-
Εγώ (χωρίς να έχω διαβάσει τις προηγούμενες σελίδες ) θεωρώ βασικά ότι το ζήτημα κρίνεται στο αν το ψέμα είναι με σκοπό να βλάψεις κάποιον. Βέβαια, θα μου πείτε, το όφελος το δικό μου είναι σε πολλές περιπτώσεις η ζημιά του άλλου. Αλλά τι εννοώ:
Αν ας πούμε απατήσω την κοπέλα μου, έχω κάποιες εναλλακτικές, μία απ' αυτές είναι και να της τα πω όλα. Τι γίνεται σ' αυτή την περίπτωση; Την πληγώνω ανεπανόρθωτα (πιθανώς και για αρκετό καιρό μετά που η σχέση μας θα έχει τελειώσει) και φυσικά πάντα ρισκάρω τα αντίποινα, με όποιες συνέπειες μπορούν να έχουν αυτά. Επίσης, μπορώ να μην της πω τίποτα, να βρω μια πιστευτή δικαιολογία και να το λήξω εκεί, γιατί ως γνωστόν, ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον και καλύτερα να είσαι άντρας και να έχεις το θάρρος να υποστηρίξεις τις πράξεις σου, έστω και αν είναι μ@λ@κίες. Τι έχουμε τώρα εδώ; Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο (χωρισμός) αλλά με πολύ λιγότερα side-effects, άρα προστατεύεις έναν άνθρωπο που αγαπάς από επιπλέον λύπη και πόνο.
Φεύγουμε από το συναισθηματικό...
Αν στη δουλειά μου προσπαθήσω να πουλήσω κάτι (δεν μιλάω πάντα για εμπόριο, αλλά μπορεί και υπηρεσία, το ίδιο είναι) που δεν έχει την αξία την οποία υποστηρίζω ότι έχει, πάλι έχω πολλές εναλλακτικές:
α) Μπορώ να προσποιηθώ απίστευτα με αποτέλεσμα να πείσω τον υποψήφιο πελάτη ότι πληρώνει αδρά (δεδομένο) για να αγοράσει ένα εξαιρετικό προϊόν (που είναι προφανώς μούφα). Εδώ έχουμε δόλο.
β) Απ' την άλλη, μπορώ απλά να διαφημίσω με μεγαλύτερη επιτυχία το προϊόν μου, τονίζοντας τα θετικά του, αφήνοντας ταυτόχρονα εμφανή τα αρνητικά του, αλλά οδηγώντας τον υποψήφιο πελάτη στο να δει μόνο τα θετικά. Εδώ τι έχουμε; Επιτυχημένο και νόμιμο management.Τρίτη περίπτωση:
Φίλος κάνει σοβαρό λάθος και ρωτάει τη γνώμη μου, χωρίς όμως να έχει δυνειδητοποιήσει ο ίδιος πόσο λάθος υπήρξε. Τι κάνω;
α) Του τα λέω χύμα και τσουβαλάτα (ωμή ειλικρίνια) με αποτέλεσμα πιθανότατα να τσακωθούμε, να γίνω ο μ@λ@κ@ς ξερόλας και να μην τον ξαναδώ ποτέ. Τι έχουμε εδώ; Μία φιλία χαλασμένη και κανένα θετικό, γιατί 99% ο σφάλων φίλος δεν πρόκειται ποτέ να καταλάβει το λάθος του.
β) Του χαϊδεύω τα αυτιά, τον στηρίζω στη μ@λ@κί@ του. Τώρα τι έχουμε; Εγώ έχω πάψει να είμαι φίλος, έχω γίνει Δημοσιοσχετίστας και ο φίλος μου συνεχίζει να επαναλαμβάνει λάθη που κάποια στιγμή θα αρχίσουν να του κοστίζουν (αφού έχουμε ως δεδομένο το 'κλειστό σύστημα' και δεν υπάρχει άλλος από εμένα να ζητήσει γνώμη. Baaaad idea...
γ) Χρησιμοποιώ τη μέση οδό. Του λέω αυτά που πρέπει να ακούσει, αλλά σερβιρισμένα με τρόπο που είναι 'ευπεπτος' και γόνιμος. Εδώ τι έχουμε; Μία επιτυχημένη ανθρώπινη σχέση...My point is:
Όλα με μέτρο!!! Και η ειλικρίνια είναι απαραίτητη, αλλιώς δεν χτίζεις δεσμούς. Αλλά και η υποκρισία είναι αναγκαία, αλλιώς δεν χτίζεις... τίποτα άλλο! Αρκεί να βρεις τη χρυσή τομή που διατηρεί την ηθική σου άμεμπτη και φυσικά τα συμφέροντα των άλλων άθικτα (γιατί πάντα υπάρχει το ενδεχόμενο η ηθική μας να είναι... αμφιβόλου σταθερότητας...)
-
Ο χρήστης Tiger έγραψε:
Πάντως, νομίζω ότι γενικώς στα επαγγελματικά όλοι είμαστε λιγότερο ειλικρινείς απ' ό,τι στα προσωπικά μας (το οποίο είναι και φυσιολογικό νομίζω).
Αμα ακολουθουσα αυτο το συστημα θα ήμουνα άνεργος και αγάμητος
Κανω ακριβως το αντιστροφο.Τίγρη, τολμώ να υποθέσω ότι και ο Θέμης μπερδέυτηκε, αλλιώς μιλάμε για μαφιόζο που έχει την οικογένεια κορώνα στο κεφάλι του, ενώ πηδάει τους 'συνεργάτες'...
-
ΟΥ ΨΕΥΔΟΜΑΡΤΥΡΗΣΕΙΣ....
-
Ο χρήστης nasos79 έγραψε:
Πάντως, νομίζω ότι γενικώς στα επαγγελματικά όλοι είμαστε λιγότερο ειλικρινείς απ' ό,τι στα προσωπικά μας (το οποίο είναι και φυσιολογικό νομίζω).
Αμα ακολουθουσα αυτο το συστημα θα ήμουνα άνεργος και αγάμητος
Κανω ακριβως το αντιστροφο.Τίγρη, τολμώ να υποθέσω ότι και ο Θέμης μπερδέυτηκε, αλλιώς μιλάμε για μαφιόζο που έχει την οικογένεια κορώνα στο κεφάλι του, ενώ πηδάει τους 'συνεργάτες'...
χα χα χα αχ αχ χα αχ α χαχ ΕΓΡΑΨΕΣ!!!
-
Ολα αυτά πού λέτε ρε παιδιά είναι καλά,αλλά τό πρόβλημα πού θα ήθελα να συζητήσουμε,έχει να κάνει μέ μεγάλες κοινωνικές δομές,καί όχι με αντιμετώπιση σέ προσωπικό ή μικρό συγκριτικά κοινωνικά επίπεδο (οικογένεια/φίλοι/εργασία).
Είναι δηλαδή η ειλικρίνεια (ή η εντιμότητα άν θέλετε) αρετή ή κατάρα γιά αυτόν πού τής έχει,βάση τής αντιμετώπισης πού αυτός έχει από τήν υπόλοιπη κοινωνία;
Μήπως είναι αρετή γιά τούς 'άλλους' (πού συναναστρέφονται με τόν ειλικρινή) καί κατάρα γιά τόν ίδιο;
Μήπως η ανειλικρίνεια είναι τελικά αρετή γιά τούς ''άλλους' πού συναναστρέφονται με τόν μή-ειλικρινή διότι αυτός τούς 'φτιάχνει' τήν διάθεση πουλώντας τους παραμύθι,καί αρετή καί γιά τόν ίδιο πού είτε γίνεται σπουδαίος είτε κάνει τήν 'κονόμα';
Τό σενάριο τό να είναι αρετή γιά τόν ίδιο τόν ειλικρινή,τό βρίσκω δύσκολο έως απίθανο,τουλάχιστον βάση τών όσων γνωρίζω μέχρι σήμερα.Ισως στό μέλλον αλλάξω γνώμη γιά αυτό.
Θα μπορούσε να στηριχθεί μία κοινωνία πού θα βασιζότανε πάνω στήν ειλικρίνεια (από όλες τίς πλευρές ανεξαιρέτως),ή θα βούλιαζε;
Είναι μονόδρομος η μέθοδος τού 'πουλάω τρέλλα' παντού καί πάντα,όπως βλέπω να συμβαίνει γύρω μας;Υ.Γ.σόρρυ πού βάζω πολλά ερωτήματα,καί ίσως σάς μπερδεύουν,αλλά προσπαθώ να βγάλω όσο τό περισσότερο 'ζουμί',σέ ένα μόνο 'τόπικ'
-
Ο χρήστης HUNTER έγραψε:
Ολα αυτά πού λέτε ρε παιδιά είναι καλά,αλλά τό πρόβλημα πού θα ήθελα να συζητήσουμε,έχει να κάνει μέ μεγάλες κοινωνικές δομές,καί όχι με αντιμετώπιση σέ προσωπικό ή μικρό συγκριτικά κοινωνικά επίπεδο (οικογένεια/φίλοι/εργασία).
Είναι δηλαδή η ειλικρίνεια (ή η εντιμότητα άν θέλετε) αρετή ή κατάρα γιά αυτόν πού τής έχει,βάση τής αντιμετώπισης πού αυτός έχει από τήν υπόλοιπη κοινωνία;
Μήπως είναι αρετή γιά τούς 'άλλους' (πού συναναστρέφονται με τόν ειλικρινή) καί κατάρα γιά τόν ίδιο;
Μήπως η ανειλικρίνεια είναι τελικά αρετή γιά τούς ''άλλους' πού συναναστρέφονται με τόν μή-ειλικρινή διότι αυτός τούς 'φτιάχνει' τήν διάθεση πουλώντας τους παραμύθι,καί αρετή καί γιά τόν ίδιο πού είτε γίνεται σπουδαίος είτε κάνει τήν 'κονόμα';
Τό σενάριο τό να είναι αρετή γιά τόν ίδιο τόν ειλικρινή,τό βρίσκω δύσκολο έως απίθανο,τουλάχιστον βάση τών όσων γνωρίζω μέχρι σήμερα.Ισως στό μέλλον αλλάξω γνώμη γιά αυτό.
Θα μπορούσε να στηριχθεί μία κοινωνία πού θα βασιζότανε πάνω στήν ειλικρίνεια (από όλες τίς πλευρές ανεξαιρέτως),ή θα βούλιαζε;
Είναι μονόδρομος η μέθοδος τού 'πουλάω τρέλλα' παντού καί πάντα,όπως βλέπω να συμβαίνει γύρω μας;Υ.Γ.σόρρυ πού βάζω πολλά ερωτήματα,καί ίσως σάς μπερδεύουν,αλλά προσπαθώ να βγάλω όσο τό περισσότερο 'ζουμί',σέ ένα μόνο 'τόπικ'
Κατά την άποψή μου,δεν τίθεται θέμα αρετής ή κατάρας,απλά κατά πόσο συνειδητοποιημένος είναι αυτός που λέει πάντα αλήθεια.
Αν έχει συνειδητοποιήσει ότι κατά πάσα πιθανότητα θα είναι αντιπαθής σε πολύ κόσμο,αλλά θα έχει λίγους και καλούς φίλους (που θα εκτιμούν την ειλικρίνειά του) ,έχει καλώς...
Σε αντίθετη περίπτωση,θα το θεωρεί κατάρα...
Επίσης πιστεύω ότι μια κοινωνία δεν θα μπορούσε να στηριχτεί σε σχέσεις ειλικρίνειας.Οι άνθρωποι έχουν ανάγκη να αισθάνονται αποδεκτοί και αρεστοί.Κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει όταν κάποιος είναι μονίμως ειλικρινής,άρα θα το αποφεύγει...
-
Συνεχίζοντας από εδώ λοιπόν...
Πόσο διπλωμάτες είμαστε;
Πόσο ψεύτικη, πόσο αληθινή είναι μια τέτοια στάση;
-
Εγώ πιστεύω οτι δεν παίζει τόσο ρόλο αν είσαι ειλικρινής στα λόγια όσο στις πράξεις...
Πολλές φορές η ειλικρίνεια δημιουργεί προβλήματα χωρίς λόγο...
Άρα χρειάζεται μέτρο..Υ.Γ Εγώ δύο φορές στη ζωή μου έχω μπλέξει επειδή παρά ήμουν ειλικρινής,οπότε προσέχω απο εδώ και πέρα..
-
Μερικες φορες,περα απο σκοπιμοτητες,η κοινωνικη ευγενεια απαιτει να μην εισαι απολυτα ειλικρινης...
-
Η διπλωματία δεν είναι συνώνυμη του ψέματος.
Πχ αντί να πεις 'Έίσαι ηλίθιος' λες 'Η άποψή σου δε μου φαίνεται σωστή'.
Αντί να πεις 'Αυτό που ζητάς δεν θα γίνει που να χτυπάς τον κώλο σου κάτω' λες 'Θα το σκεφτώ, αν και δεν είναι εύκολο να γίνει αυτό που ζητάς'. -
Ο χρήστης manosk έγραψε:
Η διπλωματία δεν είναι συνώνυμη του ψέματος.
Πχ αντί να πεις 'Έίσαι ηλίθιος' λες 'Η άποψή σου δε μου φαίνεται σωστή'.
Αντί να πεις 'Αυτό που ζητάς δεν θα γίνει που να χτυπάς τον κώλο σου κάτω' λες 'Θα το σκεφτώ, αν και δεν είναι εύκολο να γίνει αυτό που ζητάς'.Η διπλωματία => ψέμμα, σε κάθε περίπτωση ;
-
Ένα ψέμα, μας επιτρέπει να κατανοούμε την αλήθεια. – Πάμπλο Πικάσο.
-
Ο χρήστης HUNTER έγραψε:
Βασίλη,τό αποτέλεσμα τό ξέρω καί εγώ βρε σύ,τήν αιτία πού τό δημιουργεί θέλω να τονίσω.Η αιτία που δημιουργεί την ανάγκη της διπλωματίας στις καθημερινές σχέσεις είναι η ξεροκεφαλιά και η ασχετοσύνη του άλλου.
Αν δεν ξέρεις τον άλλο, θεωρείς ότι δεν θα καταλάβει την αλήθεια που θα του πεις και είσαι υποχρεωμένος να του σερβίρεις μια άψογη επαγγελματική απάντηση. Αυτούς όμως που ξέρεις και καταλαβαίνουν, τους λες όλη την αλήθεια για να ζυγίσουν τα υπέρ και τα κατά και μετά να πάρουν την απόφαση που τους ταιριάζει καλύτερα. Φυσικά ξέρεις ότι μπορεί να τους χάσεις από πελάτες για τη συγκεκριμμένη δουλειά αλλά θα ξανάρθουν για κάτι άλλο.
Ο πωλητής που έχει να αντιμετωπίσει διάφορους (ημιμαθείς) είναι υποχρεωμένος να παρουσιάσει 'διπλωματικά' ( δηλαδή επαγγελματικά) τα προϊόντα του. Όταν όμως έχεις να κάνεις με κάποιον που ξέρει το αντικείμενο, τότε είναι ηθικά απαράδεκτο (δηλαδή πουστιά) να παρουσιάσεις μονόπλευρα την αλήθεια. Το να πεις ψέμματα και στις δύο περιπτώσεις δεν το συζητώ.
-
Εγώ πιστεύω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι, σε ατομικό τουλάχιστον επίπεδο, εκτιμούν πολύ (έστω, όχι αμέσως) την αλήθεια...
Βέβαια ο Hunter το έθεσε το θέμα σε συλλογικό/κοινωνικό επίπεδο.
Γι' αυτό λοιπόν θα παραθέσω ένα κείμενο του Χρήστου Γιανναρά, όπου θίγει αυτό ακριβώς το θέμα στην σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα...
Tου Xρηστου Γιανναρα (22/01/06 - Καθημερινή)
**Tο τίμημα για την προτεραιότητα των εντυπώσεων **
*Πρώτη προτεραιότητα οι εντυπώσεις που θα προκληθούν, τέλεια αδιαφορία για τα πραγματικά και ουσιώδη προβλήματα. Mε αυτόν τον κανόνα αξιολόγησης και κρίσης πράξεων ή αποφάσεων μπορεί να επιβιώσει ιστορικά μια οργανωμένη κοινωνία; Mπορεί να ελπίσει σε ανάπτυξη, πρόοδο, ποιότητα ζωής;
Eνας υφυπουργός απολύεται όταν δημοσιογράφοι του υποκλέπτουν ακριτομυθία προσβλητική για κορυφαίο κρατικό αξιωματούχο. Oμως, ένας υπουργός Eξωτερικών, όταν υποστηρίζει και προπαγανδίζει ασύστολα την παράδοση της Kύπρου στην Tουρκία μέσω της Πλεκτάνης Aνάν, όχι μόνο δεν απολύεται αλλά προάγεται σε αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Στην πρώτη περίπτωση η τυραννίδα της εξουσίας των MME απαιτεί (και κερδίζει) την κεφαλήν του πταίστη επί πίνακι. Στη δεύτερη περίπτωση το ιστορικό έγκλημα βαφτίζεται «πολιτική επιλογή» και η κοινωνία υποκλίνεται στον αυτουργό.
«Διυλίζοντες τον κώνωπα, την δε κάμηλον καταπίνοντες»: Eνας υπουργός απολύεται, όταν δημοσιογράφος (σε κοινοβουλευτικό έδρανο αναρριχημένος) τον καταγγέλλει για απόπειρα να μεταγράψει χαριστικά το παιδί του σε πανεπιστήμιο της πρωτεύουσας από πανεπιστήμιο περιφερειακό. Oμως, ο πρωθυπουργός που τον απολύει παραμένει αυτονόητα στη θέση του, όταν προσυπογράφει άνευ όρων να δοθεί στα Σκόπια (ανυποχώρητα στον αλαζονικό σοβινισμό τους) καθεστώς χώρας υποψήφιας για ένταξη στην E.E. Kαι ανέχεται ο πρωθυπουργός να τον χλευάζει ο Σκοπιανός ομόλογός του για την πειθαρχημένη ψήφο του.
«Aποδεκατούτε το ηδύοσμον και το άνηθον και το κύμινον και αφήκατε τα βαρύτερα του νόμου»: Kορυφαίο κομματικό στέλεχος, πρώην μεγαλοϋπουργός και επίτροπος στην E.E., απολύεται ταπεινωτικά από τη θέση προέδρου δημόσιου οργανισμού και προπηλακίζεται από το κόμμα του, επειδή καταγγέλλει ατασθαλίες που δημιουργούν αρνητικές εντυπώσεις για άλλες κομματικές επιλογές. Oμως, το ίδιο αυτό κόμμα καταχειροκροτεί στο βήμα της Bουλής υπουργό που δεν κατάφερε να φέρει εις πέρας ούτε καν τους παλικαρισμούς του για παραπομπή στη Δικαιοσύνη εξόφθαλμων σκανδάλων εις βάρος του εξοπλισμού της χώρας. Xειροκροτεί το κόμμα και ανέχεται υπουργό Eξωτερικών που ζητούσε από τους ευρωβουλευτές να υπερψηφίσουν ψήφισμα του Eυρωκοινοβουλίου υπέρ της Πλεκτάνης Aνάν, έμπλεο εκβιαστικών απειλών για τους Eλληνοκυπρίους. Kαταχειροκροτεί το κόμμα υπουργό παραδειγματικά ανίκανον όχι να αντιμετωπίσει, αλλά έστω και να αντιληφθεί τα εκπαιδευτικά προβλήματα που ανέλαβε την ευθύνη της λύσης τους. Kαι μύρια όσα ανάλογα.
Aπόλυτη προτεραιότητα στις εντυπώσεις, παγερή αδιαφορία για τα πραγματικά και ουσιώδη προβλήματα. Tην εξουσία κερδίζουν και νέμονται οι αετονύχηδες της «επικοινωνίας», οι «μπαλκονάτοι» της παραπλανητικής μεγαλοστομίας, των παραισθησιογόνων υποσχέσεων, της βιτρίνας. Oμως, ρεαλιστικά και ψύχραιμα, «τις πταίει»; Oι επώνυμοι και προκλητικά ευδαίμονες επαγγελματίες της εξουσίας ή το ανώνυμο και απρόσωπο κοινωνικό σύνολο που προσφέρεται άκριτα να εξαπατηθεί; Tο πρόβλημα ξεκινάει από τους πολιτικούς, που ατιμάζουν την «πολιτικήν τέχνην και επιστήμην», πειθήνιοι στους νόμους της αγοράς και στα ανήθικα τερτίπια της διαφήμισης ή από τους εθελόδουλους ψηφοφόρους, που καταναλώνουν αποχαυνωμένοι την πολιτική απάτη και εκλέγουν τους τυράννους τους με κριτήριο τις παραισθησιογόνες εντυπώσεις;
Tο ερώτημα παραπέμπει σε φαύλο κύκλο, δεν έχει απάντηση, αλλά και να είχε απάντηση δεν θα χρησίμευε σε τίποτα. Pεαλιστικό και γόνιμο θα ήταν να διερωτηθούμε: Ποια πρόταση πολιτικού προγράμματος θα μπορούσε να λειτουργήσει σαν καταλύτης κοινωνικής ανάκαμψης, εξόδου από το τούνελ της υπανάπτυξης, της μιζέριας, του εξευτελισμού: H πρόταση που σχεδιάζει μακροπρόθεσμη και υπομονετική καλλιέργεια των ατόμων για να οδηγηθούν κάποτε στην ευθυκρισία και στη συλλογική αξιοπρέπεια; ΄H η πρόταση για ριζοσπαστική ανάπλαση των θεσμών;
Δεν έχουν άλλον τρόπο ή όπλο οι κοινωνίες να αντισταθούν στην αποδιοργάνωση, στη διαφθορά, στην παρακμή παρά μόνο τους θεσμούς. Tα κοινωνικά προβλήματα είναι όλα πολιτικά και τα πολιτικά προβλήματα δεν λύνονται με ηθικολογίες και ευχολόγια για σωφρονιστική διαπαιδαγώγηση των ατόμων. Aν στην Eλλάδα σήμερα ο εμπορικός ανταγωνισμός των ιδιωτικών τηλεοπτικών καναλιών και η καπατσοσύνη αδίστακτων δημοσιογράφων έχουν οδηγήσει σε δραματική αποσάθρωση το πολιτικό σύστημα, η λύση είναι μόνο (και ολοφάνερα) μια ριζική ανάπλαση των θεσμών κοινωνικού ελέγχου των MME: Δηλαδή του (ατελέσφορου σήμερα, παράλυτου και διαβεβλημένου) Pαδιοτηλεοπτικού Συμβουλίου και του νομικού πλαισίου που διέπει τη λειτουργία της πληροφόρησης, την αγωγή του κοινωνικού σώματος, την εγκαταλελειμμένη στους αδίστακτους νόμους της κερδοσκοπίας.
Kαι αν μπορούν κάποιοι ελάχιστοι δημοσιογράφοι να λειτουργούν ως ρυθμιστές του πολιτικού συστήματος υπεράνω εκλεγμένων κυβερνήσεων και συντεταγμένων εξουσιών, είναι επειδή ο συνταγματικός χάρτης της χώρας στερεί από τους πολίτες τη δυνατότητα να αντιδράσουν οι ίδιοι στην εγκληματική ανικανότητα ή (ενδεχομένως) και στον εξωνημένο ενδοτισμό κυβερνήσεων. Nα αντιδράσουν μέσω έκτακτων δημοψηφισμάτων ή ελεγκτικών αρμοδιοτήτων εψηφισμένου από τον λαό πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Eίκοσι τρία χρόνια τώρα στην Eλλάδα οι πασοκικές κυβερνήσεις (των νεοδημοκρατικών συμπεριλαμβανομένων ως ριζικά εκπασοκισμένων) παγίωσαν το διαζύγιο της πολιτικής από την κοινωνία και τις ανάγκες της. H κοινωνία απασχολεί τους πολιτικούς και τα κόμματα μόνο ως αγορά, μόνο ως πεδίο μάχης εντυπώσεων. Kάθε απόφαση, κάθε ενέργημα, κάθε πρωτοβουλία των πολιτικών αποβλέπει (αντανακλαστικά, αυθόρμητα και αυτονόητα) πρωτίστως στην παραγωγή εντυπώσεων και δευτερευόντως ή παρεμπιπτόντως σε κοινωνικές ανάγκες και προβλήματα. Eπομένως εξ ορισμού οι πολιτικοί καθιστούν τον εαυτό τους δέσμιο και εξαρτημένο από τους κατεξοχήν διαχειριστές των εντυπώσεων: τους δημοσιογράφους.
Aν αυτή η επονείδιστη υποτέλεια των πολιτικών σε δημοσιογράφους δεν ανατραπεί θεσμικά (με σαφείς συνταγματικές διατάξεις), ελπίδα ανάκαμψης από τη σημερινή πολιτική αποσάθρωση και κοινωνική αποχαύνωση δεν υπάρχει.*
-
Σε μερικες φασεις της ζωης μας η διπλωματια ειναι απαραιτητη..Πρεπει να ειμαστε ευελικτοιπροβαλλοντας το σωστο προσωπο στις αντιστοιχες περιστασεις..πχ αν ο Random βγαλει στην δουλεια του το αληθινο προσωπο που εχει στο φορουμ 4Τ τοτε θα τον διωξουν..Ετσι τηρω διπλωματικη σταση προβαλλοντας στον καθε χωρο ενα διαφορετικο προσωπο..
πιστευω οτι ολοι μας το κανουμε αυτο αλλιως δεν επιβιωνεις...Αρα η διπλωματια σε κανει να αντιμετωπιζεις κοινωνικα οργανωμενες μαζες στον λειτουργικο τους τομεα..
Ακομα και το dress code ειναι διπλωματικη σταση πχ στον καφε θα βαλω τζην ενω στο κλαμπ κουστουμι..ακολουθεις μια διπλωματικη σταση για να συμβαδιζεις με την ομοιομορφια και ομοιοταξια της κοινωνιας η εισαι διπλωματης για να πετυχεις κατι στον επιθυμητο βαθμο..
Αρα ζωη χωρις διπλωματια δεν υπαρχει σε μικρο η μεγαλο βαθμο... -
.
Το να μην αποκαλύπτεις όλη την αλήθεια χωρίς να λες ψέμματα είναι πάρα πολλές φορές χρήσιμο.
Το να λες τα πράγματα πως έχουν πολλές φορές δεν οφελεί σε τίποτα ενώ αντιθέτως βλάπτει από πάνω...
.
-
Ο χρήστης kyan έγραψε:
O καθενας θελει να ακουει αυτα που του αρεσουν για αυτο ψευδονται ολοι...
Αυτό δεν ισχύει για όλους. Εγώ δεν θέλω να μου λένε 'αυτό που μου αρέσει'. I can handle the truth.
Εσύ ναι, γιατί είσαι άντρας. Για ρώτα μια γυναίκα όμως... 'Δεν μου λες αυτά που θέλω να ακούω' σου λένε, άσχετα αν εσύ θες να το πεις την προκειμενη στιγμή ή όχι, αν το νιώθεις ή όχι...
Όταν όμως έρθει η στιγμή να σου πει αυτή την αλήθεια σου αρχίζει περί άσχημης περιόδου, κρίσης, ανάδρομου Ερμή και το βασικό δε στο λέει (που αν στο πει μπορεί και να το εκτιμήσεις)...
-
Ο χρήστης taurus έγραψε:
O καθενας θελει να ακουει αυτα που του αρεσουν για αυτο ψευδονται ολοι...
Αυτό δεν ισχύει για όλους. Εγώ δεν θέλω να μου λένε 'αυτό που μου αρέσει'. I can handle the truth.
Εσύ ναι, γιατί είσαι άντρας. Για ρώτα μια γυναίκα όμως... 'Δεν μου λες αυτά που θέλω να ακούω' σου λένε, άσχετα αν εσύ θες να το πεις την προκειμενη στιγμή ή όχι, αν το νιώθεις ή όχι...
Όταν όμως έρθει η στιγμή να σου πει αυτή την αλήθεια σου αρχίζει περί άσχημης περιόδου, κρίσης, ανάδρομου Ερμή και το βασικό δε στο λέει (που αν στο πει μπορεί και να το εκτιμήσεις)...
Χμμμ.. φράση που είπα πριν μερικές μέρες σε μια φίλη μου: 'Ο λόγος που ο ένας άνδρας σου ξυνίζει και ο άλλος σου βρωμάει ...παντρεύτηκε πριν από μερικές μέρες'! από το τηλέφωνο βέβαια για να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο!
Αντίθετα με ό,τι περίμενα η απάντησή της μετά από σιωπή 10 δευτερολέπτων ήταν 'Πω,πω, τι μου είπες τώρα! Αυτό πρέπει να το σκεφτώ πολύ'. Βέβαια αν δεν ήταν απλώς φίλη μου δεν ξέρω αν η αντίδρασή της θα ήταν η ίδια.
-
Η διπλωματία μπορεί να έχει δύο όψεις:
-Μετατρέπει τήν αλήθεια σέ ψέμα (ή αυτό τό λέμε πολιτική; ) προβάλοντας ψεύτικα στοιχεία καί ρητορικά 'κόλπα',έτσι ώστε να κάνει κάποιον να δεχτεί τίς θέσεις τού...ρήτορα
-Μετατρέπει τήν σκληρή αλήθεια,σέ κάποια λιγότερο επώδυνη,γιά να μήν 'πληγώνει'
Η πρώτη περίπτωση είναι (κατά τή γνώμη μου) ανήθικη καί άνανδρη.
Οποιος σπούδασε τόν πρόλογο*,μπορεί να πουλάει παρλαπίπες καί να πιάνει 'κότσο' αυτόν με τήν λιγότερη ευφράδεια,ή ακόμα καί αυτόν με τήν λιγότερη ευστροφία.
διπλωματία=πουστιά (όπως έγραψε άλλος φίλος νωρίτερα)
(*νά μή μιλήσουμε γιά προπαγάνδα έ; )Η δεύτερη περίπτωση μου φαίνεται εντελώς διαφορετική όμως.
Τήν συγκαταλέγω μάλιστα στά χαρίσματα ενός ανθρώπου.
Δέν είναι απόκλιση από τήν ειλικρίνεια,είναι ο δρόμος πρός τήν ειλικρίνεια 'διά τής τεθλασμένης'
Υπάρχουν στιγμές πού πρέπει να είσαι τόσο ειλικρινής όσο καί ανώδυνος.
Οποιος μπορεί να τό κάνει,τού βγάζω τό καπέλο. -
Ο χρήστης HUNTER έγραψε:
Η δεύτερη περίπτωση μου φαίνεται εντελώς διαφορετική όμως.
Τήν συγκαταλέγω μάλιστα στά χαρίσματα ενός ανθρώπου.
Δέν είναι απόκλιση από τήν ειλικρίνεια,είναι ο δρόμος πρός τήν ειλικρίνεια 'διά τής τεθλασμένης'
Υπάρχουν στιγμές πού πρέπει να είσαι τόσο ειλικρινής όσο καί ανώδυνος.
Οποιος μπορεί να τό κάνει,τού βγάζω τό καπέλο.Άργησες, αλλά το είπες!
Σύμφωνος._
Ειλικρίνεια.Αρετή ή κατάρα;