Χτες στο κρατικό κανάλι είχε ένα ντοκιμαντερ-αφιέρωμα στο Περού, αρκετά πρωτότυπα διατυπωμένο, καθώς παίρνανε συνεντεύξεις από ταξιτζήδες στην Λίμα και παρουσιάζανε έτσι τον τρόπο ζωής γενικότερα στη χώρα.

Κάπου στο τέλος του, έδειξαν έναν ηλικιωμένο άνθρωπο, σε ένα ταξι του '63 (τα περισσότερα ήταν άνω των 20-25 ετών), να το χαϊδεύει και να το καλοπιάνει για να μπορέσει να βγάλει και αυτήν την μέρα. Και να λέει ότι σε λίγο καιρό που τα αμάξι θα κλείσει τα 30 (η ταινία ήταν του 2003), θα του κάνει γιορτή, καθώς ήταν η ζωή του όλη... Και η μεγάλη ανατριχίλα, όταν έλεγε βουρκωμένος πως τη στιγμή που θα πεθανει το αμάξι του, θα πεθάνει και αυτός...

Πείτε με ρομαντικό ή όπως θέλετε, αλλά έχω νιώσει αρκετές φορές στη ζωή μου ότι αυτά τα μέταλλα έχουν ψυχή. Δεν ξεχνάω ότι μόλις πήρα τη μηχανή μου, το αμάξι μου ξαφνικά αρνιόταν πεισματικά να ξεκινήσει, παρότι είχα να το πάρω τρεις μέρες όλες κι όλες... Τελικά μετά από λίγο έτσι ανεξήγητα πήρε. Σύμπτωση θα πείτε, βουλωμένο σωληνάκι θα πείτε, οτιδήποτε θα πείτε... Είστε σίγουροι όμως ότι ήταν σύμπτωση?Δεν είναι η πρώτη φορά που μου συμβαίνει κάτι τέτοιο...

Αν το επεκτείνουμε το θέμα κάθε αυτοκίνητο έχει ενα δημιουργό. Και όπως είμαστε εμείς φτιαγμένοι 'καθ' εικόνα και κατ' ομοίωση' του 'δημιουργού' μας, έτσι πιστεύω ότι και το κάθε αυτοκίνητο κουβαλάει την ψυχή του δημιουργού του.

Δεν γράφω αυτό το topic για να πάρω απαντήσεις, όποιος θέλει λεει τη γνώμη του σχετικά, απλά ήθελα να πω αυτό που είδα...

Χτες στο κρατικό κανάλι είχε ένα ντοκιμαντερ-αφιέρωμα στο Περού, αρκετά πρωτότυπα διατυπωμένο, καθώς παίρνανε συνεντεύξεις από ταξιτζήδες στην Λίμα και παρουσιάζανε έτσι τον τρόπο ζωής γενικότερα στη χώρα.

Κάπου στο τέλος του, έδειξαν έναν ηλικιωμένο άνθρωπο, σε ένα ταξι του '63 (τα περισσότερα ήταν άνω των 20-25 ετών), να το χαϊδεύει και να το καλοπιάνει για να μπορέσει να βγάλει και αυτήν την μέρα. Και να λέει ότι σε λίγο καιρό που τα αμάξι θα κλείσει τα 30 (η ταινία ήταν του 2003), θα του κάνει γιορτή, καθώς ήταν η ζωή του όλη... Και η μεγάλη ανατριχίλα, όταν έλεγε βουρκωμένος πως τη στιγμή που θα πεθανει το αμάξι του, θα πεθάνει και αυτός...

Πείτε με ρομαντικό ή όπως θέλετε, αλλά έχω νιώσει αρκετές φορές στη ζωή μου ότι αυτά τα μέταλλα έχουν ψυχή. Δεν ξεχνάω ότι μόλις πήρα τη μηχανή μου, το αμάξι μου ξαφνικά αρνιόταν πεισματικά να ξεκινήσει, παρότι είχα να το πάρω τρεις μέρες όλες κι όλες... Τελικά μετά από λίγο έτσι ανεξήγητα πήρε. Σύμπτωση θα πείτε, βουλωμένο σωληνάκι θα πείτε, οτιδήποτε θα πείτε... Είστε σίγουροι όμως ότι ήταν σύμπτωση?Δεν είναι η πρώτη φορά που μου συμβαίνει κάτι τέτοιο...

Αν το επεκτείνουμε το θέμα κάθε αυτοκίνητο έχει ενα δημιουργό. Και όπως είμαστε εμείς φτιαγμένοι 'καθ' εικόνα και κατ' ομοίωση' του 'δημιουργού' μας, έτσι πιστεύω ότι και το κάθε αυτοκίνητο κουβαλάει την ψυχή του δημιουργού του.

Δεν γράφω αυτό το topic για να πάρω απαντήσεις, όποιος θέλει λεει τη γνώμη του σχετικά, απλά ήθελα να πω αυτό που είδα...

Χτες στο κρατικό κανάλι είχε ένα ντοκιμαντερ-αφιέρωμα στο Περού, αρκετά πρωτότυπα διατυπωμένο, καθώς παίρνανε συνεντεύξεις από ταξιτζήδες στην Λίμα και παρουσιάζανε έτσι τον τρόπο ζωής γενικότερα στη χώρα.

Κάπου στο τέλος του, έδειξαν έναν ηλικιωμένο άνθρωπο, σε ένα ταξι του '63 (τα περισσότερα ήταν άνω των 20-25 ετών), να το χαϊδεύει και να το καλοπιάνει για να μπορέσει να βγάλει και αυτήν την μέρα. Και να λέει ότι σε λίγο καιρό που τα αμάξι θα κλείσει τα 30 (η ταινία ήταν του 2003), θα του κάνει γιορτή, καθώς ήταν η ζωή του όλη... Και η μεγάλη ανατριχίλα, όταν έλεγε βουρκωμένος πως τη στιγμή που θα πεθανει το αμάξι του, θα πεθάνει και αυτός...

Πείτε με ρομαντικό ή όπως θέλετε, αλλά έχω νιώσει αρκετές φορές στη ζωή μου ότι αυτά τα μέταλλα έχουν ψυχή. Δεν ξεχνάω ότι μόλις πήρα τη μηχανή μου, το αμάξι μου ξαφνικά αρνιόταν πεισματικά να ξεκινήσει, παρότι είχα να το πάρω τρεις μέρες όλες κι όλες... Τελικά μετά από λίγο έτσι ανεξήγητα πήρε. Σύμπτωση θα πείτε, βουλωμένο σωληνάκι θα πείτε, οτιδήποτε θα πείτε... Είστε σίγουροι όμως ότι ήταν σύμπτωση?Δεν είναι η πρώτη φορά που μου συμβαίνει κάτι τέτοιο...

Αν το επεκτείνουμε το θέμα κάθε αυτοκίνητο έχει ενα δημιουργό. Και όπως είμαστε εμείς φτιαγμένοι 'καθ' εικόνα και κατ' ομοίωση' του 'δημιουργού' μας, έτσι πιστεύω ότι και το κάθε αυτοκίνητο κουβαλάει την ψυχή του δημιουργού του.

Δεν γράφω αυτό το topic για να πάρω απαντήσεις, όποιος θέλει λεει τη γνώμη του σχετικά, απλά ήθελα να πω αυτό που είδα...

Ο χρήστης Aerandir έγραψε:
Πιστευω πως το αμαξι ειναι ενα ενα ματσο σιδερα (προς θεου οχι παλια )
για να σε πηγαινει απο το Α μερος στο Β με ταχυτητα και ασφαλεια και καμια φορα να ειναι η αιτια που χαμογελας!

Φίλε Aerandir, μπορεί να έχεις δίκιο... Πές μου όμως έχεις δει εσύ ποτέ κανέναν να πλένει, να γυαλίζει, να φροντίζει και να χαϊδεύει το πλυντήριό του? Και αυτό ένα μάτσο σίδερα είναι και μας κάνει να χαμογελάμε, γιατί μας πλένει τα ρούχα...

Υπάρχουν άνθρωποι με 'σαραβαλάκια' που αξίζουν λιγότερο από το πλυντήριό τους. Και αυτό πολύ απλά επειδή δεν είχαν 25000 Ε να πάρουν κάτι καλύτερο. Το πλυντήριό τους δεν το φροντίζουν όπως το τουτου τους, ούτε τους προκαλεί καμία συγκίνηση...