Αναρωτιέμαι…
Πώς αξιολογούνται τα εκάστοτε άτομα που είτε διοργανώνουν έναν αγώνα (λέσχες), είτε τον στελεχώνουν (κριτές), είτε συμμετέχουν σ’ αυτόν (αγωνιζόμενοι);
Και η απορία μου είναι εύλογη, όταν διαβάζοντας διάφορες απόψεις, οι οποίες καλά κάνουν και παραθέτονται στην τελική, συνειδητοποιώ μια γενικότερη άγνοια και μια ειδικότερη «γνωστικότητα» που στην πλειοψηφία των περιπτώσεων δεν υποστηρίζεται από κάποια έστω ενδεικτικά επιχειρήματα.
Τι εννοώ; Γιατί ο κάθε «χαρούμενος» ή πικραμένος κριτικάρει και αξιολογεί τους πάντες και τα πάντα, χωρίς καν να γνωρίζει τα γεγονότα ή έστω να ενδιαφέρεται πρώτα να τα μάθει σε βάθος;
Συνέχεια διαβάζω «α, αυτή η λέσχη δεν είναι καλή, γιατί δε φρόντισε να μας ενημερώσει έγκαιρα για τον αγώνα» (ναι, δεν σκεφτήκαν’ οι άνθρωποι να περάσουν από το σπίτι σου για να σου δώσουν στο χέρι την πρόσκληση, που στο κάτω-κάτω αν πραγματικά ενδιαφερόσουν θα είχες ενημερωθεί μόνος σου). Πού ακούστηκε μια λέσχη να παίρνει τηλέφωνο τους τυχόν ενδιαφερόμενους αγωνιζόμενους για να τους καλεί στο επόμενο αγώνα; Δηλαδή αν εγώ έχω ένα μαγαζί με ρούχα θα ανοίξω τον κατάλογο και θα πάρω όλο το δήμο Αθηναίων για να τον ενημερώσω για τα καινούρια συνολάκια στη βιτρίνα; Ήμαρτον… Επειδή ειπώθηκαν πολλά γι’ αυτό το θέμα, να πω ότι η κάθε λέσχη είναι υποχρεωμένη να ανακοινώνει τους αγώνες που διοργανώνει μέσω του ετήσιου προγράμματος αγώνων της ΕΘΕΑ, ή όταν πρόκειται για κάποιον έκτακτο μέσω π.χ. των επίσημων site και τίποτα παραπάνω. Τώρα αν κάποιοι κάνουν και έναν κόπο παραπάνω να ενημερώνουν και ιδιαιτέρως τους αγωνιζόμενους, τότε τουλάχιστον πρέπει να τους λέμε «ευχαριστώ».
Απ’ την άλλη, δεν πρέπει να λέμε κανένα «ευχαριστώ» σε κάτι μίζερα ανθρωπάκια που νομίζουν πως μέσα απ’ τους αγώνες και το κριτιλίκι θα καταξιωθούν και θα φανούν πως κάποιοι είναι, τέλος πάντων. Ξέρετε για ποιους μιλάω, όταν έχουν άποψη για όλα, υπερηφανεύονται για τα κατορθώματά τους και για το πόσες φορές είδαν αγώνα «από μέσα». Τι να το κάνω να είμαι μέσα όταν έχω χρησιμοποιήσει κάθε τρόπο για να «αναρριχηθώ» στα υψηλά στρώματα των οργανώσεων και των στελεχών – από το κορμί μου μέχρι… το παιδί μου, και ο νοώ νοείτω… Και ειλικρινά απορώ με κάτι καλοκάγαθους ανθρώπους, έτσι θέλω να πιστεύω πως είναι, που υπερασπίζονται κάτι τέτοιες περιπτώσεις γράφοντας και ποιηματάκια… Ο κόσμος είναι σκληρός και θα σε χρησιμοποιήσει, γι’ αυτό καλέ μου άνθρωπε, να θυμάσαι πως κάτι τέτοια ανθρωπάκια, σαν αυτά που περιγράφω πιο πάνω, είναι καλύτερα να τα έχεις μακριά και αλάργα. Αν ρωτήσεις κάποια άτομα στο χώρο των κριτών θα σου πουν αν έχω δίκιο.
Όσο για τους αγωνιζόμενους, δε θα μπω σε λεπτομέρειες. Πολλοί είναι «μέσα» αλλά λίγοι είναι αυτοί που ξεχωρίζουν. Και πώς ξεχωρίζουν; Από τους τρόπους και την παιδεία τους. Χίλιες φορές ένας κύριος Χ να είναι απόμακρος αλλά τυπικός έστω και στην καλημέρα του, παρά (συγχωρέστε με για την έκφραση) παρλαπίπας και υπερόπτης. Γιατί αν κάποιος θέλει να ξεχωρίσει σε έναν χώρο, πρώτα συστήνεται και μετά έχει την απαίτηση να τον αναγνωρίζουν. Πώς θα σε γνωρίσω όταν μου λες «καλά δεν ξέρεις ποιος είμαι;» με εκείνο το στυλάκι, λες και είσαι ο Σουμάχερ (θα μου πεις αυτός σου συστήθηκε; Όχι αλλά τον βλέπω κάθε μέρα στην τηλεόραση και ξέρω πως είναι). Ενώ εσύ σε κάθε αγώνα είτε θα φοράς το κράνος είτε θα περνάς με χίλια γεμίζοντάς με σκόνη ενώ προσπαθώ να σε φωτογραφίσω, επειδή μ’ αρέσει τ’ αμάξι σου. Έλεος πια. Χαλαρώστε παιδιά, γιατί δεν προλαβαίνω να σημειώνω τα ονόματα από τις «βεντέτες»…
Αυτά είχα να πω και ελπίζω έστω ένας που θα διαβάσει αυτό το κείμενο να καταλάβει για τι μιλάω…

Αναρωτιέμαι…
Πώς αξιολογούνται τα εκάστοτε άτομα που είτε διοργανώνουν έναν αγώνα (λέσχες), είτε τον στελεχώνουν (κριτές), είτε συμμετέχουν σ’ αυτόν (αγωνιζόμενοι);
Και η απορία μου είναι εύλογη, όταν διαβάζοντας διάφορες απόψεις, οι οποίες καλά κάνουν και παραθέτονται στην τελική, συνειδητοποιώ μια γενικότερη άγνοια και μια ειδικότερη «γνωστικότητα» που στην πλειοψηφία των περιπτώσεων δεν υποστηρίζεται από κάποια έστω ενδεικτικά επιχειρήματα.
Τι εννοώ; Γιατί ο κάθε «χαρούμενος» ή πικραμένος κριτικάρει και αξιολογεί τους πάντες και τα πάντα, χωρίς καν να γνωρίζει τα γεγονότα ή έστω να ενδιαφέρεται πρώτα να τα μάθει σε βάθος;
Συνέχεια διαβάζω «α, αυτή η λέσχη δεν είναι καλή, γιατί δε φρόντισε να μας ενημερώσει έγκαιρα για τον αγώνα» (ναι, δεν σκεφτήκαν’ οι άνθρωποι να περάσουν από το σπίτι σου για να σου δώσουν στο χέρι την πρόσκληση, που στο κάτω-κάτω αν πραγματικά ενδιαφερόσουν θα είχες ενημερωθεί μόνος σου). Πού ακούστηκε μια λέσχη να παίρνει τηλέφωνο τους τυχόν ενδιαφερόμενους αγωνιζόμενους για να τους καλεί στο επόμενο αγώνα; Δηλαδή αν εγώ έχω ένα μαγαζί με ρούχα θα ανοίξω τον κατάλογο και θα πάρω όλο το δήμο Αθηναίων για να τον ενημερώσω για τα καινούρια συνολάκια στη βιτρίνα; Ήμαρτον… Επειδή ειπώθηκαν πολλά γι’ αυτό το θέμα, να πω ότι η κάθε λέσχη είναι υποχρεωμένη να ανακοινώνει τους αγώνες που διοργανώνει μέσω του ετήσιου προγράμματος αγώνων της ΕΘΕΑ, ή όταν πρόκειται για κάποιον έκτακτο μέσω π.χ. των επίσημων site και τίποτα παραπάνω. Τώρα αν κάποιοι κάνουν και έναν κόπο παραπάνω να ενημερώνουν και ιδιαιτέρως τους αγωνιζόμενους, τότε τουλάχιστον πρέπει να τους λέμε «ευχαριστώ».
Απ’ την άλλη, δεν πρέπει να λέμε κανένα «ευχαριστώ» σε κάτι μίζερα ανθρωπάκια που νομίζουν πως μέσα απ’ τους αγώνες και το κριτιλίκι θα καταξιωθούν και θα φανούν πως κάποιοι είναι, τέλος πάντων. Ξέρετε για ποιους μιλάω, όταν έχουν άποψη για όλα, υπερηφανεύονται για τα κατορθώματά τους και για το πόσες φορές είδαν αγώνα «από μέσα». Τι να το κάνω να είμαι μέσα όταν έχω χρησιμοποιήσει κάθε τρόπο για να «αναρριχηθώ» στα υψηλά στρώματα των οργανώσεων και των στελεχών – από το κορμί μου μέχρι… το παιδί μου, και ο νοώ νοείτω… Και ειλικρινά απορώ με κάτι καλοκάγαθους ανθρώπους, έτσι θέλω να πιστεύω πως είναι, που υπερασπίζονται κάτι τέτοιες περιπτώσεις γράφοντας και ποιηματάκια… Ο κόσμος είναι σκληρός και θα σε χρησιμοποιήσει, γι’ αυτό καλέ μου άνθρωπε, να θυμάσαι πως κάτι τέτοια ανθρωπάκια, σαν αυτά που περιγράφω πιο πάνω, είναι καλύτερα να τα έχεις μακριά και αλάργα. Αν ρωτήσεις κάποια άτομα στο χώρο των κριτών θα σου πουν αν έχω δίκιο.
Όσο για τους αγωνιζόμενους, δε θα μπω σε λεπτομέρειες. Πολλοί είναι «μέσα» αλλά λίγοι είναι αυτοί που ξεχωρίζουν. Και πώς ξεχωρίζουν; Από τους τρόπους και την παιδεία τους. Χίλιες φορές ένας κύριος Χ να είναι απόμακρος αλλά τυπικός έστω και στην καλημέρα του, παρά (συγχωρέστε με για την έκφραση) παρλαπίπας και υπερόπτης. Γιατί αν κάποιος θέλει να ξεχωρίσει σε έναν χώρο, πρώτα συστήνεται και μετά έχει την απαίτηση να τον αναγνωρίζουν. Πώς θα σε γνωρίσω όταν μου λες «καλά δεν ξέρεις ποιος είμαι;» με εκείνο το στυλάκι, λες και είσαι ο Σουμάχερ (θα μου πεις αυτός σου συστήθηκε; Όχι αλλά τον βλέπω κάθε μέρα στην τηλεόραση και ξέρω πως είναι). Ενώ εσύ σε κάθε αγώνα είτε θα φοράς το κράνος είτε θα περνάς με χίλια γεμίζοντάς με σκόνη ενώ προσπαθώ να σε φωτογραφίσω, επειδή μ’ αρέσει τ’ αμάξι σου. Έλεος πια. Χαλαρώστε παιδιά, γιατί δεν προλαβαίνω να σημειώνω τα ονόματα από τις «βεντέτες»…
Αυτά είχα να πω και ελπίζω έστω ένας που θα διαβάσει αυτό το κείμενο να καταλάβει για τι μιλάω…

Αναρωτιέμαι…
Πώς αξιολογούνται τα εκάστοτε άτομα που είτε διοργανώνουν έναν αγώνα (λέσχες), είτε τον στελεχώνουν (κριτές), είτε συμμετέχουν σ’ αυτόν (αγωνιζόμενοι);
Και η απορία μου είναι εύλογη, όταν διαβάζοντας διάφορες απόψεις, οι οποίες καλά κάνουν και παραθέτονται στην τελική, συνειδητοποιώ μια γενικότερη άγνοια και μια ειδικότερη «γνωστικότητα» που στην πλειοψηφία των περιπτώσεων δεν υποστηρίζεται από κάποια έστω ενδεικτικά επιχειρήματα.
Τι εννοώ; Γιατί ο κάθε «χαρούμενος» ή πικραμένος κριτικάρει και αξιολογεί τους πάντες και τα πάντα, χωρίς καν να γνωρίζει τα γεγονότα ή έστω να ενδιαφέρεται πρώτα να τα μάθει σε βάθος;
Συνέχεια διαβάζω «α, αυτή η λέσχη δεν είναι καλή, γιατί δε φρόντισε να μας ενημερώσει έγκαιρα για τον αγώνα» (ναι, δεν σκεφτήκαν’ οι άνθρωποι να περάσουν από το σπίτι σου για να σου δώσουν στο χέρι την πρόσκληση, που στο κάτω-κάτω αν πραγματικά ενδιαφερόσουν θα είχες ενημερωθεί μόνος σου). Πού ακούστηκε μια λέσχη να παίρνει τηλέφωνο τους τυχόν ενδιαφερόμενους αγωνιζόμενους για να τους καλεί στο επόμενο αγώνα; Δηλαδή αν εγώ έχω ένα μαγαζί με ρούχα θα ανοίξω τον κατάλογο και θα πάρω όλο το δήμο Αθηναίων για να τον ενημερώσω για τα καινούρια συνολάκια στη βιτρίνα; Ήμαρτον… Επειδή ειπώθηκαν πολλά γι’ αυτό το θέμα, να πω ότι η κάθε λέσχη είναι υποχρεωμένη να ανακοινώνει τους αγώνες που διοργανώνει μέσω του ετήσιου προγράμματος αγώνων της ΕΘΕΑ, ή όταν πρόκειται για κάποιον έκτακτο μέσω π.χ. των επίσημων site και τίποτα παραπάνω. Τώρα αν κάποιοι κάνουν και έναν κόπο παραπάνω να ενημερώνουν και ιδιαιτέρως τους αγωνιζόμενους, τότε τουλάχιστον πρέπει να τους λέμε «ευχαριστώ».
Απ’ την άλλη, δεν πρέπει να λέμε κανένα «ευχαριστώ» σε κάτι μίζερα ανθρωπάκια που νομίζουν πως μέσα απ’ τους αγώνες και το κριτιλίκι θα καταξιωθούν και θα φανούν πως κάποιοι είναι, τέλος πάντων. Ξέρετε για ποιους μιλάω, όταν έχουν άποψη για όλα, υπερηφανεύονται για τα κατορθώματά τους και για το πόσες φορές είδαν αγώνα «από μέσα». Τι να το κάνω να είμαι μέσα όταν έχω χρησιμοποιήσει κάθε τρόπο για να «αναρριχηθώ» στα υψηλά στρώματα των οργανώσεων και των στελεχών – από το κορμί μου μέχρι… το παιδί μου, και ο νοώ νοείτω… Και ειλικρινά απορώ με κάτι καλοκάγαθους ανθρώπους, έτσι θέλω να πιστεύω πως είναι, που υπερασπίζονται κάτι τέτοιες περιπτώσεις γράφοντας και ποιηματάκια… Ο κόσμος είναι σκληρός και θα σε χρησιμοποιήσει, γι’ αυτό καλέ μου άνθρωπε, να θυμάσαι πως κάτι τέτοια ανθρωπάκια, σαν αυτά που περιγράφω πιο πάνω, είναι καλύτερα να τα έχεις μακριά και αλάργα. Αν ρωτήσεις κάποια άτομα στο χώρο των κριτών θα σου πουν αν έχω δίκιο.
Όσο για τους αγωνιζόμενους, δε θα μπω σε λεπτομέρειες. Πολλοί είναι «μέσα» αλλά λίγοι είναι αυτοί που ξεχωρίζουν. Και πώς ξεχωρίζουν; Από τους τρόπους και την παιδεία τους. Χίλιες φορές ένας κύριος Χ να είναι απόμακρος αλλά τυπικός έστω και στην καλημέρα του, παρά (συγχωρέστε με για την έκφραση) παρλαπίπας και υπερόπτης. Γιατί αν κάποιος θέλει να ξεχωρίσει σε έναν χώρο, πρώτα συστήνεται και μετά έχει την απαίτηση να τον αναγνωρίζουν. Πώς θα σε γνωρίσω όταν μου λες «καλά δεν ξέρεις ποιος είμαι;» με εκείνο το στυλάκι, λες και είσαι ο Σουμάχερ (θα μου πεις αυτός σου συστήθηκε; Όχι αλλά τον βλέπω κάθε μέρα στην τηλεόραση και ξέρω πως είναι). Ενώ εσύ σε κάθε αγώνα είτε θα φοράς το κράνος είτε θα περνάς με χίλια γεμίζοντάς με σκόνη ενώ προσπαθώ να σε φωτογραφίσω, επειδή μ’ αρέσει τ’ αμάξι σου. Έλεος πια. Χαλαρώστε παιδιά, γιατί δεν προλαβαίνω να σημειώνω τα ονόματα από τις «βεντέτες»…
Αυτά είχα να πω και ελπίζω έστω ένας που θα διαβάσει αυτό το κείμενο να καταλάβει για τι μιλάω…

Αγαπητέ kri.kri (στην κυρία νομίζω ότι απάντησα),

το topic το άνοιξα γιατί ήθελα να πω κάποια πράγματα που με ενοχλούν. Τώρα αν αυτά τυγχάνει να ενοχλούν κάποιους άλλους, χωρίς καν να τους αναφέρω, δικαίωμά τους. Όποιος έχει τη μύγα μυγιάζεται κτλ.
Επειδή όλοι θέλουμε να βοηθάμε το χώρο, έτσι θέλω να πιστεύω, ελπίζω διαβάζοντάς τα κάποιος, χωρίς προκαταλύψεις φυσικά, να επανεξετάζει κι αν όχι να επαναθεωρεί, τουλάχιστον να βλέπει 2 πράγματα παραπάνω...

Αγαπητέ κύριε GeorgeTabs,
ήμουν σίγουρος πώς κάποιος θα βρισκόταν να πάρει αυτό που έγραψα, να το τραβήξει απ' τα μαλλιά και να ειρωνευτεί.
Γι' αυτό λοιπόν αφείλω να απαντήσω, καθώς εγώ μιλούσα μεταξύ άλλων για συγκεκριμένα πράγματα που εσείς προφανώς δεν καταλάβατε. Όσον αφορά τις λέσχες, οι περισσότερες μοιράζουν δελτία τύπου σε περιοδικά και site πριν απ' το κάθε αγώνα τους (αυτό έχω τουλάχιστον διαπιστώσει εγώ) και απ' τη μεριά τους τα περιοδικά και τα site τα δημοσιοποιούν. Οπότε το να μην ενημερωθεί κάποιος οδηγός για τον αγώνα είναι καθαρά δικό του πρόβλημα, γιατί δε φρόντισε να διαβάσει κάτι απ' τα δύο. Επειδή παρεξηγήσατε, πουθενά δεν είπα ότι καλά θα κάνουν οι λέσχες να δημοσιοποιούν τον αγώνα μόνο μέσω της ΕΘΕΑ. Είπα απλά ότι αυτό είναι το υποχρεωτικό. Και το μόνο που με ενοχλεί είναι πως κάποιοι γκρινιάζουν για την ενημέρωση, όταν δεν δικαιολογείται.
Τώρα για τους αγωνιζόμενους, και πάλι δεν είπα αυτό που καταλάβατε. Εννοείται πως κανένα πλήρωμα ούτε είναι υποχρεωμένο να μοιράζει φυλλάδια ούτε και να κατεβαίνει απ' το αυτ/το για να συστηθεί όπου υπάρχει κόσμος. Η αναφορά μου αφορούσε κάποιους συγκεκριμένους κυρίους που π.χ. εμφανίζονται σε κάθε αγώνα, είτε αυτό είναι τις μέρες των αναγνωρίσεων είτε τις μέρες του κανονικού αγώνα, και απαιτούν είτε από τον κόσμο να τους αναγνωρίσει μέσα απ' το αμάξι τους και να τους κάνει χώρο να περάσουν, είτε ο κριτής σε κάποια πύλη να τους επιτρέψει να μπουν στο χώρο που απαγορεύονται οι θεατές επειδή αυτοί είναι αγωνιζόμενοι, αλλά... δεν τρέχουν σ' αυτό τον αγώνα! Νομίζω ότι τώρα έγινε πιο κατανοητός...