-
Προσπάθησα να βρώ τίτλο , δέν μπόρεσα .
Άλλωστε , δεν θα ήταν και τόσο τίμιο να τιτλοφορήσω κείμενο ΑΛΛΟΥ .
Είναι όμως τόσο κοντά στο πνεύμα του Pilot και συνάμα τόσο κοντά σε αυτά που περιγράφει για όσους ήταν τότε (...δεκαετία '60 και '70) παιδιά ,
που θεώρησα σκόπιμο να το επαναδημοσιεύσω αυτούσιο .Έχουμε και λέμε :
Στην σημερινή 'Ελευθεροτυπία' , σελ. 72 (οπισθόφυλλο), ο Χρήστος Μηχαηλίδης (mich@enet.gr) γράφει :*'ΓΚΡΑΧΑΜ ΡΟΤΖΕΡΣ. Αυτό το όνομα υπάρχει ως υπογραφή κάτω απο ένα κείμενο που εστάλη ως e-mail στη στήλη. Είναι μια χιουμοριστική αλλά και πικρή 'κραυγή αγωνίας' απ' όλους εκείνους που αισθάνονται ότι μεγαλώνουν με την ίδια, σχεδόν, ταχύτητα με την οποία φαίνεται να αλλάζουν όλα στη ζωή μας. Γράφει, λοιπόν , ο Γράχαμ :
ΣΥΜΦΩΝΑ με τους σημερινούς νομοθέτες και τεχνοκράτες , όσοι ήμασταν
παιδιά στη δεκαετία του '60 και του '70 , δεν θα έπρεπε να είχαμε επιβιώσει μέχρι τώρα , γιατί οι παιδικές μας κούνιες , ας πούμε, ήταν βαμμένες με μπογιά πού περιείχε σίδηρο. Κι' εμείς γλείφοντάς την όλη μέρα, θα έπρεπε να είχαμε πεθάνει απο δηλητηρίαση. Στα φάρμακα εκείνης της εποχής δεν είχαμε ειδικά καπάκια ασφαλείας , όταν καβαλάγαμε τα ποδήλατά μας δεν φορούσαμε κράνη. Στο αυτοκίνητο των γονιών μας , όταν μπαίναμε , ούτε σε ειδικά καθίσματα καθόμασταν , ούτε ζώνες φορούσαμε , ούτε αερόσακκους είχαμε. Ήταν μεγάλο γλέντι όταν μας επέτρεπε ο μπαμπάς να καθήσουμε μπροστά.ΝΕΡΟ πίναμε απο την βρύση και είχε την ίδια γεύση με αυτό που πίνουμε σήμερα εμφιαλωμένο.Τρώγαμε ψωμί με βούτυρο και γλυκά απίθανα και πατάτες τηγανητές κια δεν ήμαστε ποτέ παχύσαρκοι , γιατί τρέχαμε συνεχώς έξω, παίζαμε , δεν καθόμασταν στον καναπέ ή στο κομπιούτερ. Το
αναψυκτικό ή την μπύρα μας τα μοιραζόμασταν απο το ίδιο μπουκάλι ή τενεκέ με τους φίλους μας . Κανείς μας δεν πέθανε απο αυτό.ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΖΑΜΕ κάτι γκο-κάρτ της συμφοράς με τις ώρες και έπειτα ανεβαίναμε στην κορυφή μιας μεγάλης ανηφόρας και κατεβαίναμε φούλ,
ανακαλύπτοντας πολύ αργά ότι είχαμε ξεχάσει να φτιάξουμε φρένα .
Γκρεμοτσακιζόμασταν. Ματώναμε.Σπάγαμε χέρια και πόδια. Πονούσαμε.
Κλαίγαμε. Δεν βάζαμε τους γονείς μας να κάνουν μύνηση στη μάντρα απ' όπου αγοράσαμε τα παλιοσίδερα με τα οποία φτιάξαμε το κάρτ μας.
Και, νά' μαστε ! Ακόμα ζωντανοί . Και ωραίοι.ΦΕΥΓΑΜΕ απο το σπίτι το πρωί και επιστρέφαμε λίγο πρίν νυχτώσει. Κανείς δεν μας γύρευε. Ήξεραν ότι θα επιστρέφαμε. Δεν είχαμε , ούτε Play Station, ούτε X-Box, ούτε video game , ούτε 99 κανάλια στην τηλεόραση, ούτε ήχο surround, ούτε κινητά τηλέφωνα , ούτε προσωπικούς υπολογιστές, ούτε chat rooms για μοναχικές ψυχούλες στο Internet.Είχαμε φίλους που πηγαίναμε έξω να τους συναντήσουμε . Πλακωνόμασταν στο ξύλο.Ξύλο άγριο , μιλάμε. Ούτε ένας ποτέ δεν πήγε στη μαμά του ή στον μπαμπά του για να καταγγείλει εκείνον απο τον οποίον τις έφαγε.
ΠΗΓΑΙΝΑΜΕ περπατώντας στα σπίτια των φίλων μας . Με τα πόδια πηγαίναμε και στο σχολείο. Δεν μας έπαιρναν η μαμα και ο μπαμπάς , ούτε το σχολικό.Όταν δεν είχαμε τι παιχνίδι να παίξουμε, ανακαλύπταμε καινούργια. Με ξύλα , με λαστιχάκια , με μπαλάκια του τέννις, με πέτρες,με νερό, με ...... τίποτα. Το παιχνίδι θέλει φαντασία. Κι' εμείς τη δική μας φαντασία την καλλιεργούσαμε.
ΝΟΜΙΖΩ πως απο τη γενιά μας βγήκαν οι καλύτεροι εφευρέτες , λύτες προβλημάτων και ρισκαδόροι που έχουν βγεί ποτέ. Είχαμε ελευθερία . αποτυχίες, επιτυχίες και υπευθυνότητα.Και μάθαμε να τα χειριζόμαστε
όλ' αυτά καλά.
Είμαστε η γενιά που στερήθηκε πολλά , αλλά είχε τα πάντα.'*Προς στιγμή , πήγε να μου ξεφύγει , και να αρχίσω τα σχόλια ........
Κρατάω όμως .... χαρακτήρα , μαζί με το φύλλο της 'Ε', που θα βρεί τη θέση του δίπλα στο αρχείο των 4Τροχών.Αποστόλης Κ. Νούσιας.
Υ.Γ. Θα με ρωτήσετε , εύλογα , γιατί μας 'κατεβάζεις' όλα αυτά .
Σας απαντώ , το κάνω , επειδή 'είδα' το γράμμα γραφής του Κ.Κ.
και κάπου αλλού , απο κάποιον άλλον , και επειδή 'είδα' κομμάτι
απο τα δικά μου παιδικά χρόνια !!!!!ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΕΙΧΑ ΣΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΙ ΑΛΛΟΥΣ ΣΥΝΟΔΟΙΠΟΡΟΥΣ ! -
Προσπάθησα να βρώ τίτλο , δέν μπόρεσα .
Άλλωστε , δεν θα ήταν και τόσο τίμιο να τιτλοφορήσω κείμενο ΑΛΛΟΥ .
Είναι όμως τόσο κοντά στο πνεύμα του Pilot και συνάμα τόσο κοντά σε αυτά που περιγράφει για όσους ήταν τότε (...δεκαετία '60 και '70) παιδιά ,
που θεώρησα σκόπιμο να το επαναδημοσιεύσω αυτούσιο .Έχουμε και λέμε :
Στην σημερινή 'Ελευθεροτυπία' , σελ. 72 (οπισθόφυλλο), ο Χρήστος Μηχαηλίδης (mich@enet.gr) γράφει :*'ΓΚΡΑΧΑΜ ΡΟΤΖΕΡΣ. Αυτό το όνομα υπάρχει ως υπογραφή κάτω απο ένα κείμενο που εστάλη ως e-mail στη στήλη. Είναι μια χιουμοριστική αλλά και πικρή 'κραυγή αγωνίας' απ' όλους εκείνους που αισθάνονται ότι μεγαλώνουν με την ίδια, σχεδόν, ταχύτητα με την οποία φαίνεται να αλλάζουν όλα στη ζωή μας. Γράφει, λοιπόν , ο Γράχαμ :
ΣΥΜΦΩΝΑ με τους σημερινούς νομοθέτες και τεχνοκράτες , όσοι ήμασταν
παιδιά στη δεκαετία του '60 και του '70 , δεν θα έπρεπε να είχαμε επιβιώσει μέχρι τώρα , γιατί οι παιδικές μας κούνιες , ας πούμε, ήταν βαμμένες με μπογιά πού περιείχε σίδηρο. Κι' εμείς γλείφοντάς την όλη μέρα, θα έπρεπε να είχαμε πεθάνει απο δηλητηρίαση. Στα φάρμακα εκείνης της εποχής δεν είχαμε ειδικά καπάκια ασφαλείας , όταν καβαλάγαμε τα ποδήλατά μας δεν φορούσαμε κράνη. Στο αυτοκίνητο των γονιών μας , όταν μπαίναμε , ούτε σε ειδικά καθίσματα καθόμασταν , ούτε ζώνες φορούσαμε , ούτε αερόσακκους είχαμε. Ήταν μεγάλο γλέντι όταν μας επέτρεπε ο μπαμπάς να καθήσουμε μπροστά.ΝΕΡΟ πίναμε απο την βρύση και είχε την ίδια γεύση με αυτό που πίνουμε σήμερα εμφιαλωμένο.Τρώγαμε ψωμί με βούτυρο και γλυκά απίθανα και πατάτες τηγανητές κια δεν ήμαστε ποτέ παχύσαρκοι , γιατί τρέχαμε συνεχώς έξω, παίζαμε , δεν καθόμασταν στον καναπέ ή στο κομπιούτερ. Το
αναψυκτικό ή την μπύρα μας τα μοιραζόμασταν απο το ίδιο μπουκάλι ή τενεκέ με τους φίλους μας . Κανείς μας δεν πέθανε απο αυτό.ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΖΑΜΕ κάτι γκο-κάρτ της συμφοράς με τις ώρες και έπειτα ανεβαίναμε στην κορυφή μιας μεγάλης ανηφόρας και κατεβαίναμε φούλ,
ανακαλύπτοντας πολύ αργά ότι είχαμε ξεχάσει να φτιάξουμε φρένα .
Γκρεμοτσακιζόμασταν. Ματώναμε.Σπάγαμε χέρια και πόδια. Πονούσαμε.
Κλαίγαμε. Δεν βάζαμε τους γονείς μας να κάνουν μύνηση στη μάντρα απ' όπου αγοράσαμε τα παλιοσίδερα με τα οποία φτιάξαμε το κάρτ μας.
Και, νά' μαστε ! Ακόμα ζωντανοί . Και ωραίοι.ΦΕΥΓΑΜΕ απο το σπίτι το πρωί και επιστρέφαμε λίγο πρίν νυχτώσει. Κανείς δεν μας γύρευε. Ήξεραν ότι θα επιστρέφαμε. Δεν είχαμε , ούτε Play Station, ούτε X-Box, ούτε video game , ούτε 99 κανάλια στην τηλεόραση, ούτε ήχο surround, ούτε κινητά τηλέφωνα , ούτε προσωπικούς υπολογιστές, ούτε chat rooms για μοναχικές ψυχούλες στο Internet.Είχαμε φίλους που πηγαίναμε έξω να τους συναντήσουμε . Πλακωνόμασταν στο ξύλο.Ξύλο άγριο , μιλάμε. Ούτε ένας ποτέ δεν πήγε στη μαμά του ή στον μπαμπά του για να καταγγείλει εκείνον απο τον οποίον τις έφαγε.
ΠΗΓΑΙΝΑΜΕ περπατώντας στα σπίτια των φίλων μας . Με τα πόδια πηγαίναμε και στο σχολείο. Δεν μας έπαιρναν η μαμα και ο μπαμπάς , ούτε το σχολικό.Όταν δεν είχαμε τι παιχνίδι να παίξουμε, ανακαλύπταμε καινούργια. Με ξύλα , με λαστιχάκια , με μπαλάκια του τέννις, με πέτρες,με νερό, με ...... τίποτα. Το παιχνίδι θέλει φαντασία. Κι' εμείς τη δική μας φαντασία την καλλιεργούσαμε.
ΝΟΜΙΖΩ πως απο τη γενιά μας βγήκαν οι καλύτεροι εφευρέτες , λύτες προβλημάτων και ρισκαδόροι που έχουν βγεί ποτέ. Είχαμε ελευθερία . αποτυχίες, επιτυχίες και υπευθυνότητα.Και μάθαμε να τα χειριζόμαστε
όλ' αυτά καλά.
Είμαστε η γενιά που στερήθηκε πολλά , αλλά είχε τα πάντα.'*Προς στιγμή , πήγε να μου ξεφύγει , και να αρχίσω τα σχόλια ........
Κρατάω όμως .... χαρακτήρα , μαζί με το φύλλο της 'Ε', που θα βρεί τη θέση του δίπλα στο αρχείο των 4Τροχών.Αποστόλης Κ. Νούσιας.
Υ.Γ. Θα με ρωτήσετε , εύλογα , γιατί μας 'κατεβάζεις' όλα αυτά .
Σας απαντώ , το κάνω , επειδή 'είδα' το γράμμα γραφής του Κ.Κ.
και κάπου αλλού , απο κάποιον άλλον , και επειδή 'είδα' κομμάτι
απο τα δικά μου παιδικά χρόνια !!!!!ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΕΙΧΑ ΣΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΙ ΑΛΛΟΥΣ ΣΥΝΟΔΟΙΠΟΡΟΥΣ ! -
Προσπάθησα να βρώ τίτλο , δέν μπόρεσα .
Άλλωστε , δεν θα ήταν και τόσο τίμιο να τιτλοφορήσω κείμενο ΑΛΛΟΥ .
Είναι όμως τόσο κοντά στο πνεύμα του Pilot και συνάμα τόσο κοντά σε αυτά που περιγράφει για όσους ήταν τότε (...δεκαετία '60 και '70) παιδιά ,
που θεώρησα σκόπιμο να το επαναδημοσιεύσω αυτούσιο .Έχουμε και λέμε :
Στην σημερινή 'Ελευθεροτυπία' , σελ. 72 (οπισθόφυλλο), ο Χρήστος Μηχαηλίδης (mich@enet.gr) γράφει :*'ΓΚΡΑΧΑΜ ΡΟΤΖΕΡΣ. Αυτό το όνομα υπάρχει ως υπογραφή κάτω απο ένα κείμενο που εστάλη ως e-mail στη στήλη. Είναι μια χιουμοριστική αλλά και πικρή 'κραυγή αγωνίας' απ' όλους εκείνους που αισθάνονται ότι μεγαλώνουν με την ίδια, σχεδόν, ταχύτητα με την οποία φαίνεται να αλλάζουν όλα στη ζωή μας. Γράφει, λοιπόν , ο Γράχαμ :
ΣΥΜΦΩΝΑ με τους σημερινούς νομοθέτες και τεχνοκράτες , όσοι ήμασταν
παιδιά στη δεκαετία του '60 και του '70 , δεν θα έπρεπε να είχαμε επιβιώσει μέχρι τώρα , γιατί οι παιδικές μας κούνιες , ας πούμε, ήταν βαμμένες με μπογιά πού περιείχε σίδηρο. Κι' εμείς γλείφοντάς την όλη μέρα, θα έπρεπε να είχαμε πεθάνει απο δηλητηρίαση. Στα φάρμακα εκείνης της εποχής δεν είχαμε ειδικά καπάκια ασφαλείας , όταν καβαλάγαμε τα ποδήλατά μας δεν φορούσαμε κράνη. Στο αυτοκίνητο των γονιών μας , όταν μπαίναμε , ούτε σε ειδικά καθίσματα καθόμασταν , ούτε ζώνες φορούσαμε , ούτε αερόσακκους είχαμε. Ήταν μεγάλο γλέντι όταν μας επέτρεπε ο μπαμπάς να καθήσουμε μπροστά.ΝΕΡΟ πίναμε απο την βρύση και είχε την ίδια γεύση με αυτό που πίνουμε σήμερα εμφιαλωμένο.Τρώγαμε ψωμί με βούτυρο και γλυκά απίθανα και πατάτες τηγανητές κια δεν ήμαστε ποτέ παχύσαρκοι , γιατί τρέχαμε συνεχώς έξω, παίζαμε , δεν καθόμασταν στον καναπέ ή στο κομπιούτερ. Το
αναψυκτικό ή την μπύρα μας τα μοιραζόμασταν απο το ίδιο μπουκάλι ή τενεκέ με τους φίλους μας . Κανείς μας δεν πέθανε απο αυτό.ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΖΑΜΕ κάτι γκο-κάρτ της συμφοράς με τις ώρες και έπειτα ανεβαίναμε στην κορυφή μιας μεγάλης ανηφόρας και κατεβαίναμε φούλ,
ανακαλύπτοντας πολύ αργά ότι είχαμε ξεχάσει να φτιάξουμε φρένα .
Γκρεμοτσακιζόμασταν. Ματώναμε.Σπάγαμε χέρια και πόδια. Πονούσαμε.
Κλαίγαμε. Δεν βάζαμε τους γονείς μας να κάνουν μύνηση στη μάντρα απ' όπου αγοράσαμε τα παλιοσίδερα με τα οποία φτιάξαμε το κάρτ μας.
Και, νά' μαστε ! Ακόμα ζωντανοί . Και ωραίοι.ΦΕΥΓΑΜΕ απο το σπίτι το πρωί και επιστρέφαμε λίγο πρίν νυχτώσει. Κανείς δεν μας γύρευε. Ήξεραν ότι θα επιστρέφαμε. Δεν είχαμε , ούτε Play Station, ούτε X-Box, ούτε video game , ούτε 99 κανάλια στην τηλεόραση, ούτε ήχο surround, ούτε κινητά τηλέφωνα , ούτε προσωπικούς υπολογιστές, ούτε chat rooms για μοναχικές ψυχούλες στο Internet.Είχαμε φίλους που πηγαίναμε έξω να τους συναντήσουμε . Πλακωνόμασταν στο ξύλο.Ξύλο άγριο , μιλάμε. Ούτε ένας ποτέ δεν πήγε στη μαμά του ή στον μπαμπά του για να καταγγείλει εκείνον απο τον οποίον τις έφαγε.
ΠΗΓΑΙΝΑΜΕ περπατώντας στα σπίτια των φίλων μας . Με τα πόδια πηγαίναμε και στο σχολείο. Δεν μας έπαιρναν η μαμα και ο μπαμπάς , ούτε το σχολικό.Όταν δεν είχαμε τι παιχνίδι να παίξουμε, ανακαλύπταμε καινούργια. Με ξύλα , με λαστιχάκια , με μπαλάκια του τέννις, με πέτρες,με νερό, με ...... τίποτα. Το παιχνίδι θέλει φαντασία. Κι' εμείς τη δική μας φαντασία την καλλιεργούσαμε.
ΝΟΜΙΖΩ πως απο τη γενιά μας βγήκαν οι καλύτεροι εφευρέτες , λύτες προβλημάτων και ρισκαδόροι που έχουν βγεί ποτέ. Είχαμε ελευθερία . αποτυχίες, επιτυχίες και υπευθυνότητα.Και μάθαμε να τα χειριζόμαστε
όλ' αυτά καλά.
Είμαστε η γενιά που στερήθηκε πολλά , αλλά είχε τα πάντα.'*Προς στιγμή , πήγε να μου ξεφύγει , και να αρχίσω τα σχόλια ........
Κρατάω όμως .... χαρακτήρα , μαζί με το φύλλο της 'Ε', που θα βρεί τη θέση του δίπλα στο αρχείο των 4Τροχών.Αποστόλης Κ. Νούσιας.
Υ.Γ. Θα με ρωτήσετε , εύλογα , γιατί μας 'κατεβάζεις' όλα αυτά .
Σας απαντώ , το κάνω , επειδή 'είδα' το γράμμα γραφής του Κ.Κ.
και κάπου αλλού , απο κάποιον άλλον , και επειδή 'είδα' κομμάτι
απο τα δικά μου παιδικά χρόνια !!!!!ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΕΙΧΑ ΣΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΙ ΑΛΛΟΥΣ ΣΥΝΟΔΟΙΠΟΡΟΥΣ ! -
Γιατί ρε Αποστόλη μας το κάνεις αυτό?
Αν και είναι η πέμπτη ή η έκτη φορά που το διαβάζω, κάθε φορά βουρκώνω.
Στο διάολο με τους politically correct πια! Ας ξυπνάμε κάθε πρωί και ας κοιμόμαστε κάθε βράδυ με μια σκέψη: πως θα τη σπάσουμε στο Σύστημα! Και αν προσπάθησαν -και κατάφεραν- να μας μαντρώσουν εμάς, ας μην αφήσουμε να γίνει στα παιδιά μας!
Ας μην κάνουμε 'τα παιδιά μας μαριονέτες'.
-
Σνιφ!Συγκινήθηκα κι εγώ και ας μην έχω ζήσει τίποτα απ' τα παραπάνω...Καταραμένα διαμερίσματα,καταραμένοι νέοι καιροί...Και τα πράγματα όσο πάνε γίνονται και χειρότερα...Ωδείο,μπαλέτο,αγγλικά,γαλλικά,υπολογιστές,φροντηστήρια απ' το δημοτικό.Προς τι τόση βιασύνη;Για να έχει το παιδί ένα σωρό χαρτιά όταν μεγαλώσει και να μη ξέρει πως να σταθεί στη ζωή;Η γνώση που αποκτάς ζώντας καταστάσεις στο δρόμο είναι ανεκτίμητη.
Ελπίζω να καταφέρω να μεγαλώσω τα παιδιά μου κάπως έτσι..Αν και νομίζω ότι θα είναι ψιλοαδύνατο όταν φτάσει η ώρα -
Όντως, γραμμένο κατάλληλα ξυπνάει μνήμες. Τα πρόλαβα κι εγω. Πόσο αλήθεια λεει. Και πόσα ακόμα θα μπορούσα να γράψω σχετικά.
Αλλά εκνευρίστηκα τώρα αναλογιζόμενος τη σημερινή κατάσταση -
Να δείς πως συγκινήθηκα εγώ που μεγάλωσα έτσι. Χρειάζεται όμως που και που να τα θυμόμαστε για να μήν μας παρασύρει το σύστημα.
Και ο μεγάλος μου καημός είναι που δεν μπορώ να τα περάσω στα παιδιά μου. Φταίω εγώ ;;, γιατί κάνω πίσω όταν μου λένε οι γιοί μου ''μπαμπά φτάνει πιά με τα παραμύθια'' -
Δυο λέξεις φτάνουν:
Φοβερό κείμενο!!!!!
Μπράβο που το δημοσίευσες και το διαβάσαμε και.... -
αν και σχετικα μικρος σε ηλικια (στα 24 τωρα) θα συμφωνησω απολυτα...
(χρειαζομαστε τετοια κειμενα! να σαι καλα) -
Φοβερό κείμενο! Δεν έχω ζήσει εκείνα τα χρόνια (δυστυχώς)... Μακάρι να ήταν έτσι και σήμερα.....
-
Το μόνο που με έχει σώσει εμένα είναι διακοπές σε χωριό...
Πάλι καλά δηλαδή...σε σχέση με άλλα παιδιά...Νιώθω τυχερός που έχω δει το γόνατο μου να τρέχει αίμα όταν έπεσα από το ποδήλατο μου στο χωματόδρομο...(πριν χρόνια όταν υπήρχε χωματόδρομος...)
Χωματόδρομος?? Τι είναι πάλι αυτό?
Μία συμβουλή που δίνω σε όλους τους μαθητές μου...(και γελάνε όταν βλέπουν στο κινητό μου να έχω τον Bugs bunny και άλλα παρόμοια ή να φοράω κανένα μπλουζάκι με τον Τεν τεν...αλλά κάποτε θα θυμηθούν γιατί το έχω κάνει)
ΜΗΝ ΜΕΓΑΛΩΣΕΤΕ ΠΟΤΕ
Το θέμα είναι όμως τι καταλαβαίνουν τα παιδιά αυτά που έχουν μεγαλώσει από τα 8 τους ....
Τελικά οι κάτω των 20 νομίζω δεν έχουν προλάβει απολύτως τίποτα από όλα αυτά που μας έδωσε ο Apostolis...
Τι να πω...
-
το μονο παρηγορο ειναι οτι ακομη και σημερα πολλα παιδια στην επαρχια μεγαλωνουν με τον τροπο που περιγραφει το κειμενο
μπραβο Αποστολη
-
Ωραία τα πατίνια και οι αμπάριζες (έπαιζα και εγώ! ) αλλά μήπως σήμερα έχουν αντικατασταθεί από αντίστοιχες δραστηριότητες προσαρμοσμένες στην εποχή ? Υπολογιστές, ταξίδια (πόσα παιδιά μέχρι 20 ετών είχαν πάει εντός και εκτός Ελλάδας το '80 και πόσα σήμερα ?), διάφορα οργανωμένα αθλήματα (σε σχέση με το ποδόσφαιρο στην αλάνα), ευκαιρίες για σπουδές κα. ?
Το ίδιο και στα αυτοκίνητα: 'αχ, τι ωραία που ήταν το '70' 'δεν θα ξαναβγεί 106R' (με έκπληξη διάβασα σε άλλο θέμα πως ο ΚΚ έγραφε το '85 'αχ δεν θα ξαναβγει Autobianchi Abarth' ) κτλ.
Εν ολίγοις, καλή η νοσταλγία, αλλά μήπως γινόμαστε παρελθοντολάγνοι ? Το παρελθόν το τιμούμε και το έχουμε ως οδηγό, αλλά έχουμε επιπλέον την τάση να το εξωραίζουμε, να θυμόμαστε περισσότερα τα καλά από τα κακά. Μήπως και το 2020 λένε τα ίδια για τα ''00s' ?
-
Ο χρήστης nass έγραψε:
Εν ολίγοις, καλή η νοσταλγία, αλλά μήπως γινόμαστε παρελθοντολάγνοι ? Το παρελθόν το τιμούμε και το έχουμε ως οδηγό, αλλά έχουμε επιπλέον την τάση να το εξωραίζουμε, να θυμόμαστε περισσότερα τα καλά από τα κακά. Μήπως και το 2020 λένε τα ίδια για τα ''00s' ?
Παρελθοντολάγνοι ..... όχι , Το παρελθόν το τιμούμε και το έχουμε ως οδηγό
Η τάση αισιοδοξίας του ανθρώπου τον κάνει να θυμάται μόνο τα καλά και μάλλον , όπως λες , τα ίδια θα λένε το 2020. -
Είναι ένα όμορφο κείμενο όντως.
Η άποψή μου είναι πάντως ότι τα σημερινά παιδιά έχουν κι αυτά μεγάλες ευκαιρίες για γνώση, κυρίως μέσω του internet αλλά γενικότερα χάρη στην εύκολη πρόσβαση στην πληροφορία. Το βασικό είναι πώς θα τη χρησιμοποιήσουν σωστά. Γενικά, βλέπω εντυπωσιακή διαφορά συγκρίνοντας τις γνώσεις ενός παιδιού Γυμνασίου με τις δικές μου στην ηλικία του, όσον αφορά κυρίως τη σύγχρονη τεχνολογία. Εκεί πρέπει να δουλευτεί το πράγμα, να δοθούν κίνητρα στα παιδιά για να βγουν ακόμα πιο λαμπροί νέοι από αυτούς των προηγουμένων γενεών. Τα λέω αυτά με κάθε επιφύλαξη γιατί είμαι μόνο 25 χρονών και ίσως να μην αντιλαμβάνομαι ακόμα πλήρως αυτά που γίνονται γύρω μου - και κυρίως αυτά που έγιναν.
-
Ο χρήστης nass έγραψε:
Ωραία τα πατίνια και οι αμπάριζες (έπαιζα και εγώ! ) αλλά μήπως σήμερα έχουν αντικατασταθεί από αντίστοιχες δραστηριότητες προσαρμοσμένες στην εποχή ? Υπολογιστές, ταξίδια (πόσα παιδιά μέχρι 20 ετών είχαν πάει εντός και εκτός Ελλάδας το '80 και πόσα σήμερα ?), διάφορα οργανωμένα αθλήματα (σε σχέση με το ποδόσφαιρο στην αλάνα), ευκαιρίες για σπουδές κα. ?Το ίδιο και στα αυτοκίνητα: 'αχ, τι ωραία που ήταν το '70' 'δεν θα ξαναβγεί 106R' (με έκπληξη διάβασα σε άλλο θέμα πως ο ΚΚ έγραφε το '85 'αχ δεν θα ξαναβγει Autobianchi Abarth' ) κτλ.
Εν ολίγοις, καλή η νοσταλγία, αλλά μήπως γινόμαστε παρελθοντολάγνοι ? Το παρελθόν το τιμούμε και το έχουμε ως οδηγό, αλλά έχουμε επιπλέον την τάση να το εξωραίζουμε, να θυμόμαστε περισσότερα τα καλά από τα κακά. Μήπως και το 2020 λένε τα ίδια για τα ''00s' ?
Ο Darwin έγραφε τον προπερασμένο αιώνα ότι τα είδη που προσαρμόζονται είναι αυτά που επιβιώνουν!!!
-
Άλλες εποχές τότε. Θυμάμε τότε στο Μαρούσι που παίζαμε μπάλα στα χωράφια και στους δρόμους ανάμεσα σε αυτοκίνητα του 70-80 όπου οι ιδιωκτήτες του ούτε καν νοιαζώτουσαν αμα τα χτυπούσαμε με την μπάλα.
Η μήπως το 'καινούργιο' τοτε 81' Opel Ascona του κυρ Θανάση που βαρούσε τα βράδια ο συναγερμός απο του επίδοξους κασετοφωνάκηδες που επιχειρούσαν να βάλουν χέρι στο STEREO. (Το αυτοκίνητο αυτο υπάρχει ακόμα )
Τότε πού γυρνούσαμε τις νέες τότε οικοδομές για φισοκάλαμα και πετροπόλεμο. Όταν βρισκόμασταν τις Παρασκευές σε σπίτια φίλων και βλέπανε βιντεοκασέτες απο τα VIDEO CLUBS και γράφαμε κασέτες μουσικής από βινήλιο. Η όταν μαζευόμασταν με τα ποδήλατα και πηγαίναμε βόλτες ως το ΣΕΙΣΜΑΝΟΓΛΕΙΟ και το κτήμα ΒΟΡΕ. Άλλες φορές πάλι Σαββατόβραδα που πηγαίναμε στο μπαλκόνι ενώς κολλήτου μου και βλέπανε τους τότε νεαρους που έπερναν το 'παλιό' Ford Εscort του μπαμπά και κάνανε σβουρηλίκια έξω απο το πρώτο νεκροταφείο Αμαρουσίου.
Τώρα πια που να τολμήσει πιτσιρικάς να παίξει μπάλα, μπας και έχει μείνει κανένα χωράφι χωρίς πολυκατοικία η μήπως λες και έχει μεινει πεζοδρόμιο για πεζοδρόμιο απάτητο απο τα αυτοκίνητα. Και πάλι αν βρισκώταν χώρος θα φώναζαν οι ιδιοκτήτες τών καλογιαλισμένων και φρεσκοπλημένων αυτοκινήτων για να μην στραβωση η μπάλα την λαμαρίνα η τους γρατσουνήσουν την πόρτα.
Μπορεί να λένε ορισμένοι οτι δεν αξίζει να αναπολούμε 'άλλες' εποχές αλλα φαντάσου τον εαυτό σου 20-30 χρόνια απο τότα. Τότε θα έδινες τα ΠΑΝΤΑ για να μπορούσες να ξαναζήσεις τι ίδιες επόχες. Όσο περνάνε τα χρόνια τόσο πιο πολυ εκτημούμε τι 'Είχαμε'.
Αυτός είναι σύνχρονος πολιτισμός.....
-
Αχ... Τι ωραίες εποχές, που κάναμε τις αλητείες μας στη δεκαετία του '80, σε αλάνες με εγκατελειμμένα αυτοκίνητα, που στήναμε μάχες, χρησιμοποιώντας τα εγκατελειμμένα χρέπια ως... 'οχυρά', που ματώναμε σε άδεια πάρκινγκ στρωμένα με χαλίκι παίζοντας ποδόσφαιρο, ή που γινόμασταν κουβάρι προσπαθώντας, έχοντας εμπνευστεί απ'το βιβλίο των Μικρών Εξερευνητών, να παίξουμε ράγκμπυ με μπάλα ένα τσαλακωμένο κομμάτι αλουμινόχαρτο, που κάναμε κόντρες με τα ποδήλατά μας (και γυρνάγαμε σπίτια μας πεινασμένοι, βρώμικοι, γδαρμένοι) και πάει λέγοντας... Που παίζαμε πετροπόλεμο, που μας κατσάδιαζαν οι δάσκαλοι για τις τρομερές μας νερόβομβες (τότε έφτιαχνα, μαζί με κάτι άλλους φίλους μου, τις μεγαλύτερες που μπορούσε να βρει κανείς σ'όλη την περιοχή των Αγίων Σαράντα στη Λάρισα), που παίζαμε μπάλα στις πλατείες, δίπλα στους χεβυμεταλλάδες, χωρίς να φοβόμαστε κανέναν, χωρίς οι γονείς μας να φοβούνται για μας...
Και βλέπω σήμερα - ακόμα και στο φόρουμ - άτομα αυτής της εποχής να έχουν ξενερώσει τελείως και να έχουν παραδοθεί στη δυσκοιλιότητα της πολιτικής ορθότητας. Τι μας έχει συμβεί ρε παιδιά;
Μα το Δία, μου τη σπάει πάρα πολύ κάθε φορά που η μάνα μου μου φωνάζει να μην τρέχω με τ'αμάξι, να προσέχω μην κρυώσω κλπ, 27 χρονών γαϊδούρι έχω γίνει που να πάρει!
-
Τι μου θυμισες πρωί-πρωί!!!!!!!!!!!!!!
Οταν ειμουν πιτσιρικας καπου κοντα στην Αμφιλοχια καναμε τοσες αλητεις που μας ειχαν επικυρηξει!!!
Αν σας τα εξιστορησω θα γραψω ολοκληρο βιβλιο.
Το μονο που σας λεω ειναι οτι απο πολλες γειτονιές οταν περναγαμε (διοτι ειμασταν συγκεκριμενη 'συμμορια') μας περνα στο κυνηγητό.
Ολα αυτά βεβαι μεχρι τα 15 διοτι μετα γιναμε κυριοι......και συνεχιζουμε και σημερα..ΥΣ.αυτη η 'συμμορία' ημασταν και ειναι τα καλυτερα παιδιά ,σωστοι ανθρωποι , σπουδασμενοι, οικογενειαρχες.
Υπηρχαν αρχες τοτε στις οικογενειες και οχι, μη αυτο, μη το αλλο, θα χτυπησεις.. θα κρυωσεις.. και πολλα αλλα τετοια.
Εγω στο δικό μου παιδί οταν χτυπαει στον τοίχο ,τρεχοντας φυσικα, μεσα στο σπίτι του λέω 'ΧΑΛΑΣΕΣ ΤΟΝ ΤΟΙΧΟ , ΤΩΡΑ ΘΑ ΔΕΙΣ' και δεν κλαιει ποτέ!!!!!!!!!!!!!οχι υπερπροστασία δεν κανει καλό!!!
-
ωραία όλα αυτά αλλά θα είμαι λιγάκι πιο ρεαλιστής...όλα αυτά τα κείμενα εμπεριέχουν και το στοιχείο της νοσταλγίας για μια χαμένη αθωότητα και μια νιότη που πέρασε..κάτι που τα κάνει όλα να δείχνουν μαγικά..
βέβαια η γενιά αυτή που έζησε στο μεταίχμιο μιας τεράστιας τεχνολογικής αλλαγής είναι λογικό να προβάλλει το τεράστιο χάσμα μεταξύ του πρόσφατου παρελθόντος και της σημερινής πραγματικότητας..ομολογώ πως και εγώ συγκινούμαι με το κείμενο αλλά για τελείως προσωπικούς λόγους και δεν κάνω μνημόσυνα χαμένης νιότης γιατί έτσι απογοητεύω τα παιδιά σήμερα που είναι η ελπίδα του κόσμου (να μην λυπάται ο φίλος που είναι 20-ρης και δεν έζησε τότε..παρά να ζήσει τα χρυσά του 20 χρόνια σήμερα με όση ένταση μπορεί για να έχει κάτι να γράφει σε 20 χρόνια από τώρα)
και η προηγούμενη γενιά απο αυτήν που περιγράφουμε είχε ακριβώς την ίδια αντιμετώπιση για το παρελθόν της..είναι στην ανθρώπινη φύση..και φυσικά όπως και από κάθε άλλη γενιά προέκυψαν άνθρωποι εφευρετικοί και ικανοί..προέκυψαν και διεστραμμένοι δολοφόνοι και άγιοι, βιαστές και ιερείς, μηχανικοί και τραβεστί..και όλα τα λουλούδια που έχουν πάντα οι κοινωνίες τωνανθρώπων
ο σημερινός κόσμος..δεν είναι μήπως αποτέλεσμα της δράσης της υπέροχης αυτής γενιάς του 60?, ο επαναστάτης του χθές δεν βομβάρδιζε μικρά παιδιά στο Βελιγράδι? δυστυχώς η γενιά αυτή αμφισβήτησε τόσο έντονα το παρελθόν της που τώρα αναπολεί, με αποτέλεσμα να καταστρέψει ακόμη και αξίες που κρατούσαν τις ισορροπίες..και προσέφερε τόσο πολύτιμες υπηρεσίες στο σύστημα που αυτή αντιμαχόταν τότε (με αγαθές ίσως προθέσεις) με αποτέλεσμα σήμερα να έχει ενσωματωθεί σε αυτό τόσο τέλεια που πλέον το μόνο που την απασχολεί είναι το δερμάτινο κάθισμα του τζιπ της..άρα οι κοινωνίες στον πυρήνα δεν αλλάζουν..απλά φοράνε άλλα ρούχα..
μπορεί και ο ίδιος να μην συμφωνώ απόλυτα με αυτά που γράφω..αλλά κάθε νόμισμα έχει δυο πλευρές και πρέπει να τις βλέπουμε..
για μένα υπάρχουν άνθρωποι που διαφέρουν σε κάθε γενιά και από εκεί περιμένω την ελπίδα..την ιστορία την γράφουν οι τρελλοί και οι ανώνυμοι
p.s. αγαπητέ skullone να κρατάς πάντα στο μυαλό σου την φωνή της μητέρας σου και να ευχαριστείς την τύχη σου...κάποτε που θα είσαι πραγματικά μεγαλύτερος θα καταλάβεις τι εννοώ (φυσικά είναι και πολύ φυσιολογικό μέχρι τότε να συνεχίσει να στη σπάει )
Χωρίς Τίτλο (πάντως στο πνεύμα του Κ.Κ. )