Χτες το απόγευμα παραλίγο να εμπλακώ σε ατύχημα που θα περιλάμβανε τουλάχιστο τραυματισμό.

Πήγαινα προς Αλεξάνδρας και η αλήθεια είναι ότι βιαζόμουνα λιγάκι, ήταν και η ζέστη και η έλλειψη aircondition που σε 'ανάγκαζαν' να κινείσαι γρήγορα για να σε δροσίζει ο αέρας.

Μπαίνοντας από Πατησίων στην Αλεξάνδρας, βλέπω ότι και τα δύο φανάρια είναι πράσινα. 'Ωραία', σκέφτομαι, 'θα μπω ανοιχτά για να βγω κατευθείαν στην αριστερή λωρίδα'. Κίνηση είχε ελάχιστη. Μπροστά μου στρίβει -ή προσπαθεί να στρίψει- μια γκρι Mercedes A-Class.

Στρίβω λοιπόν με αρκετά, έλα όμως που η A-Class (που έμπαινε εξίσου 'γρήγορα') μουριάζει και αλλάζει λωρίδα μπαίνοντας (αργά) μπροστά μου. Ενστικτωδώς φρενάρω και κόβω δεξιά, με σκοπό να μπω στη μεσαία λωρίδα.

Και με τρόμο βλέπω ένα ζευγαράκι που είχε την έμπνευση εκείνη την ώρα να περάσει (με κόκκινο) το δρόμο απέναντι!

Σε τέτοιες περιπτώσεις δεν υπάρχει περιθώριο για σκέψη, δεν φρενάρω καθόλου, κόβω αστραπιαία πάλι δεξιά, ευτυχώς η Sud δεν με προδίδει (ποτέ δεν το έχει κάνει άλλωστε) και περνάω ανάμεσα από την A-Class και τα παιδιά. Μερικά χιλιοστά ανάμεσά τους...

Εκείνη την ώρα δεν ξέρω αν τους έχω χτυπήσει, προσπαθώ να καταπολεμήσω την έκρηξη της αδρεναλίνης με όποιο κόλπο έχω μάθει από τις πολ. τέχνες, και παρκάρω λίγα μέτρα παρακάτω για να δω τι γίνεται. Με μια ματιά βλέπω ότι τα παιδιά είναι απ'αυτά τα άτυχα πλάσματα που, βολεμένοι καμιά φορά στην ασφάλεια της καθημερινότητάς μας, ονομάζουμε 'πρεζάκια'. Αυτομάτως νοιώθω ακόμα πιο ένοχος. Το παληκάρι έρχεται προς το μέρος μου και διαπιστώνω ότι βρίσκεται σε κατάσταση ελαφρού σοκ. Πάει να κάνει κάποιες επιθετικές κινήσεις (οι οποίες βέβαια είναι αστείες από άποψη αποτελεσματικότητας, είπαμε, ελαφρύ σοκ), ευτυχώς διατηρώ την ψυχραιμία μου ακόμα και όταν κάνει να με πιάσει από το λαιμό, και προσπαθώ να τον ηρεμήσω. Κυρίως ήθελα να δω αν χτύπησε, αυτός ή η κοπέλα.

Και εκείνη τη στιγμή εμφανίζεται από το πουθενά δίτροχος μπάτσος (όχι τροχαίος), ο οποίος προφανώς είχε δει όλο το περιστατικό.

Εδώ είναι που στεναχωρήθηκα πιο πολύ, βλέπωντας την αντιμετώπιση του μπάτσου προς το νεαρό. Πάω να του εξηγήσω τι έγινε, γιατί νοιώθω τουλάχιστον 50% υπεύθυνος, αλλά εκείνος μου λέει να φύγω και απωθεί το νεαρό βίαια. Ίσα ίσα συγκρατούμαι από το να τα βάλω με το 'όργανο' και κάνω ήρεμα άλλη μια προσπάθεια να αποσυμφωρήσω την κατάσταση. Μου ξαναλέει (ευγενικά είναι η αλήθεια) να φύγω πράγμα που τελικά κάνω. Λίγο αργότερα τον βλέπω στον καθρέφτη να ανεβαίνει στη μηχανή και να φεύγει κι'αυτός.

Αν αυτό δεν είναι επίδειξη κοινωνικού ρατσισμού, δεν ξέρω πως μπορούμε να το ονομάσουμε. Αν ήταν κανένας καλοντυμένος κύριος, είμαι σίγουρος ότι ο μπάτσος θα ήταν περισσότερο διαλλακτικός. Αν δεν εμφανιζόταν καθόλου, είμαι σίγουρος ότι θα κατάφερνα να ηρεμήσω τα παιδιά πολύ εύκολα και να τους ζητήσω ειλικρινά συγνώμη που τους τρόμαξα. Απ'όσο τους είδα δεν ήταν σε 'τέλεια' σωματική και διανοητική κατάσταση, εγώ τέτοιους ανθρώπους τους θεωρώ βασικά άρρωστους, που δεν είναι ηθικά σωστό να τους φέρεσαι βίαια όποιες και να είναι οι συνθήκες.

Το όλο γεγονός μου άφησε μια πικρή γεύση στο στόμα.

Χτες το απόγευμα παραλίγο να εμπλακώ σε ατύχημα που θα περιλάμβανε τουλάχιστο τραυματισμό.

Πήγαινα προς Αλεξάνδρας και η αλήθεια είναι ότι βιαζόμουνα λιγάκι, ήταν και η ζέστη και η έλλειψη aircondition που σε 'ανάγκαζαν' να κινείσαι γρήγορα για να σε δροσίζει ο αέρας.

Μπαίνοντας από Πατησίων στην Αλεξάνδρας, βλέπω ότι και τα δύο φανάρια είναι πράσινα. 'Ωραία', σκέφτομαι, 'θα μπω ανοιχτά για να βγω κατευθείαν στην αριστερή λωρίδα'. Κίνηση είχε ελάχιστη. Μπροστά μου στρίβει -ή προσπαθεί να στρίψει- μια γκρι Mercedes A-Class.

Στρίβω λοιπόν με αρκετά, έλα όμως που η A-Class (που έμπαινε εξίσου 'γρήγορα') μουριάζει και αλλάζει λωρίδα μπαίνοντας (αργά) μπροστά μου. Ενστικτωδώς φρενάρω και κόβω δεξιά, με σκοπό να μπω στη μεσαία λωρίδα.

Και με τρόμο βλέπω ένα ζευγαράκι που είχε την έμπνευση εκείνη την ώρα να περάσει (με κόκκινο) το δρόμο απέναντι!

Σε τέτοιες περιπτώσεις δεν υπάρχει περιθώριο για σκέψη, δεν φρενάρω καθόλου, κόβω αστραπιαία πάλι δεξιά, ευτυχώς η Sud δεν με προδίδει (ποτέ δεν το έχει κάνει άλλωστε) και περνάω ανάμεσα από την A-Class και τα παιδιά. Μερικά χιλιοστά ανάμεσά τους...

Εκείνη την ώρα δεν ξέρω αν τους έχω χτυπήσει, προσπαθώ να καταπολεμήσω την έκρηξη της αδρεναλίνης με όποιο κόλπο έχω μάθει από τις πολ. τέχνες, και παρκάρω λίγα μέτρα παρακάτω για να δω τι γίνεται. Με μια ματιά βλέπω ότι τα παιδιά είναι απ'αυτά τα άτυχα πλάσματα που, βολεμένοι καμιά φορά στην ασφάλεια της καθημερινότητάς μας, ονομάζουμε 'πρεζάκια'. Αυτομάτως νοιώθω ακόμα πιο ένοχος. Το παληκάρι έρχεται προς το μέρος μου και διαπιστώνω ότι βρίσκεται σε κατάσταση ελαφρού σοκ. Πάει να κάνει κάποιες επιθετικές κινήσεις (οι οποίες βέβαια είναι αστείες από άποψη αποτελεσματικότητας, είπαμε, ελαφρύ σοκ), ευτυχώς διατηρώ την ψυχραιμία μου ακόμα και όταν κάνει να με πιάσει από το λαιμό, και προσπαθώ να τον ηρεμήσω. Κυρίως ήθελα να δω αν χτύπησε, αυτός ή η κοπέλα.

Και εκείνη τη στιγμή εμφανίζεται από το πουθενά δίτροχος μπάτσος (όχι τροχαίος), ο οποίος προφανώς είχε δει όλο το περιστατικό.

Εδώ είναι που στεναχωρήθηκα πιο πολύ, βλέπωντας την αντιμετώπιση του μπάτσου προς το νεαρό. Πάω να του εξηγήσω τι έγινε, γιατί νοιώθω τουλάχιστον 50% υπεύθυνος, αλλά εκείνος μου λέει να φύγω και απωθεί το νεαρό βίαια. Ίσα ίσα συγκρατούμαι από το να τα βάλω με το 'όργανο' και κάνω ήρεμα άλλη μια προσπάθεια να αποσυμφωρήσω την κατάσταση. Μου ξαναλέει (ευγενικά είναι η αλήθεια) να φύγω πράγμα που τελικά κάνω. Λίγο αργότερα τον βλέπω στον καθρέφτη να ανεβαίνει στη μηχανή και να φεύγει κι'αυτός.

Αν αυτό δεν είναι επίδειξη κοινωνικού ρατσισμού, δεν ξέρω πως μπορούμε να το ονομάσουμε. Αν ήταν κανένας καλοντυμένος κύριος, είμαι σίγουρος ότι ο μπάτσος θα ήταν περισσότερο διαλλακτικός. Αν δεν εμφανιζόταν καθόλου, είμαι σίγουρος ότι θα κατάφερνα να ηρεμήσω τα παιδιά πολύ εύκολα και να τους ζητήσω ειλικρινά συγνώμη που τους τρόμαξα. Απ'όσο τους είδα δεν ήταν σε 'τέλεια' σωματική και διανοητική κατάσταση, εγώ τέτοιους ανθρώπους τους θεωρώ βασικά άρρωστους, που δεν είναι ηθικά σωστό να τους φέρεσαι βίαια όποιες και να είναι οι συνθήκες.

Το όλο γεγονός μου άφησε μια πικρή γεύση στο στόμα.

Χτες το απόγευμα παραλίγο να εμπλακώ σε ατύχημα που θα περιλάμβανε τουλάχιστο τραυματισμό.

Πήγαινα προς Αλεξάνδρας και η αλήθεια είναι ότι βιαζόμουνα λιγάκι, ήταν και η ζέστη και η έλλειψη aircondition που σε 'ανάγκαζαν' να κινείσαι γρήγορα για να σε δροσίζει ο αέρας.

Μπαίνοντας από Πατησίων στην Αλεξάνδρας, βλέπω ότι και τα δύο φανάρια είναι πράσινα. 'Ωραία', σκέφτομαι, 'θα μπω ανοιχτά για να βγω κατευθείαν στην αριστερή λωρίδα'. Κίνηση είχε ελάχιστη. Μπροστά μου στρίβει -ή προσπαθεί να στρίψει- μια γκρι Mercedes A-Class.

Στρίβω λοιπόν με αρκετά, έλα όμως που η A-Class (που έμπαινε εξίσου 'γρήγορα') μουριάζει και αλλάζει λωρίδα μπαίνοντας (αργά) μπροστά μου. Ενστικτωδώς φρενάρω και κόβω δεξιά, με σκοπό να μπω στη μεσαία λωρίδα.

Και με τρόμο βλέπω ένα ζευγαράκι που είχε την έμπνευση εκείνη την ώρα να περάσει (με κόκκινο) το δρόμο απέναντι!

Σε τέτοιες περιπτώσεις δεν υπάρχει περιθώριο για σκέψη, δεν φρενάρω καθόλου, κόβω αστραπιαία πάλι δεξιά, ευτυχώς η Sud δεν με προδίδει (ποτέ δεν το έχει κάνει άλλωστε) και περνάω ανάμεσα από την A-Class και τα παιδιά. Μερικά χιλιοστά ανάμεσά τους...

Εκείνη την ώρα δεν ξέρω αν τους έχω χτυπήσει, προσπαθώ να καταπολεμήσω την έκρηξη της αδρεναλίνης με όποιο κόλπο έχω μάθει από τις πολ. τέχνες, και παρκάρω λίγα μέτρα παρακάτω για να δω τι γίνεται. Με μια ματιά βλέπω ότι τα παιδιά είναι απ'αυτά τα άτυχα πλάσματα που, βολεμένοι καμιά φορά στην ασφάλεια της καθημερινότητάς μας, ονομάζουμε 'πρεζάκια'. Αυτομάτως νοιώθω ακόμα πιο ένοχος. Το παληκάρι έρχεται προς το μέρος μου και διαπιστώνω ότι βρίσκεται σε κατάσταση ελαφρού σοκ. Πάει να κάνει κάποιες επιθετικές κινήσεις (οι οποίες βέβαια είναι αστείες από άποψη αποτελεσματικότητας, είπαμε, ελαφρύ σοκ), ευτυχώς διατηρώ την ψυχραιμία μου ακόμα και όταν κάνει να με πιάσει από το λαιμό, και προσπαθώ να τον ηρεμήσω. Κυρίως ήθελα να δω αν χτύπησε, αυτός ή η κοπέλα.

Και εκείνη τη στιγμή εμφανίζεται από το πουθενά δίτροχος μπάτσος (όχι τροχαίος), ο οποίος προφανώς είχε δει όλο το περιστατικό.

Εδώ είναι που στεναχωρήθηκα πιο πολύ, βλέπωντας την αντιμετώπιση του μπάτσου προς το νεαρό. Πάω να του εξηγήσω τι έγινε, γιατί νοιώθω τουλάχιστον 50% υπεύθυνος, αλλά εκείνος μου λέει να φύγω και απωθεί το νεαρό βίαια. Ίσα ίσα συγκρατούμαι από το να τα βάλω με το 'όργανο' και κάνω ήρεμα άλλη μια προσπάθεια να αποσυμφωρήσω την κατάσταση. Μου ξαναλέει (ευγενικά είναι η αλήθεια) να φύγω πράγμα που τελικά κάνω. Λίγο αργότερα τον βλέπω στον καθρέφτη να ανεβαίνει στη μηχανή και να φεύγει κι'αυτός.

Αν αυτό δεν είναι επίδειξη κοινωνικού ρατσισμού, δεν ξέρω πως μπορούμε να το ονομάσουμε. Αν ήταν κανένας καλοντυμένος κύριος, είμαι σίγουρος ότι ο μπάτσος θα ήταν περισσότερο διαλλακτικός. Αν δεν εμφανιζόταν καθόλου, είμαι σίγουρος ότι θα κατάφερνα να ηρεμήσω τα παιδιά πολύ εύκολα και να τους ζητήσω ειλικρινά συγνώμη που τους τρόμαξα. Απ'όσο τους είδα δεν ήταν σε 'τέλεια' σωματική και διανοητική κατάσταση, εγώ τέτοιους ανθρώπους τους θεωρώ βασικά άρρωστους, που δεν είναι ηθικά σωστό να τους φέρεσαι βίαια όποιες και να είναι οι συνθήκες.

Το όλο γεγονός μου άφησε μια πικρή γεύση στο στόμα.

Ο χρήστης kouk έγραψε:
Το πρόβλημα -για μένα- είναι,αυτό που είπες,η καθημερινότητά μας Βασίλη!!
Πολύ δύσκολο θέμα,φοβερά πολύπλοκο και επιδέχεται χίλιων εξηγήσεων.
Η δική μου?
Πάντα,σε όλες τις κοινωνίες,απο καταβολής ανθρώπου,αυτός που διαφέρει είναι αποδιοπομπαίος.
Θες να το πεις ναρκωτικά,θές θρησκεία (μην ακούσω απο κανέναν τις γνωστές ατέλειωτες ανούσιες ιστορίες !!),θές χρώμα,θές συνήθειες,θές τόπος καταγωγής κλπ κλπ κλπ...μέσα θα είσαι!!
Πάλι καλά που ο τροχονόμος τους άφησε και έφυγε.
Βλέπεις,αν το δεις απο την δική του πλευρά,η καθημερινή τριβή με τέτοιες καταστάσεις σε πάει στο άλλο άκρο,της απάθειας και της άμεσης εξαγωγής συμπερασμάτων.
Αυτοκίνητο πάει να περάσει με πράσινο και 'πρεζόνια' που πάνε να περάσουν με κόκκινο!!Αρα ασε τον κύριο να φύγει κι ας πήγαινε με πολλά, το πρεζόνι φταίει!
Το κάνουμε όλοι μας κάποια στιγμή,εστω και ασυναίσθητα.Ειτε αντιδρούμε με βάση τα εξωτερικά χαρακτηριστικά είτε προσπερνάμε καταστάσεις που δείχνουν επώδυνες!!
Ετσι είναι η ανθρωπινη φύση...έτσι νομίζω!!

Νίκο, ξέρεις ότι καμιά φορά συμφωνούμε τόσο πολύ που ανησυχώ...

Σε ένα διαφωνώ απ'όσα λες: η συμπεριφορά του επίσημου εκπροσώπου της Πολιτείας πρέπει να είναι πάντοτε 'υπεράνω' προκαταλήψεων. Για φαντάσου δηλαδή την ανάλογη κατάσταση σε ένα δικαστήριο. Δεν περιμένεις από τον πρόεδρο να είναι τελείως αμερόληπτος;

Ο χρήστης alexastrag έγραψε:

στα φαναρια ομως επειδη υπαρχει διαβαση [αν και οχι παντα] δεν γνωριζω εαν εχει καποια βαρυτητα το οτι περασε με κοκκινο ο πεζος............ομως δεν νομιζω οτι εχει καποια σημασια!!!!

Ακριβώς έτσι. Ο πεζός, ηθικά μιλώντας, έχει πάντοτε προτεραιότητα.

Το σημείο δεν ήταν πάνω στη διάβαση. Αλλά ούτως ή άλλως δεν έχει σημασία...

Ο χρήστης Krusenstern έγραψε:
το βλήμα με την Α-ΚΟΥΒΑΣ-CLASSE σου ξέφυγε τελικά?

κρεμάλα σε όσους οδηγούν τέτοια αυτοκίνητα και περιμένουν να στρίβουν λες και είναι Sud

Σπύρος

Σπύρο, δεν περίμενα από την A-CLASS να στρίψει σαν τη Γρια μου, αλλά από την άλλη μπορεί να μην έφταιγε και τόσο. Ίσως είδε τα παιδιά να ξεκινούν να περάσουν απέναντι και γι'αυτό άνοιξε την τροχιά του. Το κακό είναι ότι έτσι μου τους 'έκρυψε' μέχρι την τελευταία στιγμή. Το αμάρτημά του ήταν η έλλειψη προσοχής στους άλλους χρήστες του δρόμου (έπρεπε να με είχε δει που ερχόμουν πίσω του).

Ο χρήστης EMMANOYHL έγραψε:

Το αν είναι επιλογή του ή όχι, αυτό σηκώνει μεγάλη κουβέντα. Εδώ το τσιγάρο προσπάθησα να κόψω (δεν τα κατάφερα) και για τρις μέρες ήμουν σα το θηρίο στο κλουβί. Φαντάσου να είσαι εξαρτημένος από πιο ισχυρές ουσίες. Εξάλλου οι περισσότεροι που καπνίζουμε το ξεκινήσαμε από ψευτομαγκιά στα πρώτα εφηβικά μας χρόνια. Τι θα κάναμε αν ο μάγκας της παρέας δεν κάπνιζε μόνο τσιγάρο; Δεν πρέπει να είμαστε απόλυτοι και προπάντων να αντιμετωπίζουμε αυτούς τους ανθρώπους σαν αρρώστους, έτσι ώστε να προλαβαίνουμε την παραβατική συμπεριφορά που συχνά η στέρηση τους ωθεί να υιοθετήσουν. Μην ξεχνάμε ότι το πρώτο που χάνουν είναι η αυτοεκτίμηση και η υπερηφάνεια.

Μανώλη έχεις δίκιο, σαν ασθενείς πρέπει να αντιμετωπίζονται αυτοί οι άνθρωποι. Και η 'αντιμετώπισή' τους είναι δύσκολη και απαιτεί επαγγελματικό χειρισμό. Ο κουμπάρος μου είναι γιατρός στον ΟΚΑΝΑ και το τι μου έχει πει δεν περιγράφεται.

Το κάπνισμα εγώ το έκοψα, αλλά θα είμαι ο τελευταίος που θα πει ότι ήταν εύκολο. Πρέπει λοιπόν, νομίζω, αυτούς τους ανθρώπους να τους συγχωρούμε αλλά όχι να τους δικαιολογούμε. Και για να ολοκληρώσω το επιχείρημά μου, δεν μεγάλωσα μέσα σε αποστειρωμένο περιβάλλον και είχα παιδικούς φίλους που πέσανε στα ναρκωτικά. Το ότι δεν έπεσα εγώ δεν συνεπάγεται κάποιο έπαινο, μάλλον είχα άλλα ενδιαφέροντα που με κρατήσανε (τα αυτοκίνητα, από 11 χρονών, τον αθλητισμό, τη μουσική).