Σήμερα το πρωί, καθώς ετοιμαζόμουν να φύγω από το καινούργιο μου σπίτι (βρίσκεται στην Λεωφόρο Αγίου Ονουφρίου στα Κουνουπιδιανά) και να πάω στο Πολυτεχνείο, ανέβαινε ΠΟΛΥ ΑΡΓΑ ένα μεγάλο φορτηγό με γερανό, όταν άκουσα έναν δυνατό μεταλλικό ήχο, σαν τρακάρισμα.

Τι είχε συμβεί; Απλούστατα, το φορτηγό αυτό μετέφερε ένα σχετικά μεγάλο περονοφόρο ανυψωτικό (κλαρκ), το οποίο ή δεν ήταν δεμένο ή ήταν ανεπαρκώς δεμένο και τσούλησε από την πλατφόρμα του φορτηγού και έπεσε στο δρόμο (που σημαίνει ότι δεν είχε δεθεί το χειρόφρενο). ΕΥΤΥΧΩΣ, το φορτηγό είχε ακινητοποιηθεί, με αποτέλεσμα το μηχάνημα να σφηνώσει μεταξύ οδοστρώματος και πλατφόρμας. Και ΕΥΤΥΧΩΣ δεν ερχόταν κανένας από πίσω. Φαντάζεστε να ερχόταν αυτοκίνητο ή μηχανάκι ή πεζός από πίσω και να έπεφτε το κλαρκ επάνω του; Θα είχαμε κλαμπ σάντουιτς με ανθρώπινο κοκορέτσι σενιάν και λαμαρίνες στραπατσάδα.

Ο οδηγός του φορτηγού ζήτησε από κάποιον ένοικο του κτιρίου όπου μένω να μετακινήσει το αυτοκίνητό του από δίπλα από το δρόμο για να στηρίξει το φορτηγό και να σηκώσει το κλαρκ με το γερανό του, μόνο και μόνο για να υπάρξει μια απάντηση του στυλ 'όπως έστρωσες κοιμήσου'.

Και πολύ σωστά κατά τη γνώμη μου, γιατί ο οδηγός του φορτηγού ήξερε ότι είχε μπροστά του απότομη ανηφόρα και συνειδητά επέλεξε να μην ασφαλίσει όπως έπρεπε το βαρύ και επικίνδυνο αυτό φορτίο.

Εν τέλει, το απομάκρυνε, το ξαναφόρτωσε, το έδεσε με ένα σωρό ιμάντες και αλυσίδες και πήγε στην ευχή.

Λέτε να του γίνει μάθημα; Το εύχομαι. Εγώ όμως με θλίψη μου βλέπω ότι η σφαγή στα Τέμπη δεν παραδειγμάτισε όσους έπρεπε να παραδειγματίσει. Όσο υπάρχει αυτή η νοοτροπία 'έλα μωρέ και τι έγινε, δε θα γίνει πράμα', θα σκοτωνόμαστε σε παντελώς ηλίθια ατυχήματα, που, αν δεν άφηναν μόνιμες συνέπειες (αναπηρίες και θανάτους), θα τα βλέπαμε μόνο σε φαρσοκωμωδίες του Λέσλι Νίλσεν, του Τσέβι Τσέις, του Τζέρρυ Λιούις και σε σλάπστικ κωμωδίες των αρχών του 20ου αιώνος.

Έρρωσθε.

Σήμερα το πρωί, καθώς ετοιμαζόμουν να φύγω από το καινούργιο μου σπίτι (βρίσκεται στην Λεωφόρο Αγίου Ονουφρίου στα Κουνουπιδιανά) και να πάω στο Πολυτεχνείο, ανέβαινε ΠΟΛΥ ΑΡΓΑ ένα μεγάλο φορτηγό με γερανό, όταν άκουσα έναν δυνατό μεταλλικό ήχο, σαν τρακάρισμα.

Τι είχε συμβεί; Απλούστατα, το φορτηγό αυτό μετέφερε ένα σχετικά μεγάλο περονοφόρο ανυψωτικό (κλαρκ), το οποίο ή δεν ήταν δεμένο ή ήταν ανεπαρκώς δεμένο και τσούλησε από την πλατφόρμα του φορτηγού και έπεσε στο δρόμο (που σημαίνει ότι δεν είχε δεθεί το χειρόφρενο). ΕΥΤΥΧΩΣ, το φορτηγό είχε ακινητοποιηθεί, με αποτέλεσμα το μηχάνημα να σφηνώσει μεταξύ οδοστρώματος και πλατφόρμας. Και ΕΥΤΥΧΩΣ δεν ερχόταν κανένας από πίσω. Φαντάζεστε να ερχόταν αυτοκίνητο ή μηχανάκι ή πεζός από πίσω και να έπεφτε το κλαρκ επάνω του; Θα είχαμε κλαμπ σάντουιτς με ανθρώπινο κοκορέτσι σενιάν και λαμαρίνες στραπατσάδα.

Ο οδηγός του φορτηγού ζήτησε από κάποιον ένοικο του κτιρίου όπου μένω να μετακινήσει το αυτοκίνητό του από δίπλα από το δρόμο για να στηρίξει το φορτηγό και να σηκώσει το κλαρκ με το γερανό του, μόνο και μόνο για να υπάρξει μια απάντηση του στυλ 'όπως έστρωσες κοιμήσου'.

Και πολύ σωστά κατά τη γνώμη μου, γιατί ο οδηγός του φορτηγού ήξερε ότι είχε μπροστά του απότομη ανηφόρα και συνειδητά επέλεξε να μην ασφαλίσει όπως έπρεπε το βαρύ και επικίνδυνο αυτό φορτίο.

Εν τέλει, το απομάκρυνε, το ξαναφόρτωσε, το έδεσε με ένα σωρό ιμάντες και αλυσίδες και πήγε στην ευχή.

Λέτε να του γίνει μάθημα; Το εύχομαι. Εγώ όμως με θλίψη μου βλέπω ότι η σφαγή στα Τέμπη δεν παραδειγμάτισε όσους έπρεπε να παραδειγματίσει. Όσο υπάρχει αυτή η νοοτροπία 'έλα μωρέ και τι έγινε, δε θα γίνει πράμα', θα σκοτωνόμαστε σε παντελώς ηλίθια ατυχήματα, που, αν δεν άφηναν μόνιμες συνέπειες (αναπηρίες και θανάτους), θα τα βλέπαμε μόνο σε φαρσοκωμωδίες του Λέσλι Νίλσεν, του Τσέβι Τσέις, του Τζέρρυ Λιούις και σε σλάπστικ κωμωδίες των αρχών του 20ου αιώνος.

Έρρωσθε.