Ο χρήστης msamaro έγραψε:
Έ και δεν χαίρεσαι? Εγώ την φορά που είχα ευχαριστηθεί περισότερο από κάθε άλλη φορά καρτ ήταν σε βρεγμένο με σλικ(παρόλα αυτά δεν μου σβούριξε ) και με τον κολλητό μου κολλημένο να μην με αφήνει να πάρω ανάσα!! Πραγματικά παλεύαμε με το τιμόνι, αξέχαστη εμπειρία, μόνο που γύρισα σπιτι μούσκεμα! Άσε που λόγο μειωμένης τριβής θα φάτε και λιγότερα λάστιχα... και αν κάνετε και μία σβούρα δεν έγινε και τίποτα...

Και γω να σου πω την αλήθεια το’χω καημό να έρθω στα Μέγαρα με βρεγμένη την πίστα!

Αν η οδήγηση σε στεγνή πίστα σου δίνει την ευκαιρία να βελτιώσεις με ασφάλεια την οδηγική σου συμπεριφορά ακόμα και σε ακραίες συνθήκες γρήγορης οδήγησης, η οδήγηση σε βρεγμένη πίστα σου δίνει την ευκαιρία να νιώσεις τους νόμους της Φυσικής σε άλλη διάσταση. Ίσως σε χαμηλότερες ταχύτητες, αλλά σίγουρα πιο απότομα, ακραία, και ενίοτε απολαυστικά. Πάντα όμως με ασφάλεια, χωρίς διερχόμενους, πεζοδρόμια, και άλλα τινά!
Παρενέργειες όπως γλυστρίματα, σβούρες και μειωμένη φθορά στα ελαστικά και ελέγχονται και μπορούν να σου αφήσουν και μια γεύση απόλαυσης!

Σε γενικότερο πλαίσιο πάντως δεν έχω καταφέρει μέχρι στιγμής να αντιληφθώ την τάση πολλών ερασιτεχνών οδηγών που ΔΕΝ αγωνίζονται, να αντιλαμβάνονται την είσοδό τους στην πίστα σαν ένα κοσμοϊστορικό γεγονός για εκείνους και τ'αυτοκίνητά τους.
Ότι δηλ. πρέπει να έχει >25οC εξωτερική θερμοκρασία, >40οC θερμοκρασία ασφαλατοτάπητα, ικανό βάθος πέλματος στα νορμάλ λάστιχα να αντέξει τα 2.5g που σηκώνει στην Κ9 το κάθε Pug τους (παράδειγμα είναι! Μην με βαράτε εσείς με τα Rallye ), με ανάρτηση που πρέπει να μην έχει κάνει πάνω από 1.000χλμ στο δρόμο προκειμένου να αντέξει τις καταπονήσεις που θα επιφέρει η οδήγηση στο Athens Circuit , ώστε εν τέλει να συνηγορήσουν και να κάνουν την τιμή στον εαυτό τους, και το αυτοκίνητο τους να μπουν στην πίστα!!!

Η προσωπική μου εκτίμηση έχοντας δόξα τω Θεώ αρκετά χρόνια πίσω από τιμόνι και έχοντας περάσει και αρκετά γρήγορα αυτοκίνητα από το χέρι μου είναι ότι η τηρουμένης της συνθήκης ότι ΔΕΝ είμαστε αγωνιζόμενοι, η πίστα οφείλει να είναι «καρφωμένη» στο μυαλό μας ως ένα και μόνο πράγμα:
Ως ένα 'πάρκο' εκμάθησης γρήγορης και ορθής οδηγικής αγωγής σε ακραίες συνθήκες ταχύτητας και πρόσφυσης, σ’ένα περιβάλλον όμως που εξασφαλίζει την ακεραιότητα του οδηγού και του αυτοκινήτου σε τυχόν 'δύσκολες' καταστάσεις στις οποίες μπορεί να επέλθει ο εκάστοτε συνδυασμός.

Το γεγονός ότι το αμάξι μας πιθανόν να μην είναι στην καλύτερη κατάσταση, (με άνισα φθαρμένα ελαστικά, λάθος ή 'κλαταρισμένες' αναρτήσεις, λάθος γεωμετρία, και ό,τι άλλο λάθος μπορούμε να φανταστούμε) οφείλουμε να το θυμόμαστε όχι όταν πηγαίνουμε στην πίστα για να κάνουμε 40-50χλμ εκεί μέσα κάθε τρίμηνο, αλλά όταν είμαστε με αυτό το, ας μου επιτραπεί η έκφραση, 'χρέπι' στον δρόμο, όπου τα χιλιόμετρα που θα κάνουμε είναι τουλάχιστον εκαντονταπλάσια από εκείνα που θα κάνουμε στην πίστα, και μάλιστα σε οδόστρωμα που είναι υποδεέστερης ποιότητας και οι αστάθμητοι παράγοντες απείρως περισσότεροι.

Ας προτιμήσουμε λοιπόν να μπαίνουμε στην πίστα ακόμα και με λάθος αναρτήσεις, διαφορετικά ελαστικά σε κάθε γωνία, και λάθος γεωμετρία, ώστε μέσα από αυτά τα συσσωρευμένα 'τεχνικά' προβλήματα, να μπορέσουμε να ανακαλύψουμε και τις επιδράσεις τους στην οδήγηση και τον τρόπο αντιμετώπισής τους για κάθε ένα από αυτά.

Διορθώνοντας ένα-ένα κάθε λάθος, θα δει κάποιος πόσο θα βελτιώνεται η οδηγική του ικανότητα μιας και θα έχει μάθει και να αναγνωρίζει νωρίτερα το πρόβλημα και θα μπορεί να κάνει την οδηγική του υπέρβαση στις συγκεκριμένες συνθήκες οδήγησης.

Αυτό που σας αναφέρω είναι απλά ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουν πολλά προβλήματα οι ίδιοι οι εκπαιδευόμενοι μηχανικοί σε αγωνιστικές ομάδες, αλλά και οι ίδιοι οι αρχάριοι αγωνιζόμενοι στο εξωτερικό (αλλά και στην Ελλάδα, όπως μου εκμυστηρεύτηκε πρόσφατα φίλος και παλιός αγωνιζόμενος!). Μέσα από την εμπειρία με λανθασμένο στήσιμο στο αυτοκίνητό, επέρχεται η απόκτηση ανεκτίμητης εμπειρίας αναγνώρισης των προβλημάτων που επιδρούν στον χειρισμό του σε ακραίες συνθήκες, όπως είναι ένας αγώνας, καθώς και της εύρεσης εκείνων των λύσεων που θα επιφέρουν συνδυαστικά το καλύτερο αποτέλεσμα.

Η αναζήτηση του μικρότερου χρόνου σε μια πίστα με αυτοκίνητο καθημερινής χρήσης και στησίματος αποτελεί απλά μια ακόμα ουτοπική ματαιοδοξία στη ζωή μας.
Εκτιμώ πως η προσοχή μας οφείλει να επικεντρώνεται όχι μόνο στην βελτίωση της κατάστασης του αυτοκινήτου και τις επιδράσεις που αυτές θα επιφέρουν στην συμπεριφορά του αυτοκινήτου, αλλά πρωτίστως στην αρτιότητα και ταχύτητα με την οποία αντιλαμβάνεται ο εγκέφαλος τα διάφορα ερεθίσματα σε ακραίες καταστάσεις οδήγησης, όπως αυτές και αν διαμορφώνονται (είτε λόγω αυτοκινήτου, δρόμου, οδήγησης ή άλλου αστάθμητου παράγοντα), και στο πώς μεταδίδει τα σωστά ερεθίσματα στα νεύρα των καρπών και των ποδιών μας Αν τώρα αυτά είναι ξύλα και όχι μύες, τί να σου κάνει καλέ μου το σλικ και η Proflex ανάρτηση;;

Όσο το μυαλό μας συνεχίζει να καθηλώνεται σε εμμονές ότι κάτι στο αυτοκίνητο φταίει και όχι εμείς (είτε ως τρόπος οδήγησης είτε ως έλλειψη ικανών «ακραίων» εμπειριών) τόσο θα απέχουμε από την απόλαυση της οδήγησης στην πίστα και όλων των «μαθημάτων» που αυτή μας προσφέρει άλλοτε συνειδητά και άλλοτε «υποσυνείδητα», βελτιώνονται φορά με την φορά τον τρόπο οδήγησής μας. Ειδάλλως, όλο και περισσότερες ακραίες συνθήκες συναντήσουμε στο δρόμο μας, τόσο εύκολα θα μπορούμε να τις αντιμετωπίσουμε σαν καθημερική ρουτίνα, μιας και η τακτική πρακτική θα επαναφέρεται πάραυτα στο μυαλό μας, δίνοντας τις απαιτούμενες οδηγίες για σωστό χειρισμό της κατάστασης;)

Δυστυχώς εδώ στην Ελλάδα όπου γεννήθηκε η ρήση «Συν Αθηνά και χείρα κίνει», το χέρι δεν κινείται ούτε με την σωστή φορά(και φόρα) ούτε με την ορθή κατεύθυνση . Ενίοτε δεν κινείται και καθόλου, αφήνοντας τα πάντα στην Αθηνά-αυτοκίνητο και τον νεοπλουτίζοντα «αφτερ-μαρκετά» προς επίλυση και ταχυπλουτισμό. Το αμάξι φταίει για όλα και σ’αυτό θα κάνουμε κάθε δυνατή μετατροπή προκειμένου να «πηγαίνουμε» σφαίρα οδηγώντας με «ξύλινους» καρπούς και λοβοτομημένο εγκέφαλο σε δρόμους σχεδόν μηδενικής πρόσφυσης, αδυνατώντας να θυμηθούμε την κρουστική κατάληξη που έχει κάθε σφαίρα . Άλλωστε εμείς δεν έχουμε μυαλό για αρνητικές κλίσεις οδοστρώματος, chicanes, και late apexes, αλλά στο πώς θ’ανεβάσουμε το overboost πάνω από 2bar, και πότε θα βάλουμε 18άρες και δωδεκαπίστονες!!

Αυτά τα ολίγα;!

Ο χρήστης msamaro έγραψε:
Έ και δεν χαίρεσαι? Εγώ την φορά που είχα ευχαριστηθεί περισότερο από κάθε άλλη φορά καρτ ήταν σε βρεγμένο με σλικ(παρόλα αυτά δεν μου σβούριξε ) και με τον κολλητό μου κολλημένο να μην με αφήνει να πάρω ανάσα!! Πραγματικά παλεύαμε με το τιμόνι, αξέχαστη εμπειρία, μόνο που γύρισα σπιτι μούσκεμα! Άσε που λόγο μειωμένης τριβής θα φάτε και λιγότερα λάστιχα... και αν κάνετε και μία σβούρα δεν έγινε και τίποτα...

Και γω να σου πω την αλήθεια το’χω καημό να έρθω στα Μέγαρα με βρεγμένη την πίστα!

Αν η οδήγηση σε στεγνή πίστα σου δίνει την ευκαιρία να βελτιώσεις με ασφάλεια την οδηγική σου συμπεριφορά ακόμα και σε ακραίες συνθήκες γρήγορης οδήγησης, η οδήγηση σε βρεγμένη πίστα σου δίνει την ευκαιρία να νιώσεις τους νόμους της Φυσικής σε άλλη διάσταση. Ίσως σε χαμηλότερες ταχύτητες, αλλά σίγουρα πιο απότομα, ακραία, και ενίοτε απολαυστικά. Πάντα όμως με ασφάλεια, χωρίς διερχόμενους, πεζοδρόμια, και άλλα τινά!
Παρενέργειες όπως γλυστρίματα, σβούρες και μειωμένη φθορά στα ελαστικά και ελέγχονται και μπορούν να σου αφήσουν και μια γεύση απόλαυσης!

Σε γενικότερο πλαίσιο πάντως δεν έχω καταφέρει μέχρι στιγμής να αντιληφθώ την τάση πολλών ερασιτεχνών οδηγών που ΔΕΝ αγωνίζονται, να αντιλαμβάνονται την είσοδό τους στην πίστα σαν ένα κοσμοϊστορικό γεγονός για εκείνους και τ'αυτοκίνητά τους.
Ότι δηλ. πρέπει να έχει >25οC εξωτερική θερμοκρασία, >40οC θερμοκρασία ασφαλατοτάπητα, ικανό βάθος πέλματος στα νορμάλ λάστιχα να αντέξει τα 2.5g που σηκώνει στην Κ9 το κάθε Pug τους (παράδειγμα είναι! Μην με βαράτε εσείς με τα Rallye ), με ανάρτηση που πρέπει να μην έχει κάνει πάνω από 1.000χλμ στο δρόμο προκειμένου να αντέξει τις καταπονήσεις που θα επιφέρει η οδήγηση στο Athens Circuit , ώστε εν τέλει να συνηγορήσουν και να κάνουν την τιμή στον εαυτό τους, και το αυτοκίνητο τους να μπουν στην πίστα!!!

Η προσωπική μου εκτίμηση έχοντας δόξα τω Θεώ αρκετά χρόνια πίσω από τιμόνι και έχοντας περάσει και αρκετά γρήγορα αυτοκίνητα από το χέρι μου είναι ότι η τηρουμένης της συνθήκης ότι ΔΕΝ είμαστε αγωνιζόμενοι, η πίστα οφείλει να είναι «καρφωμένη» στο μυαλό μας ως ένα και μόνο πράγμα:
Ως ένα 'πάρκο' εκμάθησης γρήγορης και ορθής οδηγικής αγωγής σε ακραίες συνθήκες ταχύτητας και πρόσφυσης, σ’ένα περιβάλλον όμως που εξασφαλίζει την ακεραιότητα του οδηγού και του αυτοκινήτου σε τυχόν 'δύσκολες' καταστάσεις στις οποίες μπορεί να επέλθει ο εκάστοτε συνδυασμός.

Το γεγονός ότι το αμάξι μας πιθανόν να μην είναι στην καλύτερη κατάσταση, (με άνισα φθαρμένα ελαστικά, λάθος ή 'κλαταρισμένες' αναρτήσεις, λάθος γεωμετρία, και ό,τι άλλο λάθος μπορούμε να φανταστούμε) οφείλουμε να το θυμόμαστε όχι όταν πηγαίνουμε στην πίστα για να κάνουμε 40-50χλμ εκεί μέσα κάθε τρίμηνο, αλλά όταν είμαστε με αυτό το, ας μου επιτραπεί η έκφραση, 'χρέπι' στον δρόμο, όπου τα χιλιόμετρα που θα κάνουμε είναι τουλάχιστον εκαντονταπλάσια από εκείνα που θα κάνουμε στην πίστα, και μάλιστα σε οδόστρωμα που είναι υποδεέστερης ποιότητας και οι αστάθμητοι παράγοντες απείρως περισσότεροι.

Ας προτιμήσουμε λοιπόν να μπαίνουμε στην πίστα ακόμα και με λάθος αναρτήσεις, διαφορετικά ελαστικά σε κάθε γωνία, και λάθος γεωμετρία, ώστε μέσα από αυτά τα συσσωρευμένα 'τεχνικά' προβλήματα, να μπορέσουμε να ανακαλύψουμε και τις επιδράσεις τους στην οδήγηση και τον τρόπο αντιμετώπισής τους για κάθε ένα από αυτά.

Διορθώνοντας ένα-ένα κάθε λάθος, θα δει κάποιος πόσο θα βελτιώνεται η οδηγική του ικανότητα μιας και θα έχει μάθει και να αναγνωρίζει νωρίτερα το πρόβλημα και θα μπορεί να κάνει την οδηγική του υπέρβαση στις συγκεκριμένες συνθήκες οδήγησης.

Αυτό που σας αναφέρω είναι απλά ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουν πολλά προβλήματα οι ίδιοι οι εκπαιδευόμενοι μηχανικοί σε αγωνιστικές ομάδες, αλλά και οι ίδιοι οι αρχάριοι αγωνιζόμενοι στο εξωτερικό (αλλά και στην Ελλάδα, όπως μου εκμυστηρεύτηκε πρόσφατα φίλος και παλιός αγωνιζόμενος!). Μέσα από την εμπειρία με λανθασμένο στήσιμο στο αυτοκίνητό, επέρχεται η απόκτηση ανεκτίμητης εμπειρίας αναγνώρισης των προβλημάτων που επιδρούν στον χειρισμό του σε ακραίες συνθήκες, όπως είναι ένας αγώνας, καθώς και της εύρεσης εκείνων των λύσεων που θα επιφέρουν συνδυαστικά το καλύτερο αποτέλεσμα.

Η αναζήτηση του μικρότερου χρόνου σε μια πίστα με αυτοκίνητο καθημερινής χρήσης και στησίματος αποτελεί απλά μια ακόμα ουτοπική ματαιοδοξία στη ζωή μας.
Εκτιμώ πως η προσοχή μας οφείλει να επικεντρώνεται όχι μόνο στην βελτίωση της κατάστασης του αυτοκινήτου και τις επιδράσεις που αυτές θα επιφέρουν στην συμπεριφορά του αυτοκινήτου, αλλά πρωτίστως στην αρτιότητα και ταχύτητα με την οποία αντιλαμβάνεται ο εγκέφαλος τα διάφορα ερεθίσματα σε ακραίες καταστάσεις οδήγησης, όπως αυτές και αν διαμορφώνονται (είτε λόγω αυτοκινήτου, δρόμου, οδήγησης ή άλλου αστάθμητου παράγοντα), και στο πώς μεταδίδει τα σωστά ερεθίσματα στα νεύρα των καρπών και των ποδιών μας Αν τώρα αυτά είναι ξύλα και όχι μύες, τί να σου κάνει καλέ μου το σλικ και η Proflex ανάρτηση;;

Όσο το μυαλό μας συνεχίζει να καθηλώνεται σε εμμονές ότι κάτι στο αυτοκίνητο φταίει και όχι εμείς (είτε ως τρόπος οδήγησης είτε ως έλλειψη ικανών «ακραίων» εμπειριών) τόσο θα απέχουμε από την απόλαυση της οδήγησης στην πίστα και όλων των «μαθημάτων» που αυτή μας προσφέρει άλλοτε συνειδητά και άλλοτε «υποσυνείδητα», βελτιώνονται φορά με την φορά τον τρόπο οδήγησής μας. Ειδάλλως, όλο και περισσότερες ακραίες συνθήκες συναντήσουμε στο δρόμο μας, τόσο εύκολα θα μπορούμε να τις αντιμετωπίσουμε σαν καθημερική ρουτίνα, μιας και η τακτική πρακτική θα επαναφέρεται πάραυτα στο μυαλό μας, δίνοντας τις απαιτούμενες οδηγίες για σωστό χειρισμό της κατάστασης;)

Δυστυχώς εδώ στην Ελλάδα όπου γεννήθηκε η ρήση «Συν Αθηνά και χείρα κίνει», το χέρι δεν κινείται ούτε με την σωστή φορά(και φόρα) ούτε με την ορθή κατεύθυνση . Ενίοτε δεν κινείται και καθόλου, αφήνοντας τα πάντα στην Αθηνά-αυτοκίνητο και τον νεοπλουτίζοντα «αφτερ-μαρκετά» προς επίλυση και ταχυπλουτισμό. Το αμάξι φταίει για όλα και σ’αυτό θα κάνουμε κάθε δυνατή μετατροπή προκειμένου να «πηγαίνουμε» σφαίρα οδηγώντας με «ξύλινους» καρπούς και λοβοτομημένο εγκέφαλο σε δρόμους σχεδόν μηδενικής πρόσφυσης, αδυνατώντας να θυμηθούμε την κρουστική κατάληξη που έχει κάθε σφαίρα . Άλλωστε εμείς δεν έχουμε μυαλό για αρνητικές κλίσεις οδοστρώματος, chicanes, και late apexes, αλλά στο πώς θ’ανεβάσουμε το overboost πάνω από 2bar, και πότε θα βάλουμε 18άρες και δωδεκαπίστονες!!

Αυτά τα ολίγα;!

Ο χρήστης msamaro έγραψε:
Έ και δεν χαίρεσαι? Εγώ την φορά που είχα ευχαριστηθεί περισότερο από κάθε άλλη φορά καρτ ήταν σε βρεγμένο με σλικ(παρόλα αυτά δεν μου σβούριξε ) και με τον κολλητό μου κολλημένο να μην με αφήνει να πάρω ανάσα!! Πραγματικά παλεύαμε με το τιμόνι, αξέχαστη εμπειρία, μόνο που γύρισα σπιτι μούσκεμα! Άσε που λόγο μειωμένης τριβής θα φάτε και λιγότερα λάστιχα... και αν κάνετε και μία σβούρα δεν έγινε και τίποτα...

Και γω να σου πω την αλήθεια το’χω καημό να έρθω στα Μέγαρα με βρεγμένη την πίστα!

Αν η οδήγηση σε στεγνή πίστα σου δίνει την ευκαιρία να βελτιώσεις με ασφάλεια την οδηγική σου συμπεριφορά ακόμα και σε ακραίες συνθήκες γρήγορης οδήγησης, η οδήγηση σε βρεγμένη πίστα σου δίνει την ευκαιρία να νιώσεις τους νόμους της Φυσικής σε άλλη διάσταση. Ίσως σε χαμηλότερες ταχύτητες, αλλά σίγουρα πιο απότομα, ακραία, και ενίοτε απολαυστικά. Πάντα όμως με ασφάλεια, χωρίς διερχόμενους, πεζοδρόμια, και άλλα τινά!
Παρενέργειες όπως γλυστρίματα, σβούρες και μειωμένη φθορά στα ελαστικά και ελέγχονται και μπορούν να σου αφήσουν και μια γεύση απόλαυσης!

Σε γενικότερο πλαίσιο πάντως δεν έχω καταφέρει μέχρι στιγμής να αντιληφθώ την τάση πολλών ερασιτεχνών οδηγών που ΔΕΝ αγωνίζονται, να αντιλαμβάνονται την είσοδό τους στην πίστα σαν ένα κοσμοϊστορικό γεγονός για εκείνους και τ'αυτοκίνητά τους.
Ότι δηλ. πρέπει να έχει >25οC εξωτερική θερμοκρασία, >40οC θερμοκρασία ασφαλατοτάπητα, ικανό βάθος πέλματος στα νορμάλ λάστιχα να αντέξει τα 2.5g που σηκώνει στην Κ9 το κάθε Pug τους (παράδειγμα είναι! Μην με βαράτε εσείς με τα Rallye ), με ανάρτηση που πρέπει να μην έχει κάνει πάνω από 1.000χλμ στο δρόμο προκειμένου να αντέξει τις καταπονήσεις που θα επιφέρει η οδήγηση στο Athens Circuit , ώστε εν τέλει να συνηγορήσουν και να κάνουν την τιμή στον εαυτό τους, και το αυτοκίνητο τους να μπουν στην πίστα!!!

Η προσωπική μου εκτίμηση έχοντας δόξα τω Θεώ αρκετά χρόνια πίσω από τιμόνι και έχοντας περάσει και αρκετά γρήγορα αυτοκίνητα από το χέρι μου είναι ότι η τηρουμένης της συνθήκης ότι ΔΕΝ είμαστε αγωνιζόμενοι, η πίστα οφείλει να είναι «καρφωμένη» στο μυαλό μας ως ένα και μόνο πράγμα:
Ως ένα 'πάρκο' εκμάθησης γρήγορης και ορθής οδηγικής αγωγής σε ακραίες συνθήκες ταχύτητας και πρόσφυσης, σ’ένα περιβάλλον όμως που εξασφαλίζει την ακεραιότητα του οδηγού και του αυτοκινήτου σε τυχόν 'δύσκολες' καταστάσεις στις οποίες μπορεί να επέλθει ο εκάστοτε συνδυασμός.

Το γεγονός ότι το αμάξι μας πιθανόν να μην είναι στην καλύτερη κατάσταση, (με άνισα φθαρμένα ελαστικά, λάθος ή 'κλαταρισμένες' αναρτήσεις, λάθος γεωμετρία, και ό,τι άλλο λάθος μπορούμε να φανταστούμε) οφείλουμε να το θυμόμαστε όχι όταν πηγαίνουμε στην πίστα για να κάνουμε 40-50χλμ εκεί μέσα κάθε τρίμηνο, αλλά όταν είμαστε με αυτό το, ας μου επιτραπεί η έκφραση, 'χρέπι' στον δρόμο, όπου τα χιλιόμετρα που θα κάνουμε είναι τουλάχιστον εκαντονταπλάσια από εκείνα που θα κάνουμε στην πίστα, και μάλιστα σε οδόστρωμα που είναι υποδεέστερης ποιότητας και οι αστάθμητοι παράγοντες απείρως περισσότεροι.

Ας προτιμήσουμε λοιπόν να μπαίνουμε στην πίστα ακόμα και με λάθος αναρτήσεις, διαφορετικά ελαστικά σε κάθε γωνία, και λάθος γεωμετρία, ώστε μέσα από αυτά τα συσσωρευμένα 'τεχνικά' προβλήματα, να μπορέσουμε να ανακαλύψουμε και τις επιδράσεις τους στην οδήγηση και τον τρόπο αντιμετώπισής τους για κάθε ένα από αυτά.

Διορθώνοντας ένα-ένα κάθε λάθος, θα δει κάποιος πόσο θα βελτιώνεται η οδηγική του ικανότητα μιας και θα έχει μάθει και να αναγνωρίζει νωρίτερα το πρόβλημα και θα μπορεί να κάνει την οδηγική του υπέρβαση στις συγκεκριμένες συνθήκες οδήγησης.

Αυτό που σας αναφέρω είναι απλά ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουν πολλά προβλήματα οι ίδιοι οι εκπαιδευόμενοι μηχανικοί σε αγωνιστικές ομάδες, αλλά και οι ίδιοι οι αρχάριοι αγωνιζόμενοι στο εξωτερικό (αλλά και στην Ελλάδα, όπως μου εκμυστηρεύτηκε πρόσφατα φίλος και παλιός αγωνιζόμενος!). Μέσα από την εμπειρία με λανθασμένο στήσιμο στο αυτοκίνητό, επέρχεται η απόκτηση ανεκτίμητης εμπειρίας αναγνώρισης των προβλημάτων που επιδρούν στον χειρισμό του σε ακραίες συνθήκες, όπως είναι ένας αγώνας, καθώς και της εύρεσης εκείνων των λύσεων που θα επιφέρουν συνδυαστικά το καλύτερο αποτέλεσμα.

Η αναζήτηση του μικρότερου χρόνου σε μια πίστα με αυτοκίνητο καθημερινής χρήσης και στησίματος αποτελεί απλά μια ακόμα ουτοπική ματαιοδοξία στη ζωή μας.
Εκτιμώ πως η προσοχή μας οφείλει να επικεντρώνεται όχι μόνο στην βελτίωση της κατάστασης του αυτοκινήτου και τις επιδράσεις που αυτές θα επιφέρουν στην συμπεριφορά του αυτοκινήτου, αλλά πρωτίστως στην αρτιότητα και ταχύτητα με την οποία αντιλαμβάνεται ο εγκέφαλος τα διάφορα ερεθίσματα σε ακραίες καταστάσεις οδήγησης, όπως αυτές και αν διαμορφώνονται (είτε λόγω αυτοκινήτου, δρόμου, οδήγησης ή άλλου αστάθμητου παράγοντα), και στο πώς μεταδίδει τα σωστά ερεθίσματα στα νεύρα των καρπών και των ποδιών μας Αν τώρα αυτά είναι ξύλα και όχι μύες, τί να σου κάνει καλέ μου το σλικ και η Proflex ανάρτηση;;

Όσο το μυαλό μας συνεχίζει να καθηλώνεται σε εμμονές ότι κάτι στο αυτοκίνητο φταίει και όχι εμείς (είτε ως τρόπος οδήγησης είτε ως έλλειψη ικανών «ακραίων» εμπειριών) τόσο θα απέχουμε από την απόλαυση της οδήγησης στην πίστα και όλων των «μαθημάτων» που αυτή μας προσφέρει άλλοτε συνειδητά και άλλοτε «υποσυνείδητα», βελτιώνονται φορά με την φορά τον τρόπο οδήγησής μας. Ειδάλλως, όλο και περισσότερες ακραίες συνθήκες συναντήσουμε στο δρόμο μας, τόσο εύκολα θα μπορούμε να τις αντιμετωπίσουμε σαν καθημερική ρουτίνα, μιας και η τακτική πρακτική θα επαναφέρεται πάραυτα στο μυαλό μας, δίνοντας τις απαιτούμενες οδηγίες για σωστό χειρισμό της κατάστασης;)

Δυστυχώς εδώ στην Ελλάδα όπου γεννήθηκε η ρήση «Συν Αθηνά και χείρα κίνει», το χέρι δεν κινείται ούτε με την σωστή φορά(και φόρα) ούτε με την ορθή κατεύθυνση . Ενίοτε δεν κινείται και καθόλου, αφήνοντας τα πάντα στην Αθηνά-αυτοκίνητο και τον νεοπλουτίζοντα «αφτερ-μαρκετά» προς επίλυση και ταχυπλουτισμό. Το αμάξι φταίει για όλα και σ’αυτό θα κάνουμε κάθε δυνατή μετατροπή προκειμένου να «πηγαίνουμε» σφαίρα οδηγώντας με «ξύλινους» καρπούς και λοβοτομημένο εγκέφαλο σε δρόμους σχεδόν μηδενικής πρόσφυσης, αδυνατώντας να θυμηθούμε την κρουστική κατάληξη που έχει κάθε σφαίρα . Άλλωστε εμείς δεν έχουμε μυαλό για αρνητικές κλίσεις οδοστρώματος, chicanes, και late apexes, αλλά στο πώς θ’ανεβάσουμε το overboost πάνω από 2bar, και πότε θα βάλουμε 18άρες και δωδεκαπίστονες!!

Αυτά τα ολίγα;!

Ο χρήστης cmarin έγραψε:
Το θέμα προήλθε από διάσπαση του θέματος για το TD6 στις Ανακοινώσεις [moderator]

ΥΓ Αν θέλετε μπορείτε να αλλάξετε τον τίτλο

Όχι μια χαρά είσαι στις τιτλοφορήσεις!

Ο χρήστης Nikos_bugsR έγραψε:
... ... ...
Και οι μεν και οι δε, προσπαθουν να βελτιώνονται σαν οδηγοι. Ας το θεωρησουμε αυτο δεδομένο (που δεν ειναι).

... ... ...

Εμεις θα πρέπει να σεβόμαστε τον καθένα, εφόσων αυτο έχει επιλεξει να κάνει, και εφόσων μιλάμε για οδήγηση σε πίστα (οδηγηση ομως και όχι .. 'ανωριμότητες') η οποία απο μόνη της δείχνει ωριμότητα σκέψης.

Σίγουρα ο πανταχού παρών νόμος της κολοκυθόπιτας βρίσκει εφαρμογή και σ'αυτήν την περίπτωση.
Βέβαια, δεν αναφερόμουν τόσο σε όσους εν τέλει έρχονται αλλά περισσότερο σε αυτούς που προφασίζονται μύριους λόγους για την απουσία τους από εκεί.

Όποιος εν τέλει προσέρχεται σε μια πίστα, αργά ή γρήγορα αφομοιώνεται από το ορθό κλίμα και τείνει να εφαρμόζει τα όσα έχουμε πει παραπάνω.
Απλά αυτό το μετέωρο βήμα είναι που συζητάμε και το κατά πόσο αυτός που ελέγχει το πόδι, κάνει και το βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση...

Ακόμα και όσοι έρχονται αρχικά ή ακόμα και εκείνοι που παραμένουν εντός της πίστας με μπόλικες δόσεις αλαζονίας, εγωισμού, κλπ κλπ σιγά-σιγά αντιλαμβάνονται το μάταιο της επένδυσης σε τεχνικές λύσεις, όταν βλέπουν πως αυτό που πρέπει ν'αλλάξει είναι η 'ξυλεία' και μόνο των χεριών τους και μετάααα όλα τ'άλλα.

Δυστυχώς όμως σε μια κοινωνία που πιστεύει πως τελειώνοντας με τη βία ένα Λύκειο μπορεί να ηγηθεί μιας χώρας, και κάνοντας 5-10 μαθήματα οδήγησης μπορεί να οδηγήσει σαν τον Λεμπ και τον Σουμάχερ σε ελληνικούς δρόμους, είναι δύσκολο να πείσεις έναν μέσο οδηγό πως το πρώτο βήμα για την απόκτηση ταχύτερης & ασφαλέστερης οδηγικής συμπεριφοράς δεν είναι τα παρελκόμενα που ανέφερα αλλά ο ίδιος του ο εαυτός!!!

Πιστεύω πως δεν διαφωνούμε...

Ο χρήστης kyan έγραψε:
Τι γνώμη έχετε για το κυνήγι του 'χρόνου' και αυτούς που το αποθεώνουν; Εγώ προσωπικά κοιτάω δύσπιστα οποιονδήποτε με ρωτήσει 'τι χρόνο έχεις κάνει' μόλις του πω ότι έχω οδηγήσει στα Μέγαρα. Η απάντησή μου είναι ότι δεν έχω μετρηθεί ποτέ, όπερ και αληθεύει.

ΥΓ: Το 'σε πίστα' το πρόσθεσα εγώ στον τίτλο.

Αν το κάνεις από την πρώτη στιγμή που πατάς το πόδι σου στην πίστα και είσαι άσχετος από το άθλημα, τότε πιστεύω πως είσαι πολύ φάουλ, κυρίως με τον ίδιο σου τον εαυτό!

Όταν φτάσεις σε κάποιο επίπεδο εξοικείωσης με τις στροφές που έχεις μπροστά σου, τότε πιστεύως πως είναι καλό να έχεις ένα αντικειμενικό κριτήριο και σημείο αναφοράς για την οδήγησή σου και το αυτοκίνητό σου, πάντα σε συγκεκριμένες συνθήκες και στήσιμο...

Τώρα αν κάποιοι το δένουν κόμπο και ψάχνονται μόνο για το γυρολόγιο, τότε αστους να το κάνουν! Στο κάτω-κάτω, μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι!

Ο χρήστης timkoul έγραψε:
Το να ψαχνεις 1000 τροπους να βρεις καποια χαμενα δεκατα σε μια πιστα που σου αρεσει, νομιζω ειναι εποικοδομητικη απασχοληση. Το λαθος ειναι να κρινεται και να κατατασεται ο καθε οδηγος με βασει αυτα τα νουμερα (ακομα κι αν μιλαμε για οδηγους αγωνων..)

Αντιλαμβάνεσαι πως δεν διαφωνούμε στην βάση, αλλά όταν αυτό δεν γίνεται με αγωνιστικό αυτοκίνητο αλλά με το καθημερινό μας ΙΧ και παρα-φουσκωμένα λάστιχα για να μην φαγώνονται τότε ίσως υπάρχει διαστρεβλωμένη άποψη για το πώς και από πού μπορούν να βρεθούν αυτά τα χαμένα δέκατα.

Σε αντίθετη περίπτωση, τα πράγματα είναι και θεμιτά και σαφώς εποικοδομητικά!

Διαφωνείς;

Ο χρήστης msamaro έγραψε:
...Το μόνο σίγουρο είναι ότι στην πίστα βελτιώνεσαι σαν οδηγός. Αλλά για βελτιωθείς πολύ όμως πρέπει η πίστα να έχει μεγάλη ποικιλία στροφών ή να μην οδηγάς μόνο σε μία αλλά σε πολλές διαφορετικές πίστες. Γιατί κακά τα ψέματα μόλις μάθεις τέλεια τις γραμές μίας πίστας, τα σημάδια για τα φρένα κλπ από εκείνο το σημείο και μετά σταματά η εξέλιξη.

Τότε αρχίζει και μετράει ουσιαστικά το χρονόμετρο!!!

Χώρια που αν πιστέψεις πως εκεί σταματά η εξέλιξη, τότε θ'αρχίσει ο hunter να φωνάζει πως υπάρχουν και οι Σέρρες!