Ο χρήστης charmak66 έγραψε:

1. The Salton City: Ταινία με πρωταγωνιστή τον Val Kilmer,

'The Salton Sea' είναι ο τίτλος

Ο χρήστης koutsan έγραψε:

πολυ πισω εμεινε το θεμα...

οπωσδηποτε να πατε να δειτε το children of men...με clive owen κτλ κτλ...

πολυ καλη δουλεια..

Το είδα χτες...Συμφωνώ, καλό...Μέχρι εκεί όμως

δε ξερω το βιβλιο αλλα σκηνοθετικα ψιλοεσκιζε...

Χαίρετε!

Είδε κανείς το '5 λεπτά ακόμα' ?

Δεν ξέρω ποια η γνώμη σας, πάντως μου άρεσε αρκετά. Η ταινία βγάζει γέλιο και επιπλέον δεν θυμίζει καθόλου το copy-paste που κάνουν οι Έλληνες σκηνοθέτες όταν πρόκειται για κωμωδίες. Επιπλέον έχει γίνει καλούτσικη δουλειά στην εικόνα, με εφεδάκια που δεν βλέπεις κάθε μέρα σε Ελληνική παραγωγή, όπως αυτά στα οποία ο πρωταγωνιστής είναι άυλος. Ο δε Χαραλαμπόπουλος απολαυστικός όπως πάντα. Πολύ τον πάω.

Ο χρήστης taurus έγραψε:
Χαίρετε!

Είδε κανείς το '5 λεπτά ακόμα' ?

Δεν ξέρω ποια η γνώμη σας, πάντως μου άρεσε αρκετά. Η ταινία βγάζει γέλιο και επιπλέον δεν θυμίζει καθόλου το copy-paste που κάνουν οι Έλληνες σκηνοθέτες όταν πρόκειται για κωμωδίες. Επιπλέον έχει γίνει καλούτσικη δουλειά στην εικόνα, με εφεδάκια που δεν βλέπεις κάθε μέρα σε Ελληνική παραγωγή, όπως αυτά στα οποία ο πρωταγωνιστής είναι άυλος. Ο δε Χαραλαμπόπουλος απολαυστικός όπως πάντα. Πολύ τον πάω.

To ειδα εγω αλλα η γνωμη μου δεν μετραει γιατι δεν μου αρεσουν γενικα οι ελληνικες ταινιες, οποτε δεν ειμαι αντικειμενικος.

Χμ επειδή εμπίπτω στην ίδια κατηγορία...να το δώ σε DVD μαλλον ε

Ειδα χθες βραδυ το 'Αιμα στους λοφους' ή καπως ετσι.
Ηταν κατι ανθρωποειδη - που εγιναν ετσι απο κατι πυρηνικες δοκιμες σε κατι ερημους στις Η.Π.Α. - πού αλλου - που 'την πεφτουν' σε μια οικογενεια και γινεται το ελα να δεις!!! Πολυ αιμα!!!
Ωραιο εργακι!!!

Ο χρήστης Funis έγραψε:

Συμφωνω με τον lefos

Το εχει το ζωοδιο ρε παιδι μου... Συμφωνουμε οι Σκορπιοι.

Οντως, ο Χαραλαμποπουλος εκανε την (οποια) διαφορα. Ειναι πολυ καλος σε τετοιους ρολους!

mirage, ακριβως!

Megane98hp, ααα ειδες υπερπαραγωγη! Να πας να δεις και τον 'σχιζοφρενη δολοφονο με το πριονι νουμερο 2'!

Βασικα το 2 είναι prequel και όχι sequel οποτε θα έπρεπε να λέγεται 0
Το πρώτο είχε κάτι εξαιρετικά πλάνα της Jesica Biel με βρεγμένο μπουζάκι. Για την ακρίβεια μόλις στέγνωνε γινόταν κάτι και το μπλουζακι ξαναγινόταν μούσκεμα....Τέχνη τι να λέμε τώρα

Ο χρήστης mirage έγραψε:

Το πρώτο είχε κάτι εξαιρετικά πλάνα της Jesica Biel με βρεγμένο μπουζάκι. Για την ακρίβεια μόλις στέγνωνε γινόταν κάτι και το μπλουζακι ξαναγινόταν μούσκεμα....Τέχνη τι να λέμε τώρα

Ποιό αριστουργημα ειναι αυτό;

σχιζοφρενης δολοφονος με το πριονι νομιζω...

Ή αλλιώς The Texas Chainsaw massacre

Ο χρήστης mirage έγραψε:
Ή αλλιώς The Texas Chainsaw massacre

'Η αλλιως 'Μπαινω στην αιθουσα με χαρτινη σακκουλα στο κεφαλι για να μην με δει κανενας γνωστος'...

Ή αλλιώς πάω με όλους τους γνωστούς παρέα και κάνουμε το θρίλερ κωμωδία με τα σχόλια μας

Ο χρήστης mirage έγραψε:
Ή αλλιώς πάω με όλους τους γνωστούς παρέα και κάνουμε το θρίλερ κωμωδία με τα σχόλια μας

Εισαι μεσα στο μυαλο μου! Το ελεγα σε εναν φιλο την περασμενη εβδομαδα αλλα τελικα ειδαμε το '5 λεπτα ακομα'..

Λες για αυτό που παίζεται τώρα...Αυτό δεν το βλέπω ή μάλλον δεν πληρώνω για να το δω . Στο πρώτο πήγαμε για τον χαβαλέ και για την...

Φυσικά ήξερα οτι το σενάριο περιλάμβανε πολύ νερό εκτός από πολύ αίμα

Δανικας - κριτικαρει τη νεα του Παναγιωτοπουλου:

**Πεθαίνοντας από πλήξη και ανία

Αν το «Πεθαίνοντας στην Αθήνα» ήταν made in Finland και το έβλεπες σε ξένο φεστιβάλ, πόσα λεπτά θα άντεχες τέτοιο ρεσιτάλ κοινοτοπίας; **
*
Πάει τέλειωσε η εποχή που το ελληνικό σινεμά έχαιρε προστασίας και ασυλίας όπως το μπαμπάκι της Θεσσαλίας!

Πέστε το αφέλεια, πέστε το βλακεία, πέστε το ανοησία. Μετά το «Delivery» περίμενα από τον Νίκο Παναγιωτόπουλο να ξύσει ακόμα πιο βαθιά και να στάξει περισσότερες σταγόνες αίματος στο σελιλόιντ της επόμενης ταινίας του. Αντί αυτής της «αιμορραγίας» εισέπραξα (με ανοιχτό το στόμα) την εξής ανεκδιήγητη διαδικασία. Εκείνος στο σαλόνι σε κατάσταση «πίναμε τσάι», εγώ να πεθαίνω από πλήξη και ανία βλέποντας ένα απίστευτο ρεσιτάλ κοινοτοπίας!

Πρώτο, το «φιλοσοφικό» πεδίο - αν κι αυτό είναι τόσο κραυγαλέο που καταντάει εντελώς προσχηματικό - όπου το επιμύθιο καταλήγει στην εξής αμπελοφιλοσοφία: Η ζωή είναι ένα ψέμα, μόνο ο θάνατος είναι η αλήθεια. Κι αυτό γιατί ο ήρωας (ο Ανδρέας, δηλαδή ο Σπύρος Παπαδόπουλος), επειδή πάσχει από λευχαιμία, ομολογεί τις απιστίες του στις τρεις γυναίκες της ζωής του κι έτσι από ψεύτικος γίνεται αληθινός και φυσικά ως μελλοθάνατος είναι εντελώς συμπαθητικός. Βολικό, πολύ βολικό. Διότι ο θάνατος όχι μόνο τον απαλλάσσει από την έγνοια να σκηνοθετεί τα ψέματά του, αλλά από πάνω, ως «τελευταία επιθυμία», εξασφαλίζει και τη συναίνεση των τριών θυμάτων του προς την απιστία. Έτσι ο Ανδρέας οδεύει προς την άλλη ζωή ως σουλτάνος μοναδικός. Εντελώς μουσουλμανική, φαλλοκρατική, βολική αλήθεια. Για ένα επιπλέον λόγο. Και το ψέμα, αλήθεια είναι. Κοροϊδεύεις τους άλλους, κοροϊδεύεις τον εαυτό σου, κοροϊδεύεις τον καιρό σου. Τουρίστας ο Ανδρέας, τουριστική - για τον θάνατο - και η ταινία! Δηλαδή αν στο βάθος και πλαγίως ο Παναγιωτόπουλος επιθυμούσε να χλευάσει την μονογαμία (αφού ο θάνατος απενοχοποιεί την απιστία και δικαιώνει την πολυγαμία, άρα είναι ο θεσμός που μας αναγκάζει να ζούμε κόντρα στις ανάγκες μας και να κολυμπάμε σε ωκεανούς ψευτιάς και υποκρισίας) τότε γιατί «αυτός» και όχι «αυτές»; Γιατί ο άπιστος και ο πολυγαμικός να είναι Αρσενικός; Γιατί το κέντρο του μικρόκοσμου της ταινίας να είναι ένας Ανδρέας και όχι μια Ανδριάνα;
Πάμε τώρα στην δραματουργική ουσία. Ποιος ο λόγος που τρεις μέλισσες - η Πηνελόπη του (Μαρία Ναυπλιώτου), η τριαντασαραντάρα Εληνογαλλίδα ερωμένη του (Μαρία Σολωμού) και η εικοσάχρονη φοιτήτριά του (Βίκυ Παπαδοπούλου) - ανέχονται ένα πομφόλυγα κηφήνα; Επειδή έτσι. Αμ δεν! Μόνο στα καφενεία «έτσι κι έτσι ίσον γιουβέτσι». Στο σινεμά ο θεατής πρέπει να βιώσει, να πειστεί, να θαμπωθεί από λάμψεις ευφυίας και αληθινής γοητείας. Διάολε, όταν κάνεις μια ταινία για τον θάνατο, πρέπει να πάρεις υπόψη σου μερικές ιστορίες που τάραξαν, έγραψαν, έμειναν. Έτσι σκόρπια και ανάκατα θυμίζω: «Επέλαση των βαρβάρων», «Ο άνδρας που αγαπούσε τις γυναίκες», «Πεθαίνοντας στα τριάντα», «Η θάλασσα μέσα μου». Ιστορίες με ήρωες που κόμιζαν αρετές, που αποκάλυπταν απελπισία, που μεταμόρφωναν τη φθορά σε αθανασία. Στοιχειώδης κανόνας δραματουργίας. Δηλαδή, από τι ορίζεται ο Ανδρέας; Ποια η πρώτη ύλη, ποια η επεξεργασία, ποιος ο χαρακτήρας, ποια η προσωπικότητα; Ότι είναι καθηγητής Ιστορίας στην Σχολή Καλών Τεχνών; Να γελάσω! Ότι κυκλοφορεί με καλοραμμένο παλτό; Να καγχάσω! Τον θέλεις μάγκα και γκόμενο; Απόδειξη! Πάμε τώρα στην ίντριγκα. Ωραία, εντός ολίγου ο Ανδρέας θα πεθάνει από λευχαιμία. Αυτό είναι κλινικό περιστατικό, δεν είναι αρκετό για μια ταινία. Τι είναι για τον Παναγιωτόπουλο αρκετό; Η περιγραφή της τριπλής απιστίας. Πώς; Ορίστε λοιπόν. Θυμάσαι - λέει ο κόκορας στις κότες - τότε που βρισκόμουν σε συνέδριο στην Κρήτη; Ε, λοιπόν, κοιμόμουν με την μικρή σε ξενοδοχείο της Αθήνας. Α, λέει στην μικρή, θυμάσαι τότε που βρισκόμουν με την γυναίκα μου στη Γαλλία; Ε, λοιπόν, έκοβα βόλτες με την Καμίλ στο Καρπενήσι! Αν αυτές οι κοινοτοπίες συνιστούν χαριτωμένες πρωτοτυπίες, ε, τότε, καλύτερα να επιστρέψουμε στις κοσμικές κομεντί της Φίνος Φιλμ.
Πάμε τώρα στις ερμηνείες. Όλοι οι ρόλοι χωρίς δραματουργική επεξεργασία. Μα πώς έτσι; Επειδή έτσι μ' αρέσει. Αποτέλεσμα; Ο Παπαδόπουλος να κυκλοφορεί σαν γοητευτικό παλτό, που από καιρού εις καιρόν αμολάει μερικές αμπελοφιλοσοφίες. Η Σολωμού να παίζει σε διαφημιστικό εσωρούχων, η Ναυπλιώτου να εκλαμβάνει τον ρόλο της ως ρεπλίκα ξινισμένης ζωντοχήρας και ο Στάθης Λιβαθηνός να παριστάνει τον γιατρό από θεατρικό τσάι της Μιμής Ντενίση. Τέλος, η πεμπτουσία των διαλόγων εκσφενδονίζεται από την Σολωμού με την εξής κεραμίδα: «Θέλω ν' ακολουθήσω έναν άνδρα αλλά προς το παρόν επειδή δεν τον έχω βρει ακολουθώ την κουλτούρα». Έτσι φίλοι μου. Όταν τέτοιες ατάκες έβγαιναν από χάρτινα σαλονάτα μελοδράματα, προκαλούσαν το γέλιο της αρκούδας. Σήμερα όμως όλα κι όλα θεωρούνται τεκμήρια βαριάς κουλτούρας! Για να μην εξαντληθώ. Χωρίς τη μουσική και τα τραγούδια του Σταμάτη Κραουνάκη και δευτερευόντως χωρίς την φρεσκάδα της Βίκυς Παπαδοπούλου, κάποιος θα είχε «πεθάνει». Όχι ο Ανδρέας αλλά εγώ. Από πλήξη και ανία!
Με δυο λόγια: Καθηγητής Σχολής Καλών Τεχνών που πάσχει από λευχαιμία αποφασίζει να αποκαλύψει στις τρεις γυναίκες του την αλήθεια γα τις απιστίες του. *

Αθανατος νεο-ελληνικος κινηματογραφος

Και μόνο την τελευταία γραμμή να είχε γράψει, εγώ ΑΝ ΤΥΧΑΙΝΕ να δω αυτήν την ταινία (διότι εσκεμμένα δεν πρόκειται), δεν θα περίμενα τίποτα παραπάνω από όσα λεπτομερώς περιγράφει στο υπόλοιπο κείμενο. Απορώ γιατί του φάνηκε τόσο παράξενο του Δανίκα και ακόμα περισσότερο απορώ τι άλλο περίμενε να δει.

Ο χρήστης Asimov έγραψε:
Δανικας - κριτικαρει τη νεα του Παναγιωτοπουλου:

'Πεθαίνοντας από πλήξη και ανία'

Εγώ πεθαινω από πλήξη και ανία όποτε διαβάζω τον Δανίκα.

λεω να παω σινεμα το ΣΚ, για πειτε καμια καλη ταινια