Στους αιώνες της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, αγαπητοί Συνστρίφτες, τότε που ήμαστε παμμέγιστοι και η Μεσόγειος ήταν η mare nostrum, η θάλασσά μας, όπως θα έλεγαν και οι Ρωμαίοι Λατίνοι, την είχαμε περικλείσει με τα σύνορά μας, όπως και όλες τις άλλες εθνότητες μέσα σ'αυτά, από παντού. Σα μια λίμνη.
Η συνοριογραμμή μας ατέλειωτη. Οι εχθροί μας πολλοί και δυνατοί. Καταφέραμε όμως να επιζήσουμε ως Βυζάντιο για 1100 περίπου χρόνια! Ρεκόρ, που καμιά άλλη αυτοκρατορία με εθνική επίγνωση και συνείδηση σ'αυτόν εδώ τον πλανήτη δεν έχει καταφέρει να σπάσει ως σήμερα.
Οι λόγοι που τα καταφέραμε πολλοί. Ένας από τους βασικότατους: Οι παλικαράδες, οι πολεμισταράδες, οι λεβέντες, οι ατρόμητοι, οι τρομακτικοί σε εμφάνιση, που φύλαγαν δια βίου τα Άκρα. Τα σύνορά μας. Εξ'ου και τ'όνομά τους: Οι Ακρίτες.
Η γενναιότητά τους μέσα στα δύσκολα εκείνα χρόνια απαράμιλλη. Η λαϊκή μούσα -τα δημοτικά τραγούδια και ποιήματα της εποχής- τούς τίμησε γι'αυτό -και με το παραπάνω μάλιστα. Ακόμα και οι υπερβολές που συναντά κανείς για πάρτη τους μέσα στην ανθολογία της Ακριτικής Εποποιίας, έχει μία βάση. Από κάπου, από κάποια πραγματικά γεγονότα πήγασε. Όχι μόνο από τη φαντασία του λαού, που -ούτως ή άλλως- τους ένιωθε ως προστάτες του.
Για να ρθούμε και στα δικά μας...Ξέρετε ποιος ήταν ο αχώριστος σύντροφός τους; Αυτός που είχαν πάντα μαζί στη μάχη, που πολεμούσε και ο ίδιος, που τους ανταγωνιζόταν με επιτυχία σε κατορθώματα και που τον φρόντιζαν καλύτερα κι απ'τον εαυτό τους; Τ'άλογά τους! Άλογα ασύλληπτα γρήγορα, άγρια και δυνατά (σύμφωνα με τις περιγραφές των Ακριτικών Τραγουδιών), που συμπλήρωναν με τον καλύτερο τρόπο τις πολεμικές ικανότητες των αφεντικών τους. Οι επιλεγόμενοι Μαύροι. Τα μονόχρωμα (μαύρα) άλογα ήταν δείγμα ποιοτικής ράτσας. Αργότερα επικράτησε ως 'μαύρος' το κάθε καλό, δυνατό, γρήγορο άλογο.

Στο παρακάτω ακριτικό απόσπασμα τρείς αδερφικοί φίλοι, Ακρίτες αγριόμαγκες, το'χουν στρώσει στο φαγητό και τ'άλογά τους περιμένουν παραδίπλα. Τρώνε κι αυτά. Η δική τους τροφή υποδηλώνει το ποιόν τους:

Ο Γιάννης μικρότερος κι Αλέξης ο μεγάλος
και το μικρό Βλαχόπουλο αντάμα τρων και πίνουν
κι αντάμα ξεφαντώνουνε και γλυκοχαιρετιούνται,
κι αντάμα 'χουν τις μαύρους τους σ'ένα σταύλο δεμένους.

Του Γιάννη τρώει τα σίδερα,

τ'Αλέξη τα λιθάρια,

και του μικρού Βλαχόπουλου τα δέντρα ξεριζώνει.

Σε μια άλλη περίπτωση συναντάμε τη χήρα μάνα, να συμβουλεύει τον αγαπημένο της Ακρίτα γιο, ποιο απ'όλα τα άλογα που έχουν, θα'ταν καλύτερα να πάρει για την τσάρκα του:

Τι συλλογιέσαι, Κωνσταντή, τι βάνεις με το νου σου;
Τέσσερις μαύρους έχουμε κι όποιος σ'αρέσει, πάρε.

Θέλεις το ρούσον έπαρε,

θέλεις το μαυρομάτη,

θέλεις τον ασπροπόδαρο, που'ναι και παιχνιδιάρης.

Μ'αυτόν το **γρίβα το φονιά **μην πας και τον σελώσεις.
Απ'άντρα χήρα μ'έκανε, κι από παιδιά καημένη.

Εδώ πάλι, φίλοι Συνστρίφτες, συναντάμε τον Ακρίτα να ζητά από το αγαπημένο του άλογο να κάνει κάποιο δύσκολο επιχείρημα. Το παινεύει και του μιλά τρυφερά. Μέχρι και τα στολίδια της αγαπημένης του σκοπεύει να του χαλαλίσει:

'Μαύρε μου γοργογόνατε κι ανεμοκυκλοπόδη,
πολλές φορές με γλύτωσες από βαρειές φορτούνες
κι αν με γλυτώσεις κι απ'αυτή, θα σε μαλαματώσω,
τα τέσσερά σου πέταλα χρυσά θα σου τα κάνω,
τα δαχτυλίδια της ξανθής σκάλες και χαλινάρια.'

Και κάτι κλασικό: Εχθροί κυνηγούν τον Ακρίτα με τα δικά τους άλογα. Αδύνατον όμως, να τον πλησιάσουν καν. Όσοι από αυτούς διέθεταν γρήγορο άλογο, μπόρεσαν να δουν τη σκόνη από τ'άλογο του Ακρίτα. Όσοι διέθεταν αργό άλογο, ούτε τη σκόνη του Ακρίτα δεν μπορούσαν δουν.

Ο που'χε μαύρο γρήγορο, είδε τον κουρνιαχτό του,
κι ο που'χε μαύρο κι είν' οκνός μηδέ τον κουρνιαχτό του.

Τι εργαλεία σήμερα και ποιοι οδηγοί, φίλοι Συνστρίφτες, θεωρούνται ανάλογοι εκείνων των καβαλαραίων και κείνων των αλόγων; Ο πήχης ήταν και παραμένει ψηλά!

Στους αιώνες της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, αγαπητοί Συνστρίφτες, τότε που ήμαστε παμμέγιστοι και η Μεσόγειος ήταν η mare nostrum, η θάλασσά μας, όπως θα έλεγαν και οι Ρωμαίοι Λατίνοι, την είχαμε περικλείσει με τα σύνορά μας, όπως και όλες τις άλλες εθνότητες μέσα σ'αυτά, από παντού. Σα μια λίμνη.
Η συνοριογραμμή μας ατέλειωτη. Οι εχθροί μας πολλοί και δυνατοί. Καταφέραμε όμως να επιζήσουμε ως Βυζάντιο για 1100 περίπου χρόνια! Ρεκόρ, που καμιά άλλη αυτοκρατορία με εθνική επίγνωση και συνείδηση σ'αυτόν εδώ τον πλανήτη δεν έχει καταφέρει να σπάσει ως σήμερα.
Οι λόγοι που τα καταφέραμε πολλοί. Ένας από τους βασικότατους: Οι παλικαράδες, οι πολεμισταράδες, οι λεβέντες, οι ατρόμητοι, οι τρομακτικοί σε εμφάνιση, που φύλαγαν δια βίου τα Άκρα. Τα σύνορά μας. Εξ'ου και τ'όνομά τους: Οι Ακρίτες.
Η γενναιότητά τους μέσα στα δύσκολα εκείνα χρόνια απαράμιλλη. Η λαϊκή μούσα -τα δημοτικά τραγούδια και ποιήματα της εποχής- τούς τίμησε γι'αυτό -και με το παραπάνω μάλιστα. Ακόμα και οι υπερβολές που συναντά κανείς για πάρτη τους μέσα στην ανθολογία της Ακριτικής Εποποιίας, έχει μία βάση. Από κάπου, από κάποια πραγματικά γεγονότα πήγασε. Όχι μόνο από τη φαντασία του λαού, που -ούτως ή άλλως- τους ένιωθε ως προστάτες του.
Για να ρθούμε και στα δικά μας...Ξέρετε ποιος ήταν ο αχώριστος σύντροφός τους; Αυτός που είχαν πάντα μαζί στη μάχη, που πολεμούσε και ο ίδιος, που τους ανταγωνιζόταν με επιτυχία σε κατορθώματα και που τον φρόντιζαν καλύτερα κι απ'τον εαυτό τους; Τ'άλογά τους! Άλογα ασύλληπτα γρήγορα, άγρια και δυνατά (σύμφωνα με τις περιγραφές των Ακριτικών Τραγουδιών), που συμπλήρωναν με τον καλύτερο τρόπο τις πολεμικές ικανότητες των αφεντικών τους. Οι επιλεγόμενοι Μαύροι. Τα μονόχρωμα (μαύρα) άλογα ήταν δείγμα ποιοτικής ράτσας. Αργότερα επικράτησε ως 'μαύρος' το κάθε καλό, δυνατό, γρήγορο άλογο.

Στο παρακάτω ακριτικό απόσπασμα τρείς αδερφικοί φίλοι, Ακρίτες αγριόμαγκες, το'χουν στρώσει στο φαγητό και τ'άλογά τους περιμένουν παραδίπλα. Τρώνε κι αυτά. Η δική τους τροφή υποδηλώνει το ποιόν τους:

Ο Γιάννης μικρότερος κι Αλέξης ο μεγάλος
και το μικρό Βλαχόπουλο αντάμα τρων και πίνουν
κι αντάμα ξεφαντώνουνε και γλυκοχαιρετιούνται,
κι αντάμα 'χουν τις μαύρους τους σ'ένα σταύλο δεμένους.

Του Γιάννη τρώει τα σίδερα,

τ'Αλέξη τα λιθάρια,

και του μικρού Βλαχόπουλου τα δέντρα ξεριζώνει.

Σε μια άλλη περίπτωση συναντάμε τη χήρα μάνα, να συμβουλεύει τον αγαπημένο της Ακρίτα γιο, ποιο απ'όλα τα άλογα που έχουν, θα'ταν καλύτερα να πάρει για την τσάρκα του:

Τι συλλογιέσαι, Κωνσταντή, τι βάνεις με το νου σου;
Τέσσερις μαύρους έχουμε κι όποιος σ'αρέσει, πάρε.

Θέλεις το ρούσον έπαρε,

θέλεις το μαυρομάτη,

θέλεις τον ασπροπόδαρο, που'ναι και παιχνιδιάρης.

Μ'αυτόν το **γρίβα το φονιά **μην πας και τον σελώσεις.
Απ'άντρα χήρα μ'έκανε, κι από παιδιά καημένη.

Εδώ πάλι, φίλοι Συνστρίφτες, συναντάμε τον Ακρίτα να ζητά από το αγαπημένο του άλογο να κάνει κάποιο δύσκολο επιχείρημα. Το παινεύει και του μιλά τρυφερά. Μέχρι και τα στολίδια της αγαπημένης του σκοπεύει να του χαλαλίσει:

'Μαύρε μου γοργογόνατε κι ανεμοκυκλοπόδη,
πολλές φορές με γλύτωσες από βαρειές φορτούνες
κι αν με γλυτώσεις κι απ'αυτή, θα σε μαλαματώσω,
τα τέσσερά σου πέταλα χρυσά θα σου τα κάνω,
τα δαχτυλίδια της ξανθής σκάλες και χαλινάρια.'

Και κάτι κλασικό: Εχθροί κυνηγούν τον Ακρίτα με τα δικά τους άλογα. Αδύνατον όμως, να τον πλησιάσουν καν. Όσοι από αυτούς διέθεταν γρήγορο άλογο, μπόρεσαν να δουν τη σκόνη από τ'άλογο του Ακρίτα. Όσοι διέθεταν αργό άλογο, ούτε τη σκόνη του Ακρίτα δεν μπορούσαν δουν.

Ο που'χε μαύρο γρήγορο, είδε τον κουρνιαχτό του,
κι ο που'χε μαύρο κι είν' οκνός μηδέ τον κουρνιαχτό του.

Τι εργαλεία σήμερα και ποιοι οδηγοί, φίλοι Συνστρίφτες, θεωρούνται ανάλογοι εκείνων των καβαλαραίων και κείνων των αλόγων; Ο πήχης ήταν και παραμένει ψηλά!

Στους αιώνες της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, αγαπητοί Συνστρίφτες, τότε που ήμαστε παμμέγιστοι και η Μεσόγειος ήταν η mare nostrum, η θάλασσά μας, όπως θα έλεγαν και οι Ρωμαίοι Λατίνοι, την είχαμε περικλείσει με τα σύνορά μας, όπως και όλες τις άλλες εθνότητες μέσα σ'αυτά, από παντού. Σα μια λίμνη.
Η συνοριογραμμή μας ατέλειωτη. Οι εχθροί μας πολλοί και δυνατοί. Καταφέραμε όμως να επιζήσουμε ως Βυζάντιο για 1100 περίπου χρόνια! Ρεκόρ, που καμιά άλλη αυτοκρατορία με εθνική επίγνωση και συνείδηση σ'αυτόν εδώ τον πλανήτη δεν έχει καταφέρει να σπάσει ως σήμερα.
Οι λόγοι που τα καταφέραμε πολλοί. Ένας από τους βασικότατους: Οι παλικαράδες, οι πολεμισταράδες, οι λεβέντες, οι ατρόμητοι, οι τρομακτικοί σε εμφάνιση, που φύλαγαν δια βίου τα Άκρα. Τα σύνορά μας. Εξ'ου και τ'όνομά τους: Οι Ακρίτες.
Η γενναιότητά τους μέσα στα δύσκολα εκείνα χρόνια απαράμιλλη. Η λαϊκή μούσα -τα δημοτικά τραγούδια και ποιήματα της εποχής- τούς τίμησε γι'αυτό -και με το παραπάνω μάλιστα. Ακόμα και οι υπερβολές που συναντά κανείς για πάρτη τους μέσα στην ανθολογία της Ακριτικής Εποποιίας, έχει μία βάση. Από κάπου, από κάποια πραγματικά γεγονότα πήγασε. Όχι μόνο από τη φαντασία του λαού, που -ούτως ή άλλως- τους ένιωθε ως προστάτες του.
Για να ρθούμε και στα δικά μας...Ξέρετε ποιος ήταν ο αχώριστος σύντροφός τους; Αυτός που είχαν πάντα μαζί στη μάχη, που πολεμούσε και ο ίδιος, που τους ανταγωνιζόταν με επιτυχία σε κατορθώματα και που τον φρόντιζαν καλύτερα κι απ'τον εαυτό τους; Τ'άλογά τους! Άλογα ασύλληπτα γρήγορα, άγρια και δυνατά (σύμφωνα με τις περιγραφές των Ακριτικών Τραγουδιών), που συμπλήρωναν με τον καλύτερο τρόπο τις πολεμικές ικανότητες των αφεντικών τους. Οι επιλεγόμενοι Μαύροι. Τα μονόχρωμα (μαύρα) άλογα ήταν δείγμα ποιοτικής ράτσας. Αργότερα επικράτησε ως 'μαύρος' το κάθε καλό, δυνατό, γρήγορο άλογο.

Στο παρακάτω ακριτικό απόσπασμα τρείς αδερφικοί φίλοι, Ακρίτες αγριόμαγκες, το'χουν στρώσει στο φαγητό και τ'άλογά τους περιμένουν παραδίπλα. Τρώνε κι αυτά. Η δική τους τροφή υποδηλώνει το ποιόν τους:

Ο Γιάννης μικρότερος κι Αλέξης ο μεγάλος
και το μικρό Βλαχόπουλο αντάμα τρων και πίνουν
κι αντάμα ξεφαντώνουνε και γλυκοχαιρετιούνται,
κι αντάμα 'χουν τις μαύρους τους σ'ένα σταύλο δεμένους.

Του Γιάννη τρώει τα σίδερα,

τ'Αλέξη τα λιθάρια,

και του μικρού Βλαχόπουλου τα δέντρα ξεριζώνει.

Σε μια άλλη περίπτωση συναντάμε τη χήρα μάνα, να συμβουλεύει τον αγαπημένο της Ακρίτα γιο, ποιο απ'όλα τα άλογα που έχουν, θα'ταν καλύτερα να πάρει για την τσάρκα του:

Τι συλλογιέσαι, Κωνσταντή, τι βάνεις με το νου σου;
Τέσσερις μαύρους έχουμε κι όποιος σ'αρέσει, πάρε.

Θέλεις το ρούσον έπαρε,

θέλεις το μαυρομάτη,

θέλεις τον ασπροπόδαρο, που'ναι και παιχνιδιάρης.

Μ'αυτόν το **γρίβα το φονιά **μην πας και τον σελώσεις.
Απ'άντρα χήρα μ'έκανε, κι από παιδιά καημένη.

Εδώ πάλι, φίλοι Συνστρίφτες, συναντάμε τον Ακρίτα να ζητά από το αγαπημένο του άλογο να κάνει κάποιο δύσκολο επιχείρημα. Το παινεύει και του μιλά τρυφερά. Μέχρι και τα στολίδια της αγαπημένης του σκοπεύει να του χαλαλίσει:

'Μαύρε μου γοργογόνατε κι ανεμοκυκλοπόδη,
πολλές φορές με γλύτωσες από βαρειές φορτούνες
κι αν με γλυτώσεις κι απ'αυτή, θα σε μαλαματώσω,
τα τέσσερά σου πέταλα χρυσά θα σου τα κάνω,
τα δαχτυλίδια της ξανθής σκάλες και χαλινάρια.'

Και κάτι κλασικό: Εχθροί κυνηγούν τον Ακρίτα με τα δικά τους άλογα. Αδύνατον όμως, να τον πλησιάσουν καν. Όσοι από αυτούς διέθεταν γρήγορο άλογο, μπόρεσαν να δουν τη σκόνη από τ'άλογο του Ακρίτα. Όσοι διέθεταν αργό άλογο, ούτε τη σκόνη του Ακρίτα δεν μπορούσαν δουν.

Ο που'χε μαύρο γρήγορο, είδε τον κουρνιαχτό του,
κι ο που'χε μαύρο κι είν' οκνός μηδέ τον κουρνιαχτό του.

Τι εργαλεία σήμερα και ποιοι οδηγοί, φίλοι Συνστρίφτες, θεωρούνται ανάλογοι εκείνων των καβαλαραίων και κείνων των αλόγων; Ο πήχης ήταν και παραμένει ψηλά!

Χαχαχαχαχα... Πολλή πλάκα, Traveller...
Εκείνο που δεν έχει πλάκα είναι το resize που κάνω στις φωτό... Τ'αποτελέσματά του αργούν να φανούν... Τα δείχνει μετά το 2ο-3ο άνοιγμα του ποστ, μ'αποτέλεσμα να οδηγούμαι σε λάθος επιλογές μεγεθών και το ποστ να καταντάει καραγκιοζ-ολέ, με άλλες φωτό μεγάλες και άλλες μικρές...
G@motum!!

off line θέλει; Θα το δοκιμάσω άλλη φορά...