Ειχα την ευκαιρια, ειτε την ωρα της συνοδηγησης ειτε σε αλλες στιγμες,να συνομιλησω με τα παιδια της Κιβωτου. Ηταν συγκινητικος ο τροπος που μιλουσαν για τον 'πατερ' τους, ηταν αποκαλυπτικα τα οσα μου ειπαν για την σοβαρη δουλεια που γινεται εκει μεσα. Χρειαζονται ενα κτιριο για να στεγαστουν, που ναχει και μια μικρη αυλη για να μπορουν να παιζουν. Πρεπει με καθε τροπο, ολοι να βοηθησουμε. Αξιζει τον κοπο. Το υποσχεθηκα. Θα δουμε πως.
Στο 'αγωνιστικο μερος' τωρα. Οποιος δεν ειδε την εννιαχρονη Μαρια να
πανηγυριζει στις φυστικιες που 'περασαμε αυτον με το κοκκινο', και την 12χρονη Μαριαννα να ρουφαει την πιστα με τα ματια, και μετα τον δευτερο γυρο να διαβαζει τον δρομο, δεν εχει δει τιποτα!. Ειδικα η Μαριαννα ηταν
ετοιμη διαδοχος της Τωνιας! 'Οταν μεγαλωσω θα δεις που θα τρεχω κι εγω'
μου ειπε βγαινοντας.
Και του χρονου.