Την Τετάρτη που μας πέρασε ήρθε να με επισκεφτεί ένας φίλος, οπότε αφού τον πήρα από το αεροδρόμιο του Μιλάνο πήγαμε στο ναό της ταχύτητας για επίσκεψη. Έτσι πληροφορηθήκαμε για τον αγώνα που θα λάμβανε θέση το ΠΣΚ που μόλις πέρασε. Σύμφωνα με το πρόγραμμά μας θα μπορούσαμε να πάμε να παρακολουθήσουμε το Σάββατο.

Έτσι κι έγινε. Το πρωί ξυπνάμε, και ξεκινάμε για Μόντσα. Χάρις στην καταπληκτική και κατατοπιστική σήμανση των Ιταλικών αυτοκινητοδρόμων και το γεγονός πως είχαμε ξεχάσει το χάρτη στο σπίτι, αναγκαστήκαμε να χάσουμε τις πρώτες ελεύθερες δοκιμές της FIA ETCC.

Αξίζει να αναφέρω το τι οργάνωση υπήρχε μέσα στην πίστα, και γενικότερα στο πάρκο που την φιλοξενεί! Είχαν ΕΞΑΣΦΑΛΙΣΕΙ πως δεν θα ΜΠΟΡΟΥΣΕΣ να παρκάρεις ακόμα και αν ήθελες σε μη προβλεπόμενο χώρο. Είχαν ξεχωριστό χώρο για μοτό και για αυτοκίνητα, ο οποίος ήταν στην μεγάλη ευθεία της παλιάς πίστας, άνάμεσα στις δύο κεκλιμένες στροφές, και σε απόσταση ανάσας από τις περισσότερες κερκίδες. Υπήρχε τόσο αστυνομία να σε καθοδηγήσει στις προβλεπόμενες θέσεις πάρκιν, όσο και σήμανση. Και μέσα στον χώρο πάρκιν είχε υπαλλήλους της οργάνωσης για να διαφυλάξουν την τάξη στο παρκάρισμα, αλλά και την ασφάλεια των αυτοκινήτων. (δύσκολο να πλησίαζες ακόμη και στο δικό σου αμάξι χωρίς να σε βλέπουν διακριτικά!) Μπορούσες να πας μέχρι τα πάντοκ (όχι μέσα στα πιτς, και συνολικά κόστιζε 15 ευρώ, που ήταν παραπάνω από λογικό για αυτά που έπαιρνες. Με 30 ευρώ μπορύσες να πας όλο το ΠΣΚ!!

Ο πρώτος αγώνας που παρακολουθήσαμε ήταν ο πρώτος αγώνας του Eurocup Formula Renault 2000 από μία υπερυψωμένη βάση στην είσοδο της Parabolica. Τι θέαμα!! Μάχες ρόδα με ρόδα, προσπεράσεις επάνω και μέσα στη στροφή, αποστάσεις που έμειναν σφιχτές μέχρι τον τερματισμό!!

Μετά πήγαμε μια βόλτα στα πάντοκ και να πάρει ο φίλος μου ωτοασπίδες (είχα ήδη) και ανεφοδιασμό στομάχου. Οι τιμές στο μπάρ ήταν ΧΑΜΗΛΟΤΕΡΕΣ από τις μέσες τιμές σε μια καφετέρια στην Αθήνα! Έτσι φτάσαμε στα μισά περίπου των πρώτων επίσημων δοκιμαστικών των FIA GT να τα δούμε από την ευθεία μετά την έξοδο του σικέιν Ασκάρι (ευθεία πριν την Παραμπόλικα). Ωτοασπίδες απαραίτητες (αν και δεν έπρεπε να τις βουλώσεις τελείως στα αυτιά) αν τα ήθελες να μείνουν σώα. Τα Σαλήν δεν ενοχλούσαν καθόλου, αλλά οι Φεράρι ξεκούφαιναν κουφούς! Μεγάλος ενθουσιασμός να βλέπεις τα αγωνιστικά αυτά, με ιπποδυνάμεις 400-650 ίππους!!

Σειρά είχε η Eurocup Formula Renault V6 στον μακρύ αγώνα. Ο μακρύς είναι 115-130 χιλιόμετρα, εκκίνηση από στάση και υποχρεωτικό πιτ στοπ, σε αντίθεση με τον μικρό, διάρκειας 80-90 χιλιομέτρων που έχει εκκίνηση εν κινήσει. Καλή ήταν, από τη θέση που ήμασταν (ακριβώς στην έξοδο του σικέιν Ασκάρι πλέον) βλέπαμε φλόγες και τις 2 ευθείες. Πάντως οι δίλιτρες φόρμουλες είχαν πιο πολλή σφαγή από τις 3,5λιτρες των 370 ίππων, και κατ'επέκτασιν της χαρήκαμε περισσότερο.

Επόμενα ήταν τα FIA ETCC στις δεύτερες ελεύθερες δοκιμές τους. Alfa Romeo 156 JTS, BMW 320i, Honda Civic, Ford Focus και SEAT Toledo. Δεν είδαμε, παρότι αναγράφονταν στο πρόγραμμα τα Honda Accord και Peugeot 307. Έχοντας μετακομίσει στην είσοδο του σικέιν Ασκάρι περνούσαν σε απόσταση αναπνοής από μπροστά μας. Τεράστια συγκίνηση μόλις είδαμε την BMW του ΖΑΝΑΡΝΤΙ να περνά από μπροστά μας. Επί προσωπικού η συγκίνηση ακόμη μεγαλύτερη, αφού μόλις είχα πάρει το πρώτο μου κύπελλο πληροφορήθηκα για το σοκαριστικό του ατύχημα, το οποίο πάντα τριγυρίζει το μυαλό μου. Ο άνθρωπος αυτός σε όποια θέση κι αν βρεθεί στον αγώνα είναι ΝΙΚΗΤΗΣ. Ο μεγαλύτερος από όλους! Τον πιο όμορφο ήχο τον έκαναν οι Άλφα 156, τον δυνατότερο το Τολέδο του Μορμπιντέλι (Σέατ ΙΤΑΛΙΑΣ, έδειχνε καλύτερο από της μαμάς Σέατ!), ενώ τα BMW ήταν τα είναι τα λιγότερο νευρικά στο όριο. Το μοναδικό αυτοκίνητο που ακούστηκε να έχει πρόβλημα ήταν ο γιαπωνέζος της παρέας (Σιβίκ Τάιπ Αρ). Καλύτερα περάσματα οι Ταρκουίνι και Μορμπιντέλι, ενώ τα Σιβίκ και Φόκους έδειχναν να ανήκουν σε κατώτερη κατηγορία...

Επόμενη ήταν η European Alfa Challenge στα χρονομετρημένα δοκιμαστικά, με Alfa Romeo 147GTA. Προσέξτε πως δεν πρόκειται για την 3,2λιτρη GTA, αλλά για 2λιτρη 6τάχυτη με ιπποδυνάμεις στους 220 ίππους και βάρος 1000 κιλών. Πραγματικά αυτά τα αυτοκίνητα έδειχναν ΕΝΙΑΙΑ! Εξαιρετικά νευρικά στο όριο με πολύ σκληρές αναρτήσεις, μπλοκαρίσματα των πίσω τροχών στα φρένα, αλλά όσοι το έχασαν το μάζεψαν πραγματικά αριστοτεχνικά! Η κερκίδα παραληρούσε ενθουσιασμένη! Πιο θεαματικό αγώνα δεν είδαμε όλη μέρα!!! Όλα τα λεφτά!

Μετά είδαμε πάλι τα FIA GT στα δεύτερα χρονομετρημένα δοκιμαστικά. Αναγκαστικά ωτοασπίδες, και ύπνος. Δε λέω, φαινόταν πως τα πηγαίναν στο όριο, άλλωστε δεύτερα χρονομετρημένα ήταν, αλλά ήταν τραγικά ουδέτερα και βαρετά. Ίσως αν είχαμε στοιχεία χρονομέτρησης να είχε κάποιο ενδιαφέρον (φιλολογικό...), αλλά σαν θέαμα δεν πολυάξιζε πάνω από λίγα λεπτά. Εντάξει, τα είδαμε, δεν τα είχαμε ξαναδεί, αλλά το μοναδικό θέαμα που μπορούσες να δείς ήταν τα Σαλήν να καταβροχθίζουν τις Πόρσε στην ευθεία... Πάμε παρακάτω.

Σειρά είχαν πάλι τα FIA ETCC στα χρονομετρημένα δοκιμαστικά τους αυτή τη φορά. Ακόμα πιο πολύς συναγωνισμός. Από τα αυτοκίνητα τουρισμού κράτησα τα μαγικά περάσματα των Ταρκουίνι και Μορμπιντέλι, και τη 'Χιώτικη' στρατηγική των ομάδων. Τα αδέρφια Mueller πάντα ήταν μαζί, εκτός από το τελευταίο πεντάλεπτο που ο ένας σταμάτησε. Ομοίως έπραξε η δεύτερη ομάδα της Άλφα (η πολύχρωμη), και αρκετές ομάδες της BMW (καλά, τόσες πολλές ΒΜW ούτε στο εργοστάσιο δε βλέπεις! ). Το ίδιο και με την Autodelta, όπου οι Giovanardi και Farfus πήγαιναν σαν σιαμαία. Αρχικά μπροστά ο Βραζιλιάνος, μετά ο Ιταλός. Λες και ήθελε να του δείξει τις γραμμές ή κάτι τέτοιο. Για την ΆουτοΔέλτα, ο Ταρκουίνι έδειχνε μακράν μπροστά από τους άλλους σε περάσματα, ο Φάρφους είχε καταπληκτικές γραμμές, αλλά όχι... 'ξεσηκωτικές', ενώ το χασμουρητό της κατηγορίας (εξαιρουμένων Σιβίκ - Φόκους) πηγαίνει στον Τζιοβανάρντι. Δεν πήγαινε (στον αγώνα που τον είδα), ή πήγαινε τελείως αθόρυβα, τι να σας πω. Πιστεύω το πρώτο...
Για στιγμιότυπο της ημέρας κρατάω από τον τελευταίο αγώνα ένα τετακέ που έκανε το ένα Φόκους εμπρός από τον Ζανάρντι. Όπως εκτιλύχτηκε η σκηνή αρχικά θύμιζε το άσχημο δυστύχημα του Ζανάρντι το 2001, μόνο που αυτήν την φορά ο Ζανάρντι ήταν ο εμβολιστής. Δεν ξέρω φυσικά πως την έζησε ο ίδιος την στιγμή από μέσα, πάντως προσωπικά ταράχτηκα. Ο Ζανάρντι αντέδρασε ακαριαία, άλλαξε την πορεία του (δύσκολο για τον ρυθμό και την τροχιά του) για να τον αποφύγει, και αμέσως μετά, όταν το Φοκους άλλαξε τροχιά για να αποφύγει τον τοίχο με τα λάστιχα, ξαναδιόρθωσε την πορεία του και έφυγε σαν κύριος. Θαρρώ πως το στιγμιότυπο το έχει τραβήξει ο φίλος μου στην κάμερα.

Οι επόμενοι δύο αγώνες ήταν η Formula Renault 2000 στον μικρό της αγώνα και η Alfa Challenge στον πρώτο της αγώνα, αλλά δυστυχώς έπρεπε να φύγουμε για να προλάβουμε το αεροπλάνο του φίλου μου, σκεπτόμενοι πως θα μας πάρει πολλήηηηηηηηηηη ώρα με την τραγελαφική σήμανση των Ιταλών. Και τελικά δίκιο είχαμε και παραλίγο να χάσει την πτήση... Αλλά στα συν τους συγκαταλέγεται το ότι λόγω αγώνα είχαν βάλει τροχονόμους γύρω από την πίστα, να δίνουν προτεραιότητα στα αυτοκίνητα που έφευγαν από την πίστα, κάτι που μου θυμίζει την μέριμνα των ελληνικών αγώνων στον θεατή (και τον αγωνιζόμενο...)

A! Και να μην ξεχάσω!! Εκφωνητή σαν τον Ιταλό της πίστας ΔΕΝ έχω ξαναδει, ούτε καν σε ποδόσφαιρο στην Ιταλία! Μιλούσε συνεχώς, με ύφος που σε ανέβαζε, έδινε πληροφορίες για ΤΑ ΠΑΝΤΑ και αν καταλάβαινα καλύτερα Ιταλικά και είχα σημειωματάριο θα είχα καταγεγραμμένα σχεδόν τα πάντα εντός πίστας.

Την Τετάρτη που μας πέρασε ήρθε να με επισκεφτεί ένας φίλος, οπότε αφού τον πήρα από το αεροδρόμιο του Μιλάνο πήγαμε στο ναό της ταχύτητας για επίσκεψη. Έτσι πληροφορηθήκαμε για τον αγώνα που θα λάμβανε θέση το ΠΣΚ που μόλις πέρασε. Σύμφωνα με το πρόγραμμά μας θα μπορούσαμε να πάμε να παρακολουθήσουμε το Σάββατο.

Έτσι κι έγινε. Το πρωί ξυπνάμε, και ξεκινάμε για Μόντσα. Χάρις στην καταπληκτική και κατατοπιστική σήμανση των Ιταλικών αυτοκινητοδρόμων και το γεγονός πως είχαμε ξεχάσει το χάρτη στο σπίτι, αναγκαστήκαμε να χάσουμε τις πρώτες ελεύθερες δοκιμές της FIA ETCC.

Αξίζει να αναφέρω το τι οργάνωση υπήρχε μέσα στην πίστα, και γενικότερα στο πάρκο που την φιλοξενεί! Είχαν ΕΞΑΣΦΑΛΙΣΕΙ πως δεν θα ΜΠΟΡΟΥΣΕΣ να παρκάρεις ακόμα και αν ήθελες σε μη προβλεπόμενο χώρο. Είχαν ξεχωριστό χώρο για μοτό και για αυτοκίνητα, ο οποίος ήταν στην μεγάλη ευθεία της παλιάς πίστας, άνάμεσα στις δύο κεκλιμένες στροφές, και σε απόσταση ανάσας από τις περισσότερες κερκίδες. Υπήρχε τόσο αστυνομία να σε καθοδηγήσει στις προβλεπόμενες θέσεις πάρκιν, όσο και σήμανση. Και μέσα στον χώρο πάρκιν είχε υπαλλήλους της οργάνωσης για να διαφυλάξουν την τάξη στο παρκάρισμα, αλλά και την ασφάλεια των αυτοκινήτων. (δύσκολο να πλησίαζες ακόμη και στο δικό σου αμάξι χωρίς να σε βλέπουν διακριτικά!) Μπορούσες να πας μέχρι τα πάντοκ (όχι μέσα στα πιτς, και συνολικά κόστιζε 15 ευρώ, που ήταν παραπάνω από λογικό για αυτά που έπαιρνες. Με 30 ευρώ μπορύσες να πας όλο το ΠΣΚ!!

Ο πρώτος αγώνας που παρακολουθήσαμε ήταν ο πρώτος αγώνας του Eurocup Formula Renault 2000 από μία υπερυψωμένη βάση στην είσοδο της Parabolica. Τι θέαμα!! Μάχες ρόδα με ρόδα, προσπεράσεις επάνω και μέσα στη στροφή, αποστάσεις που έμειναν σφιχτές μέχρι τον τερματισμό!!

Μετά πήγαμε μια βόλτα στα πάντοκ και να πάρει ο φίλος μου ωτοασπίδες (είχα ήδη) και ανεφοδιασμό στομάχου. Οι τιμές στο μπάρ ήταν ΧΑΜΗΛΟΤΕΡΕΣ από τις μέσες τιμές σε μια καφετέρια στην Αθήνα! Έτσι φτάσαμε στα μισά περίπου των πρώτων επίσημων δοκιμαστικών των FIA GT να τα δούμε από την ευθεία μετά την έξοδο του σικέιν Ασκάρι (ευθεία πριν την Παραμπόλικα). Ωτοασπίδες απαραίτητες (αν και δεν έπρεπε να τις βουλώσεις τελείως στα αυτιά) αν τα ήθελες να μείνουν σώα. Τα Σαλήν δεν ενοχλούσαν καθόλου, αλλά οι Φεράρι ξεκούφαιναν κουφούς! Μεγάλος ενθουσιασμός να βλέπεις τα αγωνιστικά αυτά, με ιπποδυνάμεις 400-650 ίππους!!

Σειρά είχε η Eurocup Formula Renault V6 στον μακρύ αγώνα. Ο μακρύς είναι 115-130 χιλιόμετρα, εκκίνηση από στάση και υποχρεωτικό πιτ στοπ, σε αντίθεση με τον μικρό, διάρκειας 80-90 χιλιομέτρων που έχει εκκίνηση εν κινήσει. Καλή ήταν, από τη θέση που ήμασταν (ακριβώς στην έξοδο του σικέιν Ασκάρι πλέον) βλέπαμε φλόγες και τις 2 ευθείες. Πάντως οι δίλιτρες φόρμουλες είχαν πιο πολλή σφαγή από τις 3,5λιτρες των 370 ίππων, και κατ'επέκτασιν της χαρήκαμε περισσότερο.

Επόμενα ήταν τα FIA ETCC στις δεύτερες ελεύθερες δοκιμές τους. Alfa Romeo 156 JTS, BMW 320i, Honda Civic, Ford Focus και SEAT Toledo. Δεν είδαμε, παρότι αναγράφονταν στο πρόγραμμα τα Honda Accord και Peugeot 307. Έχοντας μετακομίσει στην είσοδο του σικέιν Ασκάρι περνούσαν σε απόσταση αναπνοής από μπροστά μας. Τεράστια συγκίνηση μόλις είδαμε την BMW του ΖΑΝΑΡΝΤΙ να περνά από μπροστά μας. Επί προσωπικού η συγκίνηση ακόμη μεγαλύτερη, αφού μόλις είχα πάρει το πρώτο μου κύπελλο πληροφορήθηκα για το σοκαριστικό του ατύχημα, το οποίο πάντα τριγυρίζει το μυαλό μου. Ο άνθρωπος αυτός σε όποια θέση κι αν βρεθεί στον αγώνα είναι ΝΙΚΗΤΗΣ. Ο μεγαλύτερος από όλους! Τον πιο όμορφο ήχο τον έκαναν οι Άλφα 156, τον δυνατότερο το Τολέδο του Μορμπιντέλι (Σέατ ΙΤΑΛΙΑΣ, έδειχνε καλύτερο από της μαμάς Σέατ!), ενώ τα BMW ήταν τα είναι τα λιγότερο νευρικά στο όριο. Το μοναδικό αυτοκίνητο που ακούστηκε να έχει πρόβλημα ήταν ο γιαπωνέζος της παρέας (Σιβίκ Τάιπ Αρ). Καλύτερα περάσματα οι Ταρκουίνι και Μορμπιντέλι, ενώ τα Σιβίκ και Φόκους έδειχναν να ανήκουν σε κατώτερη κατηγορία...

Επόμενη ήταν η European Alfa Challenge στα χρονομετρημένα δοκιμαστικά, με Alfa Romeo 147GTA. Προσέξτε πως δεν πρόκειται για την 3,2λιτρη GTA, αλλά για 2λιτρη 6τάχυτη με ιπποδυνάμεις στους 220 ίππους και βάρος 1000 κιλών. Πραγματικά αυτά τα αυτοκίνητα έδειχναν ΕΝΙΑΙΑ! Εξαιρετικά νευρικά στο όριο με πολύ σκληρές αναρτήσεις, μπλοκαρίσματα των πίσω τροχών στα φρένα, αλλά όσοι το έχασαν το μάζεψαν πραγματικά αριστοτεχνικά! Η κερκίδα παραληρούσε ενθουσιασμένη! Πιο θεαματικό αγώνα δεν είδαμε όλη μέρα!!! Όλα τα λεφτά!

Μετά είδαμε πάλι τα FIA GT στα δεύτερα χρονομετρημένα δοκιμαστικά. Αναγκαστικά ωτοασπίδες, και ύπνος. Δε λέω, φαινόταν πως τα πηγαίναν στο όριο, άλλωστε δεύτερα χρονομετρημένα ήταν, αλλά ήταν τραγικά ουδέτερα και βαρετά. Ίσως αν είχαμε στοιχεία χρονομέτρησης να είχε κάποιο ενδιαφέρον (φιλολογικό...), αλλά σαν θέαμα δεν πολυάξιζε πάνω από λίγα λεπτά. Εντάξει, τα είδαμε, δεν τα είχαμε ξαναδεί, αλλά το μοναδικό θέαμα που μπορούσες να δείς ήταν τα Σαλήν να καταβροχθίζουν τις Πόρσε στην ευθεία... Πάμε παρακάτω.

Σειρά είχαν πάλι τα FIA ETCC στα χρονομετρημένα δοκιμαστικά τους αυτή τη φορά. Ακόμα πιο πολύς συναγωνισμός. Από τα αυτοκίνητα τουρισμού κράτησα τα μαγικά περάσματα των Ταρκουίνι και Μορμπιντέλι, και τη 'Χιώτικη' στρατηγική των ομάδων. Τα αδέρφια Mueller πάντα ήταν μαζί, εκτός από το τελευταίο πεντάλεπτο που ο ένας σταμάτησε. Ομοίως έπραξε η δεύτερη ομάδα της Άλφα (η πολύχρωμη), και αρκετές ομάδες της BMW (καλά, τόσες πολλές ΒΜW ούτε στο εργοστάσιο δε βλέπεις! ). Το ίδιο και με την Autodelta, όπου οι Giovanardi και Farfus πήγαιναν σαν σιαμαία. Αρχικά μπροστά ο Βραζιλιάνος, μετά ο Ιταλός. Λες και ήθελε να του δείξει τις γραμμές ή κάτι τέτοιο. Για την ΆουτοΔέλτα, ο Ταρκουίνι έδειχνε μακράν μπροστά από τους άλλους σε περάσματα, ο Φάρφους είχε καταπληκτικές γραμμές, αλλά όχι... 'ξεσηκωτικές', ενώ το χασμουρητό της κατηγορίας (εξαιρουμένων Σιβίκ - Φόκους) πηγαίνει στον Τζιοβανάρντι. Δεν πήγαινε (στον αγώνα που τον είδα), ή πήγαινε τελείως αθόρυβα, τι να σας πω. Πιστεύω το πρώτο...
Για στιγμιότυπο της ημέρας κρατάω από τον τελευταίο αγώνα ένα τετακέ που έκανε το ένα Φόκους εμπρός από τον Ζανάρντι. Όπως εκτιλύχτηκε η σκηνή αρχικά θύμιζε το άσχημο δυστύχημα του Ζανάρντι το 2001, μόνο που αυτήν την φορά ο Ζανάρντι ήταν ο εμβολιστής. Δεν ξέρω φυσικά πως την έζησε ο ίδιος την στιγμή από μέσα, πάντως προσωπικά ταράχτηκα. Ο Ζανάρντι αντέδρασε ακαριαία, άλλαξε την πορεία του (δύσκολο για τον ρυθμό και την τροχιά του) για να τον αποφύγει, και αμέσως μετά, όταν το Φοκους άλλαξε τροχιά για να αποφύγει τον τοίχο με τα λάστιχα, ξαναδιόρθωσε την πορεία του και έφυγε σαν κύριος. Θαρρώ πως το στιγμιότυπο το έχει τραβήξει ο φίλος μου στην κάμερα.

Οι επόμενοι δύο αγώνες ήταν η Formula Renault 2000 στον μικρό της αγώνα και η Alfa Challenge στον πρώτο της αγώνα, αλλά δυστυχώς έπρεπε να φύγουμε για να προλάβουμε το αεροπλάνο του φίλου μου, σκεπτόμενοι πως θα μας πάρει πολλήηηηηηηηηηη ώρα με την τραγελαφική σήμανση των Ιταλών. Και τελικά δίκιο είχαμε και παραλίγο να χάσει την πτήση... Αλλά στα συν τους συγκαταλέγεται το ότι λόγω αγώνα είχαν βάλει τροχονόμους γύρω από την πίστα, να δίνουν προτεραιότητα στα αυτοκίνητα που έφευγαν από την πίστα, κάτι που μου θυμίζει την μέριμνα των ελληνικών αγώνων στον θεατή (και τον αγωνιζόμενο...)

A! Και να μην ξεχάσω!! Εκφωνητή σαν τον Ιταλό της πίστας ΔΕΝ έχω ξαναδει, ούτε καν σε ποδόσφαιρο στην Ιταλία! Μιλούσε συνεχώς, με ύφος που σε ανέβαζε, έδινε πληροφορίες για ΤΑ ΠΑΝΤΑ και αν καταλάβαινα καλύτερα Ιταλικά και είχα σημειωματάριο θα είχα καταγεγραμμένα σχεδόν τα πάντα εντός πίστας.

Την Τετάρτη που μας πέρασε ήρθε να με επισκεφτεί ένας φίλος, οπότε αφού τον πήρα από το αεροδρόμιο του Μιλάνο πήγαμε στο ναό της ταχύτητας για επίσκεψη. Έτσι πληροφορηθήκαμε για τον αγώνα που θα λάμβανε θέση το ΠΣΚ που μόλις πέρασε. Σύμφωνα με το πρόγραμμά μας θα μπορούσαμε να πάμε να παρακολουθήσουμε το Σάββατο.

Έτσι κι έγινε. Το πρωί ξυπνάμε, και ξεκινάμε για Μόντσα. Χάρις στην καταπληκτική και κατατοπιστική σήμανση των Ιταλικών αυτοκινητοδρόμων και το γεγονός πως είχαμε ξεχάσει το χάρτη στο σπίτι, αναγκαστήκαμε να χάσουμε τις πρώτες ελεύθερες δοκιμές της FIA ETCC.

Αξίζει να αναφέρω το τι οργάνωση υπήρχε μέσα στην πίστα, και γενικότερα στο πάρκο που την φιλοξενεί! Είχαν ΕΞΑΣΦΑΛΙΣΕΙ πως δεν θα ΜΠΟΡΟΥΣΕΣ να παρκάρεις ακόμα και αν ήθελες σε μη προβλεπόμενο χώρο. Είχαν ξεχωριστό χώρο για μοτό και για αυτοκίνητα, ο οποίος ήταν στην μεγάλη ευθεία της παλιάς πίστας, άνάμεσα στις δύο κεκλιμένες στροφές, και σε απόσταση ανάσας από τις περισσότερες κερκίδες. Υπήρχε τόσο αστυνομία να σε καθοδηγήσει στις προβλεπόμενες θέσεις πάρκιν, όσο και σήμανση. Και μέσα στον χώρο πάρκιν είχε υπαλλήλους της οργάνωσης για να διαφυλάξουν την τάξη στο παρκάρισμα, αλλά και την ασφάλεια των αυτοκινήτων. (δύσκολο να πλησίαζες ακόμη και στο δικό σου αμάξι χωρίς να σε βλέπουν διακριτικά!) Μπορούσες να πας μέχρι τα πάντοκ (όχι μέσα στα πιτς, και συνολικά κόστιζε 15 ευρώ, που ήταν παραπάνω από λογικό για αυτά που έπαιρνες. Με 30 ευρώ μπορύσες να πας όλο το ΠΣΚ!!

Ο πρώτος αγώνας που παρακολουθήσαμε ήταν ο πρώτος αγώνας του Eurocup Formula Renault 2000 από μία υπερυψωμένη βάση στην είσοδο της Parabolica. Τι θέαμα!! Μάχες ρόδα με ρόδα, προσπεράσεις επάνω και μέσα στη στροφή, αποστάσεις που έμειναν σφιχτές μέχρι τον τερματισμό!!

Μετά πήγαμε μια βόλτα στα πάντοκ και να πάρει ο φίλος μου ωτοασπίδες (είχα ήδη) και ανεφοδιασμό στομάχου. Οι τιμές στο μπάρ ήταν ΧΑΜΗΛΟΤΕΡΕΣ από τις μέσες τιμές σε μια καφετέρια στην Αθήνα! Έτσι φτάσαμε στα μισά περίπου των πρώτων επίσημων δοκιμαστικών των FIA GT να τα δούμε από την ευθεία μετά την έξοδο του σικέιν Ασκάρι (ευθεία πριν την Παραμπόλικα). Ωτοασπίδες απαραίτητες (αν και δεν έπρεπε να τις βουλώσεις τελείως στα αυτιά) αν τα ήθελες να μείνουν σώα. Τα Σαλήν δεν ενοχλούσαν καθόλου, αλλά οι Φεράρι ξεκούφαιναν κουφούς! Μεγάλος ενθουσιασμός να βλέπεις τα αγωνιστικά αυτά, με ιπποδυνάμεις 400-650 ίππους!!

Σειρά είχε η Eurocup Formula Renault V6 στον μακρύ αγώνα. Ο μακρύς είναι 115-130 χιλιόμετρα, εκκίνηση από στάση και υποχρεωτικό πιτ στοπ, σε αντίθεση με τον μικρό, διάρκειας 80-90 χιλιομέτρων που έχει εκκίνηση εν κινήσει. Καλή ήταν, από τη θέση που ήμασταν (ακριβώς στην έξοδο του σικέιν Ασκάρι πλέον) βλέπαμε φλόγες και τις 2 ευθείες. Πάντως οι δίλιτρες φόρμουλες είχαν πιο πολλή σφαγή από τις 3,5λιτρες των 370 ίππων, και κατ'επέκτασιν της χαρήκαμε περισσότερο.

Επόμενα ήταν τα FIA ETCC στις δεύτερες ελεύθερες δοκιμές τους. Alfa Romeo 156 JTS, BMW 320i, Honda Civic, Ford Focus και SEAT Toledo. Δεν είδαμε, παρότι αναγράφονταν στο πρόγραμμα τα Honda Accord και Peugeot 307. Έχοντας μετακομίσει στην είσοδο του σικέιν Ασκάρι περνούσαν σε απόσταση αναπνοής από μπροστά μας. Τεράστια συγκίνηση μόλις είδαμε την BMW του ΖΑΝΑΡΝΤΙ να περνά από μπροστά μας. Επί προσωπικού η συγκίνηση ακόμη μεγαλύτερη, αφού μόλις είχα πάρει το πρώτο μου κύπελλο πληροφορήθηκα για το σοκαριστικό του ατύχημα, το οποίο πάντα τριγυρίζει το μυαλό μου. Ο άνθρωπος αυτός σε όποια θέση κι αν βρεθεί στον αγώνα είναι ΝΙΚΗΤΗΣ. Ο μεγαλύτερος από όλους! Τον πιο όμορφο ήχο τον έκαναν οι Άλφα 156, τον δυνατότερο το Τολέδο του Μορμπιντέλι (Σέατ ΙΤΑΛΙΑΣ, έδειχνε καλύτερο από της μαμάς Σέατ!), ενώ τα BMW ήταν τα είναι τα λιγότερο νευρικά στο όριο. Το μοναδικό αυτοκίνητο που ακούστηκε να έχει πρόβλημα ήταν ο γιαπωνέζος της παρέας (Σιβίκ Τάιπ Αρ). Καλύτερα περάσματα οι Ταρκουίνι και Μορμπιντέλι, ενώ τα Σιβίκ και Φόκους έδειχναν να ανήκουν σε κατώτερη κατηγορία...

Επόμενη ήταν η European Alfa Challenge στα χρονομετρημένα δοκιμαστικά, με Alfa Romeo 147GTA. Προσέξτε πως δεν πρόκειται για την 3,2λιτρη GTA, αλλά για 2λιτρη 6τάχυτη με ιπποδυνάμεις στους 220 ίππους και βάρος 1000 κιλών. Πραγματικά αυτά τα αυτοκίνητα έδειχναν ΕΝΙΑΙΑ! Εξαιρετικά νευρικά στο όριο με πολύ σκληρές αναρτήσεις, μπλοκαρίσματα των πίσω τροχών στα φρένα, αλλά όσοι το έχασαν το μάζεψαν πραγματικά αριστοτεχνικά! Η κερκίδα παραληρούσε ενθουσιασμένη! Πιο θεαματικό αγώνα δεν είδαμε όλη μέρα!!! Όλα τα λεφτά!

Μετά είδαμε πάλι τα FIA GT στα δεύτερα χρονομετρημένα δοκιμαστικά. Αναγκαστικά ωτοασπίδες, και ύπνος. Δε λέω, φαινόταν πως τα πηγαίναν στο όριο, άλλωστε δεύτερα χρονομετρημένα ήταν, αλλά ήταν τραγικά ουδέτερα και βαρετά. Ίσως αν είχαμε στοιχεία χρονομέτρησης να είχε κάποιο ενδιαφέρον (φιλολογικό...), αλλά σαν θέαμα δεν πολυάξιζε πάνω από λίγα λεπτά. Εντάξει, τα είδαμε, δεν τα είχαμε ξαναδεί, αλλά το μοναδικό θέαμα που μπορούσες να δείς ήταν τα Σαλήν να καταβροχθίζουν τις Πόρσε στην ευθεία... Πάμε παρακάτω.

Σειρά είχαν πάλι τα FIA ETCC στα χρονομετρημένα δοκιμαστικά τους αυτή τη φορά. Ακόμα πιο πολύς συναγωνισμός. Από τα αυτοκίνητα τουρισμού κράτησα τα μαγικά περάσματα των Ταρκουίνι και Μορμπιντέλι, και τη 'Χιώτικη' στρατηγική των ομάδων. Τα αδέρφια Mueller πάντα ήταν μαζί, εκτός από το τελευταίο πεντάλεπτο που ο ένας σταμάτησε. Ομοίως έπραξε η δεύτερη ομάδα της Άλφα (η πολύχρωμη), και αρκετές ομάδες της BMW (καλά, τόσες πολλές ΒΜW ούτε στο εργοστάσιο δε βλέπεις! ). Το ίδιο και με την Autodelta, όπου οι Giovanardi και Farfus πήγαιναν σαν σιαμαία. Αρχικά μπροστά ο Βραζιλιάνος, μετά ο Ιταλός. Λες και ήθελε να του δείξει τις γραμμές ή κάτι τέτοιο. Για την ΆουτοΔέλτα, ο Ταρκουίνι έδειχνε μακράν μπροστά από τους άλλους σε περάσματα, ο Φάρφους είχε καταπληκτικές γραμμές, αλλά όχι... 'ξεσηκωτικές', ενώ το χασμουρητό της κατηγορίας (εξαιρουμένων Σιβίκ - Φόκους) πηγαίνει στον Τζιοβανάρντι. Δεν πήγαινε (στον αγώνα που τον είδα), ή πήγαινε τελείως αθόρυβα, τι να σας πω. Πιστεύω το πρώτο...
Για στιγμιότυπο της ημέρας κρατάω από τον τελευταίο αγώνα ένα τετακέ που έκανε το ένα Φόκους εμπρός από τον Ζανάρντι. Όπως εκτιλύχτηκε η σκηνή αρχικά θύμιζε το άσχημο δυστύχημα του Ζανάρντι το 2001, μόνο που αυτήν την φορά ο Ζανάρντι ήταν ο εμβολιστής. Δεν ξέρω φυσικά πως την έζησε ο ίδιος την στιγμή από μέσα, πάντως προσωπικά ταράχτηκα. Ο Ζανάρντι αντέδρασε ακαριαία, άλλαξε την πορεία του (δύσκολο για τον ρυθμό και την τροχιά του) για να τον αποφύγει, και αμέσως μετά, όταν το Φοκους άλλαξε τροχιά για να αποφύγει τον τοίχο με τα λάστιχα, ξαναδιόρθωσε την πορεία του και έφυγε σαν κύριος. Θαρρώ πως το στιγμιότυπο το έχει τραβήξει ο φίλος μου στην κάμερα.

Οι επόμενοι δύο αγώνες ήταν η Formula Renault 2000 στον μικρό της αγώνα και η Alfa Challenge στον πρώτο της αγώνα, αλλά δυστυχώς έπρεπε να φύγουμε για να προλάβουμε το αεροπλάνο του φίλου μου, σκεπτόμενοι πως θα μας πάρει πολλήηηηηηηηηηη ώρα με την τραγελαφική σήμανση των Ιταλών. Και τελικά δίκιο είχαμε και παραλίγο να χάσει την πτήση... Αλλά στα συν τους συγκαταλέγεται το ότι λόγω αγώνα είχαν βάλει τροχονόμους γύρω από την πίστα, να δίνουν προτεραιότητα στα αυτοκίνητα που έφευγαν από την πίστα, κάτι που μου θυμίζει την μέριμνα των ελληνικών αγώνων στον θεατή (και τον αγωνιζόμενο...)

A! Και να μην ξεχάσω!! Εκφωνητή σαν τον Ιταλό της πίστας ΔΕΝ έχω ξαναδει, ούτε καν σε ποδόσφαιρο στην Ιταλία! Μιλούσε συνεχώς, με ύφος που σε ανέβαζε, έδινε πληροφορίες για ΤΑ ΠΑΝΤΑ και αν καταλάβαινα καλύτερα Ιταλικά και είχα σημειωματάριο θα είχα καταγεγραμμένα σχεδόν τα πάντα εντός πίστας.

Άμα κάτσεις 5-6 λεπτά στην ευθεία μετά το σικέιν Ασκάρι όπου όλοι τα δίνουν όλα στο γκάζι δεν αντέχεις... Πονάνε τα ρημάδια!!

Το Σαλήν ήταν από τα αυτοκίνητα που δεν σου τρύπαγαν τα αυτιά, αν είχε μόνο Σαλήν δεν θα χρειαζόταν ωτοασπίδες, οπότε είσαι μόνο εν μέρει σωστός: Ναι, πέτυχες τη χροιά του στομαχιού του kouk, υπολείπεται όμως στην ένταση!!

Ο χρήστης ΒΑΣΙΛΗΣ έγραψε:
Τι μας τα λες ;; γιά να ζηλεύουμε ;;
Εμείς , εδώ από το Eurorport ....

Μόνο για να ζηλεύετε δεν τα γράφω! Για Μιλάνο έχει συχνότατες πτήσεις, σε πολύ λογικές τιμές (και κάτω από 250 ευρώ), ενώ το εισιτήριο του αγώνα σου έρχεται λίγο πολύ σαν σινεμά! (αν υπολογίσεις κόστος ανά ώρα είναι αρκετά φτηνότερο)

Μάλιστα αν χωράμε αναλαμβάνω και το πήγαινε - έλα αεροδρόμιο - πίστα που είναι το μόνο που ίσως μπερδέψει ή κοστίσει.

1-2-3-4 Ιουνίου (Τρίτη - Παρασκευή) έχει δοκιμαστικά Φόρμουλα 1! (Μια ιδέα ρίχνω! )

Υ.Γ. Για αγώνα Φ1 πολλά λεφτά... Καλή κερκίδα από 260 ευρώ και πάνω, με την φτηνότερη να είναι 160 ευρώ και απλά να βλέπεις να φεύγουν μπροστά σου στην ευθεία μετά τις Λέσμο... Τιμές πάντα για πλήρες τριήμερο, μεμονωμένη μέρα σε κερκίδα δεν πουλάνε...

Πλάκα θα έχει να συναντηθήκαμε και να μην το καταλάβαμε!!

Οι BMW μου φάνηκαν πολύ ουδέτερες. Λογικά δεν σηκωναν τροχό, καθότι πισωκίνητες, αλλά τα καταβρόχθιζαν τα κερμπ (λες γιαυτό να πήρε κι ο kouk BMW, να έχει να καταβεοχθίζει και κάτι ακόμα; ). Πρέπει να είχαν πιο μαλακή ανάρτηση, που σε συνδυασμό και με το μεγαλύτερο βάρος στον πίσω άξονα να έδινε αυτό το (αντιθεαματικό) αποτέλεσμα.

Στην 147 σφαγή; Πολύ λυπήθηκα που δεν κατάφερα να μείνω να τις δω και στον αγώνα τους...