Κάνε καί μία περίληψη στα Ελληνικά ρε Κώστα.

Μια περίοδο πίστευα πως είχα το συγκεκριμένο σύνδρομο. Κοινωνική ζωή μηδέν, δύσκολα γνώριζα άλλα άτομα, δεν έβγαινα απο το σπίτι, 18αωρα μπροστά στο PC το οποίο είχα θεοποιήσει. Για κοπέλες κ.λ.π. δεν το συζητώ.

Τελικά άλλο ηταν το πρόβλημα μου (ψυχολογικό κι αυτό) το οποίο και λύθηκε τα τελευταία χρόνια...

Επίσης το Asperger's ειναι γνωστό ως 'geek syndrome'.

Επειδή έχω ψάξει αρκετά το θέμα (δυστυχώς λόγω προσωπικής εμπειρίας) έχω μερικά σχόλια.

Όπως αναφέρεται και στο άρθρο, γενικά οποιαδήποτε συμπεριφορά που αποκλίνει απο ενα Χ πρότυπο μπορεί να χαρακτηριστεί 'σύνδρομο'.

Πριν απο ενάμιση χρόνο περίπου, ψυχίατρος με διέγνωσε με έντονο OCD (Obsessive Compulsive Disorder) και κατάθλιψη. Στην πορεία της θεραπείας, μου είπε πως διάφορα aspects της εφηβικής μου ηλικίας ταιριάζουν στο πρότυπο Asperger, παρ' όλα αυτά πολλοί γιατροί δεν το δέχονται σαν πραγματικό σύνδρομο.

Υ.Γ. Μην τρομάζετε, δεν σφάζω γριούλες στο πάρκο!

silencer51
περαστικα ελπιζω γρηγορα να γινεις καλα.

Φίλε μου πίστεψέ με αυτή τη στιγμή ειμαι 1000% καλύτερα σε όλους τους τομείς της ζωής μου απ' όσο ήμουν π.χ. πριν απο 1,5 χρόνο...

Ίσως φαίνεται περίεργο σε πολλούς το οτι βγαίνω και το λέω αυτό στο ιντερνετ, παρ' όλα αυτά διαφωνώ οτι ειναι θέμα 'ταμπού' - οι ασθένειες του μυαλού (π.χ. κατάθλιψη) δεν διαφέρουν σε τίποτα απο τις σωματικές ασθένειες, αντίθετα μπορεί να έχουν πολύ πιο σοβαρές επιπτώσεις. Γιατί να αντιμετωπίζονται διαφορετικά, ως κάτι ντροπιαστικό ή 'ταμπού';

Ο χρήστης silencer51 έγραψε:

Υ.Γ. Μην τρομάζετε, δεν σφάζω γριούλες στο πάρκο!

Στο σούπερ μάρκετ;

Ο χρήστης silencer51 έγραψε:
οι ασθένειες του μυαλού (π.χ. κατάθλιψη) δεν διαφέρουν σε τίποτα απο τις σωματικές ασθένειες, αντίθετα μπορεί να έχουν πολύ πιο σοβαρές επιπτώσεις. Γιατί να αντιμετωπίζονται διαφορετικά, ως κάτι ντροπιαστικό ή 'ταμπού';

Σε αυτό έχεις μεγάλο δίκιο!

Και καλά να ντρέπεσαι εκ των υστέρων να το πεις, αν μη τι άλλο είσαι πλέον καλά... Αν ντρέπεσαι να το πεις και να ζητήσεις βοήθεια όμως όταν έχεις το πρόβλημα, αυτό είναι το χειρότερο...

Ο χρήστης silencer51 έγραψε:

Ίσως φαίνεται περίεργο σε πολλούς το οτι βγαίνω και το λέω αυτό στο ιντερνετ, παρ' όλα αυτά διαφωνώ οτι ειναι θέμα 'ταμπού' - οι ασθένειες του μυαλού (π.χ. κατάθλιψη) δεν διαφέρουν σε τίποτα απο τις σωματικές ασθένειες, αντίθετα μπορεί να έχουν πολύ πιο σοβαρές επιπτώσεις. Γιατί να αντιμετωπίζονται διαφορετικά, ως κάτι ντροπιαστικό ή 'ταμπού';

Πολύ-πολύ σωστός!

Χαίρομαι που κατάφερες και ξεπέρασες το πρόβλημά σου!

Ο χρήστης kyan έγραψε:
Η τονισμένη φράση υποννοεί πως αυτή η 'αποκλίνουσα' συμπεριφορά χαρακτηρίζεται ως προθάλαμος άλλων 'ασθενειών' με προφανή στόχο το κέρδος.

Κάτι τέτοιο υποψιάστηκα κι εγώ, χωρίς να φτάσω μέχρι το συγκεκριμένο σημείο του άρθρου. Δηλ. κάποιος που για ορισμένους λόγους απομονώνεται σε μια αποκλειστική ασχολία πάσχει από 'ειδική' ψυχική ασθένεια; Η οποία με ένα χαπάκι θα 'θεραπευθεί'; Ας μιλήσει με κάποιον ψυχολόγο ή με κάποιον καλό φίλο, αυτό είναι αρκετό.

Ο άνθρωπος της βροχής και της διπλανής πόρτας...

(Δρ. Λίζα Βάρβογλη, Ph.D. Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια)
Η κυρία Λίζα Βάρβογλη είναι διδάκτωρ Ψυχολογίας και μέλος της ερευνητικής ομάδας του Children's Hospital της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ.

Συχνά στην κοινωνική μας ζωή αναρωτιόμαστε γιατί κάποιος έχει παράξενη συμπεριφορά και ξεχωρίζει από το πλήθος. Ο νεαρός, για παράδειγμα, στο μπαρ που πίνει χυμό και κλείνει με τα χέρια τα αφτιά του όταν ανεβαίνει η ένταση της μουσικής, τραβά την προσοχή της παρέας και των διπλανών του. Αλλά και το άτομο που δυσκολεύεται να συζητήσει όταν γνωρίζει ένα νέο πρόσωπο ή ο 'κομπιουτεράς' που είναι προσηλωμένος στην οθόνη του και δεν ενδιαφέρεται για ό,τι συμβαίνει γύρω του, το παιδάκι που προτιμά να μείνει στην τάξη και να λύσει εξισώσεις αντί να παίξει μπάλα, είναι ενδεικτικά παραδείγματα συμπεριφοράς που, χωρίς να ενοχλεί, καταγράφεται ως παράξενη και ξενίζει.

Σε μία από τις αγαπημένες ταινίες των σινεφίλ, τον 'Rainman', ο Dastin Hoffman υποδύεται έναν πανέξυπνο αλλά πολύ παράξενο άνθρωπο. Αν και ειπώθηκε ότι πρόκειται για άτομο με αυτισμό, η σωστή ψυχολογική διάγνωση είναι σύνδρομο Ασπεργκερ (Asperger's syndrome), μια πάθηση που συγγενεύει με τον αυτισμό.

Ενώ ο αυτισμός είναι πιο σπάνιος και θεωρείται αναπηρία, και παιδιά με αυτή την ασθένεια συνήθως φοιτούν σε ειδικά σχολεία, το σύνδρομο Ασπεργκερ είναι αρκετά διαδεδομένο και το άτομο που το έχει, παιδί ή ενήλικος, απλώς δείχνει διαφορετικό ή παράξενο. Ως κοινωνία έχουμε την τάση να δυσανασχετούμε στην παρουσία του διαφορετικού. Όταν όμως το διαφορετικό ή το παράξενο γίνεται αναγνωρίσιμο, τότε οι προκαταλήψεις μας καταρρέουν και το αποδεχόμαστε, γεγονός που έχει ως άμεση συνέπεια τις ομαλές διαπροσωπικές σχέσεις.

Αν κάναμε ένα τεστ για αυτισμό στο γενικό πληθυσμό, θα διαπιστώναμε ότι ένα στα τριακόσια άτομα, αν όχι περισσότερα, θα 'περνούσαν', σύμφωνα με τον Simon Βaron-Cohen, ψυχολόγο στο Πανεπιστήμιο του Cambridge της Αγγλίας. Ο ίδιος, μάλιστα, λέει ότι από τα άτομα που θα περνούσαν το συγκεκριμένο τεστ τα περισσότερα θα ήταν επιστήμονες γένους αρσενικού.

Στην έρευνά του, οι εθελοντές φοιτητές (χωρίς διάγνωση) σε τμήματα θετικών επιστημών και τεχνολογίας πήραν βαθμολογία πάνω από 32 στο τεστ για σύνδρομο Ασπεργκερ (με 50 το ανώτατο), ενώ αυτοί των ανθρωπιστικών επιστημών και των τεχνών είχαν σαφώς χαμηλότερη βαθμολογία. Επίσης, είναι ενδιαφέρουσα η παρατήρηση ότι το σύνδρομο αυτό εμφανίζεται συχνότερα στους άνδρες από ό,τι στις γυναίκες (με αναλογία δέκα άνδρες προς μία γυναίκα). Ο Δρ Baron-Cohen παρατηρεί ότι στις σύγχρονες κοινωνίες τα άτομα με σύνδρομο Ασπεργκερ έχουν πολλές ευκαιρίες να αριστεύσουν, όπως, για παράδειγμα, το πεδίο της εφαρμοσμένης πληροφορικής.

Ποιο είναι, λοιπόν, το προφίλ ενός ατόμου με σύνδρομο Ασπεργκερ;

Κατ' αρχάς, η νοημοσύνη αυτών των ατόμων είναι κανονική ή ανώτερη και έχουν πολύ δυνατή μνήμη. Ορισμένοι έχουν ιδιαίτερες ικανότητες ή ταλέντα, όπως να αφοσιώνονται στη λεπτομέρεια και να ασχολούνται απρόσκοπτα με κάτι που τους ενδιαφέρει. Συχνά παρουσιάζουν το φαινόμενο της υπερλεξίας, δηλαδή επιδεικνύουν ένα θαυμάσιο λεξιλόγιο, χωρίς όμως να καταλαβαίνουν την ακριβή σημασία των λέξεων. Και εδώ ακριβώς επικεντρώνονται οι δυσκολίες τους, στη λεκτική και διαπροσωπική ή κοινωνική επικοινωνία και επαφή.

Έτσι, το άτομο με Ασπεργκερ αποφεύγει να κοιτάξει το συνομιλητή του στα μάτια και ενώ έχει την επιθυμία να αποκτήσει φίλους, δεν ξέρει από πού να αρχίσει και τι ακριβώς να κάνει για να το επιτύχει, κάτι που θεωρείται αυτονόητο για τους περισσότερους από εμάς. Συχνά τα άτομα με αυτή την πάθηση είναι αγενή ή επιδεικνύουν προβληματική συμπεριφορά, αλλά αυτό είναι το άμεσο αποτέλεσμα της στενής και περιορισμένης αντίληψης που έχουν για τα διάφορα κοινωνικά φαινόμενα. Τα άτομα αυτά έχουν την ικανότητα να μάθουν τους κανόνες κοινωνικής συμπεριφοράς, αλλά χρειάζεται να τους διδαχθούν, όπως κάποιος άλλλος θα μάθαινε, για παράδειγμα, την τεχνική για να παίζει πιάνο.

Πρόκειται για άτομα που δεν θέλουν να επικοινωνήσουν με τους γύρω τους; Η επιστημονική απάντηση είναι ότι σαφέστατα όχι. Το σύνδρομο Ασπεργκερ συνεπάγεται μια τέτοιου είδους εγκεφαλική 'καλωδίωση' που καθιστά δύσκολη την επεξεργασία λεπτών μη λεκτικών πληροφοριών. Το δεξί ημισφαίριο του εγκεφάλου και μια άλλη δομή του που ονομάζεται αμυγδαλή (λόγω σχήματος) παίζουν σημαντικό ρόλο στην κοινωνική συμπεριφορά. Έτσι, ο 'κοινωνικός' εγκέφαλος αυτών των κατά τα άλλα υγειών ατόμων δεν έχει εξελιχθεί όπως θα έπρεπε.

Εύλογα, επομένως, θα αναρωτηθεί κανείς για τη χρησιμότητα της διάγνωσης και αν είναι μια ακόμα ετικέτα την οποία θα φέρει το άτομο στην υπόλοιπη ζωή του. Ξεκινώντας από το δεδομένο ότι το σύνδρομο Ασπεργκερ είναι μια νευρολογική αναπτυξιακή διαταραχή που συνοδεύει το άτομο όλη του τη ζωή, η σωστή διάγνωση ανακουφίζει το ίδιο το άτομο και την οικογένειά του.

Ξαφνικά, τα κομμάτια του μπερδεμένου παζλ, δηλαδή όλες οι περίεργες συμπεριφορές, η απομόνωση, η ανεξήγητη παράξενη σκέψη και η προσωπικότητα του ανθρώπου, μπαίνουν σε τάξη και σχηματίζουν μια καθαρή εικόνα, δίνοντας μια λογική εξήγηση. Το άτομο αποκτά το γνώθι σαυτόν και οι οικείοι του αντιλαμβάνονται τις δυνατότητες και τις αδυναμίες του, γεγονός χρήσιμο για την κατάστρωση εκπαιδευτικών και επαγγελματικών σχεδίων.

ΣYNΔPΟMΟ AΣΠEPΓKEP

Eυφυΐες, πρωτοπόροι και ολίγον... αυτιστικοί

Tι κρύβεται πίσω από τη μεγαλοφυΐα του Σωκράτη, του Mιχαήλ Aγγέλου και του Aϊνστάιν; Mια ήπια μορφή αυτισμού, υποστηρίζουν Bρετανοί επιστήμονες

ΜΑΙΡΗ ΑΔΑΜΟΠΟΥΛΟΥ

Σωκράτης, Ισαάκ Νεύτων, Μιχαήλ Άγγελος, Κάρολος Δαρβίνος, Αλβέρτος Αϊνστάιν, Μαρία Κιουρί, Άντι Γουόρχολ. Ανέτρεψαν δεδομένα και προχώρησαν την σκέψη της ανθρωπότητας. Τελικά όμως ήταν μεγαλοφυΐες, ασθενείς του συνδρόμου Άσπεργκερ (μιας ήπιας μορφής αυτισμού) ή θύματα της σύγχρονης τάσης αποκαθήλωσης των μύθων του παρελθόντος; «Εκ των υστέρων είναι πολύ δύσκολο να διατυπώσει κανείς τέτοιου είδους θεωρίες», αναφέρουν Έλληνες παιδοψυχίατροι, οι οποίοι ειδικεύονται στις διάχυτες διαταραχές της ανάπτυξης, στις οποίες συγκαταλέγεται και το σύνδρομο Άσπεργκερ. Διότι και αν ακόμη υπάρχει η υποψία πως έπασχαν από το συγκεκριμένο σύνδρομο δεν ήταν δυνατόν να έχει διαγνωσθεί στην εποχή τους, καθώς εντοπίστηκε ως μεμονωμένη περίπτωση μόλις το 1944, ενώ μέχρι και τα μέσα της δεκαετίας του '90 δεν είχε γίνει καμία κλινική διάγνωση. «Με το να είναι μονομανείς, οι άνθρωποι που πάσχουν από το σύνδρομο Άσπεργκερ έχουν τη δυνατότητα να συγκεντρώνονται σε κάτι που τους ενδιαφέρει, με αποτέλεσμα οι ικανότητές τους να μη μετριάζονται από τις καθημερινές αλληλεπιδράσεις, που απορροφούν τόσο χρόνο σε όλους εμάς τους υπολοίπους», λέει στο BBC η Έιλιν Χόπκινς, εκπρόσωπος της Εταιρείας Αυτιστικών. «Οι άνθρωποι με σύνδρομο Άσπεργκερ γενικά έχουν υπερβολική ικανότητα συγκέντρωσης, είναι εθισμένοι στη δουλειά, έχουν την τάση να βλέπουν τα πράγματα δίνοντας προτεραιότητα στη λεπτομέρεια και μετά στο όλον, αντιθέτως με τους υπόλοιπους ανθρώπους που δίνουν βάρος πρώτα στη συνολική εικόνα», υποστηρίζει ο καθηγητής Μάικλ Φιτζέραλντ από το Τρίνιτι Κόλετζ του Δουβλίνου και ένας εκ των δύο ερευνητών που διατύπωσαν τη θεωρία πως ο Μιχαήλ Άγγελος έπασχε από το σύνδρομο Άσπεργκερ. Τι οδήγησε όμως τους επιστήμονες να καταλήξουν πρόσφατα στο συμπέρασμα πως ο κορυφαίος ζωγράφος της Αναγέννησης, ο Μιχαήλ Άγγελος, έπασχε από το σύνδρομο Άσπεργκερ; Το γεγονός ότι ακολουθούσε ασυνήθιστο τρόπο ζωής, είχε περιορισμένα ενδιαφέροντα, λιγοστούς φίλους και όχι ιδιαίτερη ικανότητα επικοινωνίας, σύμφωνα με πηγές της εποχής. Ίχνη συμπεριφοράς που συναντώνται και στους πάσχοντες από το σύνδρομο Άσπεργκερ. Και μπορεί η συγκεκριμένη θεωρία να απορρίφθηκε από τους ιστορικούς τέχνης, όχι όμως και από την Εθνική Εταιρεία Αυτιστικών, η οποία υποστηρίζει πως η σχολαστική παρατήρηση των μορφών που φιλοτέχνησε ο καλλιτέχνης και το υψηλό επίπεδο εργασίας του συγκλίνουν προς μια τέτοια διάγνωση. «Γεγονός πάντως είναι ότι σε αρκετές περιπτώσεις το σύνδρομο παρατηρείται σε άτομα με υψηλή ευφυΐα, καθώς και με ιδιαίτερες ικανότητες σε συγκεκριμένους τομείς, όπως για παράδειγμα τα μαθηματικά», προσθέτουν και οι Έλληνες ειδικοί. Πιο συγκρατημένος ωστόσο εμφανίζεται ο καθηγητής του Πανεπιστημίου του Κέμπριτζ, Σάιμον Μπέιρον-Κοέν, ο οποίος λέει πως είναι πιο ακριβές να περιγράψουμε τη δημιουργικότητα ως «συστηματικότητα», ως μια ισχυρή τάση κάποιου να αναλύει τις λεπτομέρειες. Παρ' όλο που δεν είναι αποκλειστικά άνδρες όσων η δύναμη κρύβεται στη λογική ανάλυση, περιγράφεται ως γνώρισμα του ανδρικού μυαλού. Και έχει παρατηρηθεί ότι οι άνδρες πάσχοντες από το σύνδρομο ξεπερνούν τις γυναίκες σε αναλογία ένα προς εννέα. H αιτιολογία του συνδρόμου δεν έχει ακόμη βρεθεί από τους επιστήμονες, αλλά πρόσφατες μελέτες έχουν επισημάνει τη σχέση της εμφάνισής του με γενετικούς παράγοντες και προδιάθεση. Άγνωστη παραμένει και η θεραπεία. Οι παρεμβάσεις που γίνονται από τους ειδικούς στοχεύουν στη βελτίωση των δυσκολιών, οι οποίες σταδιακά μπορεί να τροποποιηθούν αλλά όχι να εξαφανιστούν.
Και επί της οθόνης
Το σύνδρομο Άσπεργκερ δεν πλήττει όμως μόνο τις μεγαλοφυΐες, αλλά και δημοφιλείς ήρωες του κινηματογράφου και της τηλεόρασης. Ο Μίστερ Σποκ, εκ των πρωταγωνιστών της δημοφιλούς σειράς «Σταρ Τρεκ», ο εκκεντρικός και γκαφατζής Μίστερ Μπιν της μικρής και μεγάλης οθόνης, αλλά και η «χάρτινη» Λίσα Σίμπσον της γνωστής οικογένειας καρτούν εμφανίζουν, σύμφωνα με τους ειδικούς, τα χαρακτηριστικά του συνδρόμου.

Τι είναι το σύνδρομο Asperger

Πηγή: Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας (World Health Organization 1990) - Κριτήρια για το σύνδρομο ASPERGER στο ICD-10
Επιμέλεια:Δαλακούρας Νικόλαος δάσκαλος http://www.geocities.com/autismos/indexgr.html

Α. Μια έλλειψη οποιασδήποτε σημαντικής γενικής καθυστέρησης στη γλώσσα ή στη γνωστική ανάπτυξη.
Η διάγνωση απαιτεί να έχουν αναπτυχθεί απλές λέξεις από τα δύο χρόνια ή νωρίτερα, και οι επικοινωνιακές φράσεις να χρησιμοποιούνται από τα τρία χρόνια της ηλικίας ή νωρίτερα. Δεξιότητες αυτοεξυπηρέτησης, προσαρμοστική συμπεριφορά και περιέργεια για το περιβάλλον στη διάρκεια των πρώτων τριών χρόνων θα πρέπει να είναι τουλάχιστο σύμφωνα με την ομαλή νοητική ανάπτυξη. Ωστόσο, οι σταθμοί κινητικής ανάπτυξης μπορεί να παρουσιάζουν κάποια καθυστέρηση, και η κινητική αδεξιότητα είναι συνήθης (παρόλο που δεν είναι ένα αναγκαίο χαρακτηριστικό στη διάγνωση). Μεμονωμένες ειδικές δεξιότητες, συχνά συσχετισμένες με μη φυσιολογικές απασχολήσεις, είναι κοινές, αλλά δεν απαιτούνται στη διάγνωση.
Β. Ποιοτικές ανεπάρκειες σε αμοιβαία κοινωνική αλληλεπίδραση (κριτήρια όπως στην περίπτωση του αυτισμού).
Η διάγνωση απαιτεί ευαπόδεικτες ανωμαλίες σε τουλάχιστο τρεις από τις παρακάτω περιοχές:

1. Aδυναμία προσήλωσης βλέμματος, έκφρασης προσώπου, στάσης του σώματος και χειρονομιών για να ρυθμίζει την κοινωνική αλληλεπίδραση.
2. Aποτυχία ν' αναπτύξει (μ' ένα τρόπο κατάλληλο ως προς τη νοητική ηλικία και πέρα από τις άφθονες ευκαιρίες) σχέσεις με συνομηλίκους που συμπεριλαμβάνουν ένα αμοιβαίο μοίρασμα διαφερόντων, δραστηριοτήτων και συναισθημάτων.
3. Σπάνια επιδιώκει και χρησιμοποιεί άλλα άτομα γι' ανακούφιση και στοργή σε χρόνο πίεσης ή άγχους και/ή σπάνια προσφέρει ανακούφιση και στοργή σ' άλλους όταν δείχνουν να έχουν άγχος ή νιώθουν δυστυχισμένοι.
4. Δε μοιράζει τη χαρά του, με την έννοια ότι δε νιώθει ευχαρίστηση με την ευτυχία άλλων ατόμων και/ή δεν επιδιώκει αυθόρμητα να μοιραστεί τη χαρά άλλων εμπλεκόμενο μαζί τους.
5. Έλλειψη κοινωνικο-συναισθηματικής αμοιβαιότητας όπως φαίνεται μέσα από μια ανεπαρκή ή παρεκκλίνουσα αντίδραση σε συναισθήματα άλλων ατόμων, και/ή έλλειψη διαμόρφωσης συμπεριφοράς σύμφωνα με το κοινωνικό περιεχόμενο, και/ή μια αδυναμία ενσωμάτωσης κοινωνικών, συναισθηματικών και επικοινωνιακών συμπεριφορών.
   Γ. Περιορισμένοι, επαναλαμβανόμενοι και στερεότυποι τύποι συμπεριφοράς, διαφερόντων και δραστηριοτήτων (είναι κριτήρια και για τον αυτισμό - ωστόσο, θα ήταν λιγότερο συνηθισμένο γι' αυτούς να συμπεριλάβουν είτε κινητικές ιδιοτυπίες είτε απασχολήσεις με μέρη αντικειμένων ή με υλικά παιχνιδιού που δε λειτουργούν).
   Η διάγνωση απαιτεί ευαπόδεικτες ανωμαλίες σε τουλάχιστο δύο από τις παρακάτω περιοχές:
6. Μια απασχόληση εμπεριέχουσα στερεότυπους και περιορισμένους τύπους ενδιαφέροντος.
7. Ειδική προσκόλληση σε ασυνήθη αντικείμενα.
8. Φανερά καταναγκαστική προσκόλληση σε ειδικές, μη λειτουργικές, ρουτίνες ή τελετουργίες.
9. Στερεότυπες και επαναλαμβανόμενες κινητικές ιδιοτυπίες που συμπεριλαμβάνουν πλατάγισμα ή συστροφή χεριού / δαχτύλου ή περίπλοκες κινήσεις ολόκληρου του σώματος.
10. Απασχολήσεις με μέρη αντικειμένων ή με υλικά παιχνιδιού που δε λειτουργούν (όπως είναι το άρωμα τους, η αίσθηση της επιφάνειας τους, ή ο θόρυβος / δόνηση που προξενούν).
11. Άγχος γι' αλλαγές σε μικρές, μη λειτουργικές λεπτομέρειες του περιβάλλοντος.
    Δ. Η διαταραχή δε μπορεί ν' αποδοθεί σε άλλες ποικιλίες διάχυτης εξελικτικής διαταραχής: σχιζοτυπική διαταραχή, απλή σχιζοφρένεια. αντιδραστική και μη αναχαιτιζόμενη διαταραχή προσκόλλησης στη σχολική ηλικία, καταθλιπτική διαταραχή προσωπικότητας, καταθλιπτική-καταναγκαστική διαταραχή.

Ο χρήστης GeorgeTabs έγραψε:

οι ασθένειες του μυαλού (π.χ. κατάθλιψη) δεν διαφέρουν σε τίποτα απο τις σωματικές ασθένειες, αντίθετα μπορεί να έχουν πολύ πιο σοβαρές επιπτώσεις. Γιατί να αντιμετωπίζονται διαφορετικά, ως κάτι ντροπιαστικό ή 'ταμπού';

Σε αυτό έχεις μεγάλο δίκιο!

Και καλά να ντρέπεσαι εκ των υστέρων να το πεις, αν μη τι άλλο είσαι πλέον καλά... Αν ντρέπεσαι να το πεις και να ζητήσεις βοήθεια όμως όταν έχεις το πρόβλημα, αυτό είναι το χειρότερο...

Συμφωνω απόλυτα! Θεωρώ οτι οι λύσεις με τα ψυχοφάρμακα κλπ πρέπει να αναφέρονται σε δυσκολότερες καταστάσεις του εν λόγω συνδρόμου που μπορεί να συνδυάζονται και με άλλες ψυχικές ασθένεις ή ψυχώσεις.....Στην ψυχολογία άλλωστε εφαρμόζουν μετρήσεις για να αποδόσουν 'βαθμό' σε κάποια πάθηση ή σύνδρομο...Ο θεραπευτής έπειτα θα καταλάβει αν χρειάζεσαι απλή κουβεντούλα ή κάτι πιο δραστικο

Βέβαια το πιο δύσκολο είναι να συνειδητοποιήσει καποιος αν έχει πρόβλημα και να ζητήσει συμβουλη και βοήθεια. Δυστυχώς αντιμετωπίζουμε τους ψυχοθεραπευτές σαν 'τρελλογιατρούς' ενώ οι περισσοτεροι ψυχολόγοι έχουν το ρόλο του συμβούλου και όχι του ιατρου...Οι ψυχίατροι ειναι πάλι μια άλλη ειδικότητα η οποια έχει και το ρόλο του ιατρου ( συνταγογραφει κλπ) και προορίζεται για πιο ζορικες καταστάσεις...

Το άρθρο είναι πολυ πολυ καλό!!!Βέβαια το internet ειναι γεμάτο απο αρθρα για το εν λογω συνδρομο και αξίζει να τους ρίξετε μια ματια