. Η Ναταλία Γερμανού φτάνει έτσι στη θέωση, η Paparizou στην αποθέωση και ο ακροατής στου Παραδείσου τα μπουζούκια

Εσεισ τι λετε?

Με αφορμη την διασκευη του My number ONE της Ε.ΠΑπαριζου απο το metal (και κατα συνεπεια) φιλισατανιστικο group 'Dream evil',μου ρθε στη μνημη(τη RAM) κατι που χα διαβασει σε ενα σχετικο forum.Παραθετω αυτολεξει:

Ιδού αυτούσιο το άρθρο από την τοπική εφημερίδα 'Υδράργυρος Αιγίνης', στη στήλη 'Τέχνη, Πολιτισμός και Αποκρυφισμός':

Προσπαθώντας να αποφύγω τον εντυπωσιασμό και την επιτήδευση, θα επιλέξω σήμερα ένα έργο τέχνης το οποίο με συγκινεί παρά την απλότητα και την καθημερινότητά του, το «Μάϊ νάμπερ Ουάν» που ερμηνεύει η Helena Paparizou. Χωρίς να σταθώ ιδιαίτερα στην καθαρά μουσική πλευρά της σύνθεσής του (η οποία, με την αγενή σχεδόν λεπτότητά της, χαϊδεύει βάναυσα τις εύθραυστες ατσάλινες χορδές της ψυχικής μου ευαισθησίας, αφήνοντας ένα αποτύπωμα που μου θυμίζει πως οι πράξεις της καθημερινότητας δεν πρέπει να αποκλίνουν από τον Ένα σκοπό της απόλυτης εκδήλωσης του «Εγώ», κατ’ ουσίαν δηλαδή του Όλου, μέσω της Τέχνης και της μετέπειτα καταστροφής του «Εγώ» αυτού, υπενθύμιση κουραστική, απογοητευτική ίσως για τα πειναλεώδη ανθρώπινα πάθη που επιζητούν να υπερπηδήσουν τη θεϊκή ουσία μέσα μας για να επιδοούν σε σαρκικές απολαύσεις ερήμην μας, μα υπενθύμιση που αναγεννιέται από τις στάχτες της μόλις το σιντί μπει στο σιντιπλέιερ, μια σκηνή που ο Δρ. Σίγκμουντ Φρόιντ θα χαρακτήριζε «σεξουαλική, φυσικά, μικρή μου Σάρα»), ας περάσω στους πραγματικά θεόπνευστους στίχους της Ναταλίας Γερμανού, πολιτιστικής απογόνου του Παλαιών Πατρών Γερμανού, γνωστού κληρικού με απελευθερωτικές τάσεις εθνιστικού περιεχομένου:
-γιου αρ μάι λόβερ, άντερκόβερ
Η στιχουργός εδώ απλά, λιτά, χωρίς περιστροφές δηλώνει τον εραστή της· μα επίσης υπενθυμίζει ότι αυτός είναι αντερκόβερ, μεταμφιεσμένος, ντυμένος αλλιώς, με ρούχα αλλιώτικα απ’ αυτά που του υπαγορεύει η θεϊκή του ουσία, με ρούχα που δεν επιτρέπουν στη στιχουργό και στον λόβερ να σμίξουν υπό το βλέμμα της κοινωνίας.
-γιου ‘ρ’ μάι σήκρετ πάσσιον εντ άι χαβ νο όδερΔηλώνει την ταυτότητα του πάθους της («πάσσιον»)· είναι κρυφό («σήκρετ»). Κρυφό διότι αν ήτο αποκεκαλυμένο θα τύφλωνε με τη λαμπρότητα της γνησιότητάς του τους ανθρώπους που, μέσα στην αλλοτριωτική χοληστερινούχα καθημερινή πραγματικότητά τους, δε γνωρίζουν τον έρωτα μα αποστρέφουν το βλέμμα τους, μπαίνοντας κατά λάθος σε νομικές διαδικασίες ή χειρότερα, φρίξον ήλιε!, σε νομικές σχολές. Με το «άι χαβ νο όδερ» (=δεν έχω άλλονε), η στιχουργός (μα στοχουργός για τους αναποφάσιστους σώφρονες που βρίσκουν το φως της γνώσης ενός σκοπού για το βίο τους στη φιλόξενη, φαεινή, φαγοκυτταρική τάχα, φανερογαμική στη φαλλικότητά της, φαιδρή για τους φλωροειδείς, φασματική σχεδόν φωλιά της ποιητικής της) μας δείχνει τη μοναδικότητα του πάθους της· αναφερόμεθα στη στιγμή όπου όλη η προσοχή, συνειδητή και ασυνείδητη, ενός ζώντος οργανισμού, στην προκειμένη ανθρώπου, επικεντρώνεται στον ένα και μοναδικό Ουράνιο Εραστή. Υπάρχει άραγε αυτός, ή είναι απλά αποκύημα της φαντασίας της στιχουργού; Θα «συναντηθούνε» ποτέ; Ούτε η Παπαρίζου δεν γνωρίζει. Ρεφραίν:
-γιού αρ μάι γουάν, μάι ναμπεργουάν,
δη όνλυ τρέζουρ αίβ’ έβερ χαντ!
Στο ρεφραίν αποκαλύπτει η στιχουργός τη φόρμουλα Αγάπης τόσο γνωστή σε όλα τα μυστικιστικά και ασκητικά ρεύματα και ρευματισμούς: «δη όνλυ τρέζουρ» (= ο μόνος θησαυρός). Η στιχουργός, μια θνητή, δηλώνει πως θησαυρός γι’ αυτήν είναι μόνο η δυνατότητα να σμίξει με τον Αγαπημένο («λόβερ») και όχι κάτι από το υλικό πεδίο. Απαρνείται τα πάντα Σ’ εκείνο το σημείο ο άνθρωπος συνειδητοποιεί εν τέλει την ταύτιση του με όλα τα θνητά όντα, το «αγάπα και τον εχθρό σου» του Χριστού πραγματώνεται, αφού ο εχθρός γίνεται αντιληπτός ως κομμάτι του Εαυτού. Η Ναταλία Γερμανού φτάνει έτσι στη θέωση, η Paparizou στην αποθέωση και ο ακροατής στου Παραδείσου τα μπουζούκια

Εσεισ τι λετε?