Αντιγράφω απο την Καθημερινή

*Η ΕΚΛΕΙΨΗ ΤΟΥ 1919 ΠΟΥ ΑΛΛΑΞΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

(Αρθρο της κ. Ελένης Χατζηχρήστου Αστροφυσικού στο Εθνικό

Αστεροσκοπείο Αθηνών)

Πριν απο 87 χρόνια , στις 29 Μαίου 1919, μια ηλιακή έκλειψη έγινε η αιτία να αλλάξουν ριζικά οι κοσμοθεωρίες μας . Μέχρι τότε , και για δύο περίπου αιώνες, επικρατούσε η Νευτώνεια αντίληψη για το Σύμπαν και του νόμους που το διέπουν. Ο πανταχού παρών νόμος της βαρύτητας και η Ευκλείδια γεωμετρία ενός Σύμπαντος σταθερού και αμετάβλητου στο οποίο επικρατεί ο απόλγτος χρόνος . Ένας γεαρός Γερμανός ονόματι Αινστάιν είχε τολμήσει να αμφισβητήσει αυτήν την τάξη πραγμάτων λίγα χρόνια νωρίτερα , διατυπώνοντας την Ειδική και Γενική Θεωρία της Σχετικότητας . Ο χώρος μέσα απο τα μάτια του φαινόταν καμπυλωμένος κοντά σε αντικείμενα μεγάλης μάζας , το ίδιο και το φώς. Δυστυχώς εκείνη την εποχή η ύπαρξη μαύρων τρυπών δεν λαμβανόταν σοβαρά υπ' όψιν και τα μόνα ουράνια αντικείμενα με αρκετά μεγάλη μάζα, τα άστρα, είναι πολύ λαμπρά τα ίδια για να μπορέσουμε να διακρίνουμε την καμπύλωση του αμυδρού φωτός που έρχεται απο κάποια μακρινότερα αντικείμενα. Έτσι η θεωρία του Αινστάιν δεν μπορούσε να επαληθευτεί. Όλα αυτα άλλαξαν όμως , όταν το 1919 παρουσιάστηκαν οι ιδανικές συνθήκες για να δοκιμαστούν οι ιδέες του Αινστάιν . Μϊα ολική ηλιακή έκλειψη την στιγμή που ο Ήλιος βρισκόταν μπροστά απο το λαμπρό αστρικό σμήνος των Υάδων. Αν ο Αινστάιν ειχε δίκιο , τότε τα άστρα αυτά θα φαίνονταν να μετατοπίζονται σε ελαφρά διαφορετικές θέσεις απο αυτές που κανονικά κατέχουν στον νυχτερινό ουρανό, αφού το φώς τους δεν θα μεταδιδόταν πια σε ευθεία γραμμή ως προς τον γήινο παρατηρητή , αλλά θα καμπυλωνόταν απο την βαρύτητα περνώντας κοντά στον Ήλιο. Τα αποτελέσματα των περίφημων παρατηρήσεων εκείνης της ιστορικής έκλειψης επιβεβαίωσαν πανηγυρικά τη θεωρία της Σχετικότητας και ο Αινστάιν έγινε διάσημος μέσα σε μια νύχτα.

Σήμερα που γνωρίζουμε πλέον πολύ περισσότερα για την επιδραση της βαρύτητας στην ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία , η ιδιότητα της καμπύλωσης του φωτός έχει γίνει εργαλείο στα χέρια των αστρονόμων που χρησιμοποιούν τηλεσκόπια σχεδόν τόσο μεγάλα όσο και το σύμπαν:

'βαρυτικοί φακοί' γίνονται τα μακρινά σμήνη γαλαξιών που, έχοντας μάζα δισεκατομμυρίων ήλιων , καμπυλώνουν εντυπωσιακά και ενισχύουν το φώς που έρχεται απο πολύ μακρινά και αμυδρά αντικείμενα , όπως οι πρώτοι γαλαξίες , που χωρίς τους βαρυτικούς φακούς θα έμεναν για πάντα κρυμμένοι στα σκοτάδια του Σύμπαντος. Ένας κοσμικός 'βαρυτικός φακός' δημιουργείται απο την τεράστια μάζα ενός σμήνους γαλαξιών που καμπυλώνει το φώς πολύ μακρινών αμυδρών γαλαξιών , παραμορφώνοντας τις εικόνες τους σε εντυπωσιακά φωτεινά τόξα που μοιάζουν να περιβάλλουν τους γαλαξίες του σμήνους.*

Διαβάζοντας αυτό το φοβερά ενδιαφέρον άρθρο συνειδητοποίησα ότι μάλλον αγνοώ ποια είναι η Γενική και ποια η Ειδική θεωρία του Αινστάιν, εκτός απο το πασίγνωστο και απλοποιημένο Ε=ΜC2 (η δύναμη πως μπαίνει?)

ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΟΙ ΓΝΩΡΙΖΟΝΤΕΣ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΟΥΝ!!!!

Αντιγράφω απο την Καθημερινή

*Η ΕΚΛΕΙΨΗ ΤΟΥ 1919 ΠΟΥ ΑΛΛΑΞΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

(Αρθρο της κ. Ελένης Χατζηχρήστου Αστροφυσικού στο Εθνικό

Αστεροσκοπείο Αθηνών)

Πριν απο 87 χρόνια , στις 29 Μαίου 1919, μια ηλιακή έκλειψη έγινε η αιτία να αλλάξουν ριζικά οι κοσμοθεωρίες μας . Μέχρι τότε , και για δύο περίπου αιώνες, επικρατούσε η Νευτώνεια αντίληψη για το Σύμπαν και του νόμους που το διέπουν. Ο πανταχού παρών νόμος της βαρύτητας και η Ευκλείδια γεωμετρία ενός Σύμπαντος σταθερού και αμετάβλητου στο οποίο επικρατεί ο απόλγτος χρόνος . Ένας γεαρός Γερμανός ονόματι Αινστάιν είχε τολμήσει να αμφισβητήσει αυτήν την τάξη πραγμάτων λίγα χρόνια νωρίτερα , διατυπώνοντας την Ειδική και Γενική Θεωρία της Σχετικότητας . Ο χώρος μέσα απο τα μάτια του φαινόταν καμπυλωμένος κοντά σε αντικείμενα μεγάλης μάζας , το ίδιο και το φώς. Δυστυχώς εκείνη την εποχή η ύπαρξη μαύρων τρυπών δεν λαμβανόταν σοβαρά υπ' όψιν και τα μόνα ουράνια αντικείμενα με αρκετά μεγάλη μάζα, τα άστρα, είναι πολύ λαμπρά τα ίδια για να μπορέσουμε να διακρίνουμε την καμπύλωση του αμυδρού φωτός που έρχεται απο κάποια μακρινότερα αντικείμενα. Έτσι η θεωρία του Αινστάιν δεν μπορούσε να επαληθευτεί. Όλα αυτα άλλαξαν όμως , όταν το 1919 παρουσιάστηκαν οι ιδανικές συνθήκες για να δοκιμαστούν οι ιδέες του Αινστάιν . Μϊα ολική ηλιακή έκλειψη την στιγμή που ο Ήλιος βρισκόταν μπροστά απο το λαμπρό αστρικό σμήνος των Υάδων. Αν ο Αινστάιν ειχε δίκιο , τότε τα άστρα αυτά θα φαίνονταν να μετατοπίζονται σε ελαφρά διαφορετικές θέσεις απο αυτές που κανονικά κατέχουν στον νυχτερινό ουρανό, αφού το φώς τους δεν θα μεταδιδόταν πια σε ευθεία γραμμή ως προς τον γήινο παρατηρητή , αλλά θα καμπυλωνόταν απο την βαρύτητα περνώντας κοντά στον Ήλιο. Τα αποτελέσματα των περίφημων παρατηρήσεων εκείνης της ιστορικής έκλειψης επιβεβαίωσαν πανηγυρικά τη θεωρία της Σχετικότητας και ο Αινστάιν έγινε διάσημος μέσα σε μια νύχτα.

Σήμερα που γνωρίζουμε πλέον πολύ περισσότερα για την επιδραση της βαρύτητας στην ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία , η ιδιότητα της καμπύλωσης του φωτός έχει γίνει εργαλείο στα χέρια των αστρονόμων που χρησιμοποιούν τηλεσκόπια σχεδόν τόσο μεγάλα όσο και το σύμπαν:

'βαρυτικοί φακοί' γίνονται τα μακρινά σμήνη γαλαξιών που, έχοντας μάζα δισεκατομμυρίων ήλιων , καμπυλώνουν εντυπωσιακά και ενισχύουν το φώς που έρχεται απο πολύ μακρινά και αμυδρά αντικείμενα , όπως οι πρώτοι γαλαξίες , που χωρίς τους βαρυτικούς φακούς θα έμεναν για πάντα κρυμμένοι στα σκοτάδια του Σύμπαντος. Ένας κοσμικός 'βαρυτικός φακός' δημιουργείται απο την τεράστια μάζα ενός σμήνους γαλαξιών που καμπυλώνει το φώς πολύ μακρινών αμυδρών γαλαξιών , παραμορφώνοντας τις εικόνες τους σε εντυπωσιακά φωτεινά τόξα που μοιάζουν να περιβάλλουν τους γαλαξίες του σμήνους.*

Διαβάζοντας αυτό το φοβερά ενδιαφέρον άρθρο συνειδητοποίησα ότι μάλλον αγνοώ ποια είναι η Γενική και ποια η Ειδική θεωρία του Αινστάιν, εκτός απο το πασίγνωστο και απλοποιημένο Ε=ΜC2 (η δύναμη πως μπαίνει?)

ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΟΙ ΓΝΩΡΙΖΟΝΤΕΣ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΟΥΝ!!!!

Αντιγράφω απο την Καθημερινή

*Η ΕΚΛΕΙΨΗ ΤΟΥ 1919 ΠΟΥ ΑΛΛΑΞΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

(Αρθρο της κ. Ελένης Χατζηχρήστου Αστροφυσικού στο Εθνικό

Αστεροσκοπείο Αθηνών)

Πριν απο 87 χρόνια , στις 29 Μαίου 1919, μια ηλιακή έκλειψη έγινε η αιτία να αλλάξουν ριζικά οι κοσμοθεωρίες μας . Μέχρι τότε , και για δύο περίπου αιώνες, επικρατούσε η Νευτώνεια αντίληψη για το Σύμπαν και του νόμους που το διέπουν. Ο πανταχού παρών νόμος της βαρύτητας και η Ευκλείδια γεωμετρία ενός Σύμπαντος σταθερού και αμετάβλητου στο οποίο επικρατεί ο απόλγτος χρόνος . Ένας γεαρός Γερμανός ονόματι Αινστάιν είχε τολμήσει να αμφισβητήσει αυτήν την τάξη πραγμάτων λίγα χρόνια νωρίτερα , διατυπώνοντας την Ειδική και Γενική Θεωρία της Σχετικότητας . Ο χώρος μέσα απο τα μάτια του φαινόταν καμπυλωμένος κοντά σε αντικείμενα μεγάλης μάζας , το ίδιο και το φώς. Δυστυχώς εκείνη την εποχή η ύπαρξη μαύρων τρυπών δεν λαμβανόταν σοβαρά υπ' όψιν και τα μόνα ουράνια αντικείμενα με αρκετά μεγάλη μάζα, τα άστρα, είναι πολύ λαμπρά τα ίδια για να μπορέσουμε να διακρίνουμε την καμπύλωση του αμυδρού φωτός που έρχεται απο κάποια μακρινότερα αντικείμενα. Έτσι η θεωρία του Αινστάιν δεν μπορούσε να επαληθευτεί. Όλα αυτα άλλαξαν όμως , όταν το 1919 παρουσιάστηκαν οι ιδανικές συνθήκες για να δοκιμαστούν οι ιδέες του Αινστάιν . Μϊα ολική ηλιακή έκλειψη την στιγμή που ο Ήλιος βρισκόταν μπροστά απο το λαμπρό αστρικό σμήνος των Υάδων. Αν ο Αινστάιν ειχε δίκιο , τότε τα άστρα αυτά θα φαίνονταν να μετατοπίζονται σε ελαφρά διαφορετικές θέσεις απο αυτές που κανονικά κατέχουν στον νυχτερινό ουρανό, αφού το φώς τους δεν θα μεταδιδόταν πια σε ευθεία γραμμή ως προς τον γήινο παρατηρητή , αλλά θα καμπυλωνόταν απο την βαρύτητα περνώντας κοντά στον Ήλιο. Τα αποτελέσματα των περίφημων παρατηρήσεων εκείνης της ιστορικής έκλειψης επιβεβαίωσαν πανηγυρικά τη θεωρία της Σχετικότητας και ο Αινστάιν έγινε διάσημος μέσα σε μια νύχτα.

Σήμερα που γνωρίζουμε πλέον πολύ περισσότερα για την επιδραση της βαρύτητας στην ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία , η ιδιότητα της καμπύλωσης του φωτός έχει γίνει εργαλείο στα χέρια των αστρονόμων που χρησιμοποιούν τηλεσκόπια σχεδόν τόσο μεγάλα όσο και το σύμπαν:

'βαρυτικοί φακοί' γίνονται τα μακρινά σμήνη γαλαξιών που, έχοντας μάζα δισεκατομμυρίων ήλιων , καμπυλώνουν εντυπωσιακά και ενισχύουν το φώς που έρχεται απο πολύ μακρινά και αμυδρά αντικείμενα , όπως οι πρώτοι γαλαξίες , που χωρίς τους βαρυτικούς φακούς θα έμεναν για πάντα κρυμμένοι στα σκοτάδια του Σύμπαντος. Ένας κοσμικός 'βαρυτικός φακός' δημιουργείται απο την τεράστια μάζα ενός σμήνους γαλαξιών που καμπυλώνει το φώς πολύ μακρινών αμυδρών γαλαξιών , παραμορφώνοντας τις εικόνες τους σε εντυπωσιακά φωτεινά τόξα που μοιάζουν να περιβάλλουν τους γαλαξίες του σμήνους.*

Διαβάζοντας αυτό το φοβερά ενδιαφέρον άρθρο συνειδητοποίησα ότι μάλλον αγνοώ ποια είναι η Γενική και ποια η Ειδική θεωρία του Αινστάιν, εκτός απο το πασίγνωστο και απλοποιημένο Ε=ΜC2 (η δύναμη πως μπαίνει?)

ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΟΙ ΓΝΩΡΙΖΟΝΤΕΣ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΟΥΝ!!!!

Ο χρήστης TRAVELLER έγραψε:
Δεν κάνεις ένα edit να το διαβάσουμε ευκολότερα;; Πολυ 'σεντόνι' βγήκε

Πως το κάνω αυτό?

Δεν διαφωνώ, αλλά αυτό το κουτάκι που μπορείς να γράψεις τόσο πλάτος έχει
Άρα ξαναρωτάω με ποιά τεχνική μπορώ να το 'ξεχειλώσω'?

Άστο, το έφτιαξα [Krusenstern]