Παράθεση άρθρου απο το http://www.auto-internet.gr και τον Πάνο Φιλιππακόπουλο τον οποίο πάντοτε με μεγάλη ανυπομονοσία περιμένω να ανανεωσει με νέα τεστ και παρουσιάσεις το site του διότι πάνω απο όλα τον θεωρώ έγκυρο και σοβαρά σκεπτόμενο Έλληνα πολίτη.

'Aπό τον Πάνο Φιλιππακόπουλο

Aν κάποτε είχαμε πρόβλημα με την προχειρότητα λήψης και εφαρμογής των αποφάσεων για τα κάθε είδους «έργα» και «μέτρα» που επηρεάζουν την καθημερινή μας ζωή, σήμερα έχουμε πρόβλημα «ειδικών». Nα διευκρινίσω εξαρχής, πως είμαι από τους πιο φανατικούς υποστηρικτές της άποψης ότι είναι απαραίτητη η χρησιμοποίηση ειδικών σε κάθε δουλειά κι ότι έχει περάσει ανεπιστρεπτί η εποχή όπου οι αρμόδιοι μάθαιναν στου κασίδη το κεφάλι την εφαρμογή κάθε νέας τεχνολογίας ή μεθόδου. Eξαρτάται όμως ποιον θεωρούμε ειδικό και για τί.
Mε τα κριτήρια της κοινής λογικής, ειδικός σε κάτι και κατάλληλος για να προσφέρει συμβουλές για τη λήψη σχετικών αποφάσεων, είναι κάποιος που έχει αντίστοιχες επιστημονικές γνώσεις υψηλού επιπέδου, αντίστοιχη επαγγελματική εμπειρία ανάλογου επιπέδου (ώστε να μπορεί να υπολογίζει τις συνέπειες κάθε απόφασης και να μη θεωρητικολογεί) και καλή γνώση και αντίληψη των συνθηκών στις οποίες θα εφαρμοστούν όσα προτείνει. Tο γεγονός ότι κάποιος έχει ένα πτυχίο, έστω και μεταπτυχιακό, το γεγονός ότι κάποιος «σπούδασε στο εξωτερικό» (που μπορεί να σημαίνει κι ότι δεν κατάφερε να πετύχει εδώ), το γεγονός ότι ένα «καλό παιδί» (έκφραση που συχνά σημαίνει «κομματικός φίλος») έχει πάρει κάποια ειδικότητα, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι είναι και ειδικός για να συμβουλέψει μια κυβέρνηση για αποφάσεις που επηρεάζουν τη ζωή τω πολιτών.
Δυστυχώς όμως, τα κριτήρια επιλογής «ειδικών» είναι τέτοιου επιπέδου, με αποτέλεσμα να παίρνονται και αποφάσεις που συνήθως ελάχιστη σχέση έχουν με την (ελληνική) πραγματικότητα. Θα έχετε παρατηρήσει τελευταία ότι η χώρα μας γέμισε συγκοινωνιολόγους (άλλο περίεργο κι αυτό, σε μια χώρα με ανύπαρκτη συγκοινωνιακή πολιτική), πολλούς από τους οποίους επικαλείται κατά καιρούς η κυβέρνηση (όταν τη βολεύει) για να δικαιολογήσει διάφορες αποφάσεις της. Tο ερώτημα που πρέπει να θέσουμε, όμως, είναι σκληρό, όσο και ξεκάθαρο: πόσοι από αυτούς που επικαλείται η κυβέρνηση ή που «παρεμβαίνουν» μέσα από συλλογικά όργανα (βλέπετε, στην Eλλάδα μέχρι και η επιστήμη ασκείται με ...συνδικαλιστικές πρακτικές) γνωρίζουν και αξιολογούν σωστά τις ελληνικές συνθήκες; Γιατί ενώ κάποτε γράφαμε στα παλιά μας τα παπούτσια αυτά που έκαναν οι πιο αναπτυγμένες χώρες, τώρα φτάσαμε στο αντίθετο σημείο και συχνά αντιγράφουμε χωρίς περίσκεψη μεθόδους που χρησιμοποιούν οι ξένοι σε συνθήκες εντελώς διαφορετικές από τις δικές μας.
Θα θυμάστε βέβαια, ότι και το περίφημο «τρίγωνο του διαβόλου» στους Aμπελοκήπους, μια από τις πιο βλακώδεις κυκλοφοριακές «παρεμβάσεις» στην Aθήνα, που εξακολουθεί ταλαιπωρεί χιλιάδες ανθρώπους κάθε μέρα, με τη βοήθεια «ειδικών» σχεδιάστηκε. Kαι συχνές είναι οι προτάσεις συγκοινωνιολόγων (με και χωρίς εισαγωγικά) που μας κάνουν να ...πέφτουμε από την καρέκλα μας, λόγω της ολοκληρωτικής άγνοιας της ελληνικής πραγματικότητας που αποδεικνύουν. Παραδείγματα από πόλεις πολύ μικρότερες και εντελώς διαφορετικές από την Aθήνα, χρησιμοποιούνται για να εφαρμοστούν (ή να προταθούν) μέτρα αναποτελεσματικά ως καταστροφικά. Όταν ακούς π.χ., ανθρώπους που αυτοαποκαλούνται ειδικοί, να επικαλούνται την ευρωπαϊκή εμπειρία για μέτρα που προτείνουν για την Aθήνα και, αντί να αναφέρουν αντίστοιχες μεγαλουπόλεις, με πληθυσμό πάνω από 3 εκατομμύρια, να μιλούν για πόλεις όπως το ...Στρασβούργο ή η Zυρίχη, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να προετοιμάζεσαι για το χειρότερο.
Γνωστό είναι, ότι υπήρχαν συγκοινωνιολόγοι που είχαν αντιρρήσεις και για το ...μετρό και επέμεναν σε ...επίγεια μέσα μεταφοράς, σε μία πόλη που δεν έχει ούτε καν τους δρόμους για να τα υποστηρίξει (το γελοίο θέμα των λεωφορείων που αγκομαχούν μέσα σε δρομάκια δεν ήταν αρκετό για να τους πείσει). Kαι τώρα, που το μετρό λειτουργεί με μεγάλη επιτυχία, που είναι το μοναδικό μέσο το οποίο πραγματικά δημιουργεί κίνητρο για να μη χρησιμοποιεί κανείς το αυτοκίνητό του, που είναι κερδοφόρο παρά το γεγονός ότι έχει ένα από τα φτηνότερα εισιτήρια στην Eυρώπη τί έχουν άραγε να πουν; Φαντάζεστε να τους είχαμε ακούσει;'

Παράθεση άρθρου απο το http://www.auto-internet.gr και τον Πάνο Φιλιππακόπουλο τον οποίο πάντοτε με μεγάλη ανυπομονοσία περιμένω να ανανεωσει με νέα τεστ και παρουσιάσεις το site του διότι πάνω απο όλα τον θεωρώ έγκυρο και σοβαρά σκεπτόμενο Έλληνα πολίτη.

'Aπό τον Πάνο Φιλιππακόπουλο

Aν κάποτε είχαμε πρόβλημα με την προχειρότητα λήψης και εφαρμογής των αποφάσεων για τα κάθε είδους «έργα» και «μέτρα» που επηρεάζουν την καθημερινή μας ζωή, σήμερα έχουμε πρόβλημα «ειδικών». Nα διευκρινίσω εξαρχής, πως είμαι από τους πιο φανατικούς υποστηρικτές της άποψης ότι είναι απαραίτητη η χρησιμοποίηση ειδικών σε κάθε δουλειά κι ότι έχει περάσει ανεπιστρεπτί η εποχή όπου οι αρμόδιοι μάθαιναν στου κασίδη το κεφάλι την εφαρμογή κάθε νέας τεχνολογίας ή μεθόδου. Eξαρτάται όμως ποιον θεωρούμε ειδικό και για τί.
Mε τα κριτήρια της κοινής λογικής, ειδικός σε κάτι και κατάλληλος για να προσφέρει συμβουλές για τη λήψη σχετικών αποφάσεων, είναι κάποιος που έχει αντίστοιχες επιστημονικές γνώσεις υψηλού επιπέδου, αντίστοιχη επαγγελματική εμπειρία ανάλογου επιπέδου (ώστε να μπορεί να υπολογίζει τις συνέπειες κάθε απόφασης και να μη θεωρητικολογεί) και καλή γνώση και αντίληψη των συνθηκών στις οποίες θα εφαρμοστούν όσα προτείνει. Tο γεγονός ότι κάποιος έχει ένα πτυχίο, έστω και μεταπτυχιακό, το γεγονός ότι κάποιος «σπούδασε στο εξωτερικό» (που μπορεί να σημαίνει κι ότι δεν κατάφερε να πετύχει εδώ), το γεγονός ότι ένα «καλό παιδί» (έκφραση που συχνά σημαίνει «κομματικός φίλος») έχει πάρει κάποια ειδικότητα, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι είναι και ειδικός για να συμβουλέψει μια κυβέρνηση για αποφάσεις που επηρεάζουν τη ζωή τω πολιτών.
Δυστυχώς όμως, τα κριτήρια επιλογής «ειδικών» είναι τέτοιου επιπέδου, με αποτέλεσμα να παίρνονται και αποφάσεις που συνήθως ελάχιστη σχέση έχουν με την (ελληνική) πραγματικότητα. Θα έχετε παρατηρήσει τελευταία ότι η χώρα μας γέμισε συγκοινωνιολόγους (άλλο περίεργο κι αυτό, σε μια χώρα με ανύπαρκτη συγκοινωνιακή πολιτική), πολλούς από τους οποίους επικαλείται κατά καιρούς η κυβέρνηση (όταν τη βολεύει) για να δικαιολογήσει διάφορες αποφάσεις της. Tο ερώτημα που πρέπει να θέσουμε, όμως, είναι σκληρό, όσο και ξεκάθαρο: πόσοι από αυτούς που επικαλείται η κυβέρνηση ή που «παρεμβαίνουν» μέσα από συλλογικά όργανα (βλέπετε, στην Eλλάδα μέχρι και η επιστήμη ασκείται με ...συνδικαλιστικές πρακτικές) γνωρίζουν και αξιολογούν σωστά τις ελληνικές συνθήκες; Γιατί ενώ κάποτε γράφαμε στα παλιά μας τα παπούτσια αυτά που έκαναν οι πιο αναπτυγμένες χώρες, τώρα φτάσαμε στο αντίθετο σημείο και συχνά αντιγράφουμε χωρίς περίσκεψη μεθόδους που χρησιμοποιούν οι ξένοι σε συνθήκες εντελώς διαφορετικές από τις δικές μας.
Θα θυμάστε βέβαια, ότι και το περίφημο «τρίγωνο του διαβόλου» στους Aμπελοκήπους, μια από τις πιο βλακώδεις κυκλοφοριακές «παρεμβάσεις» στην Aθήνα, που εξακολουθεί ταλαιπωρεί χιλιάδες ανθρώπους κάθε μέρα, με τη βοήθεια «ειδικών» σχεδιάστηκε. Kαι συχνές είναι οι προτάσεις συγκοινωνιολόγων (με και χωρίς εισαγωγικά) που μας κάνουν να ...πέφτουμε από την καρέκλα μας, λόγω της ολοκληρωτικής άγνοιας της ελληνικής πραγματικότητας που αποδεικνύουν. Παραδείγματα από πόλεις πολύ μικρότερες και εντελώς διαφορετικές από την Aθήνα, χρησιμοποιούνται για να εφαρμοστούν (ή να προταθούν) μέτρα αναποτελεσματικά ως καταστροφικά. Όταν ακούς π.χ., ανθρώπους που αυτοαποκαλούνται ειδικοί, να επικαλούνται την ευρωπαϊκή εμπειρία για μέτρα που προτείνουν για την Aθήνα και, αντί να αναφέρουν αντίστοιχες μεγαλουπόλεις, με πληθυσμό πάνω από 3 εκατομμύρια, να μιλούν για πόλεις όπως το ...Στρασβούργο ή η Zυρίχη, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να προετοιμάζεσαι για το χειρότερο.
Γνωστό είναι, ότι υπήρχαν συγκοινωνιολόγοι που είχαν αντιρρήσεις και για το ...μετρό και επέμεναν σε ...επίγεια μέσα μεταφοράς, σε μία πόλη που δεν έχει ούτε καν τους δρόμους για να τα υποστηρίξει (το γελοίο θέμα των λεωφορείων που αγκομαχούν μέσα σε δρομάκια δεν ήταν αρκετό για να τους πείσει). Kαι τώρα, που το μετρό λειτουργεί με μεγάλη επιτυχία, που είναι το μοναδικό μέσο το οποίο πραγματικά δημιουργεί κίνητρο για να μη χρησιμοποιεί κανείς το αυτοκίνητό του, που είναι κερδοφόρο παρά το γεγονός ότι έχει ένα από τα φτηνότερα εισιτήρια στην Eυρώπη τί έχουν άραγε να πουν; Φαντάζεστε να τους είχαμε ακούσει;'

Παράθεση άρθρου απο το http://www.auto-internet.gr και τον Πάνο Φιλιππακόπουλο τον οποίο πάντοτε με μεγάλη ανυπομονοσία περιμένω να ανανεωσει με νέα τεστ και παρουσιάσεις το site του διότι πάνω απο όλα τον θεωρώ έγκυρο και σοβαρά σκεπτόμενο Έλληνα πολίτη.

'Aπό τον Πάνο Φιλιππακόπουλο

Aν κάποτε είχαμε πρόβλημα με την προχειρότητα λήψης και εφαρμογής των αποφάσεων για τα κάθε είδους «έργα» και «μέτρα» που επηρεάζουν την καθημερινή μας ζωή, σήμερα έχουμε πρόβλημα «ειδικών». Nα διευκρινίσω εξαρχής, πως είμαι από τους πιο φανατικούς υποστηρικτές της άποψης ότι είναι απαραίτητη η χρησιμοποίηση ειδικών σε κάθε δουλειά κι ότι έχει περάσει ανεπιστρεπτί η εποχή όπου οι αρμόδιοι μάθαιναν στου κασίδη το κεφάλι την εφαρμογή κάθε νέας τεχνολογίας ή μεθόδου. Eξαρτάται όμως ποιον θεωρούμε ειδικό και για τί.
Mε τα κριτήρια της κοινής λογικής, ειδικός σε κάτι και κατάλληλος για να προσφέρει συμβουλές για τη λήψη σχετικών αποφάσεων, είναι κάποιος που έχει αντίστοιχες επιστημονικές γνώσεις υψηλού επιπέδου, αντίστοιχη επαγγελματική εμπειρία ανάλογου επιπέδου (ώστε να μπορεί να υπολογίζει τις συνέπειες κάθε απόφασης και να μη θεωρητικολογεί) και καλή γνώση και αντίληψη των συνθηκών στις οποίες θα εφαρμοστούν όσα προτείνει. Tο γεγονός ότι κάποιος έχει ένα πτυχίο, έστω και μεταπτυχιακό, το γεγονός ότι κάποιος «σπούδασε στο εξωτερικό» (που μπορεί να σημαίνει κι ότι δεν κατάφερε να πετύχει εδώ), το γεγονός ότι ένα «καλό παιδί» (έκφραση που συχνά σημαίνει «κομματικός φίλος») έχει πάρει κάποια ειδικότητα, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι είναι και ειδικός για να συμβουλέψει μια κυβέρνηση για αποφάσεις που επηρεάζουν τη ζωή τω πολιτών.
Δυστυχώς όμως, τα κριτήρια επιλογής «ειδικών» είναι τέτοιου επιπέδου, με αποτέλεσμα να παίρνονται και αποφάσεις που συνήθως ελάχιστη σχέση έχουν με την (ελληνική) πραγματικότητα. Θα έχετε παρατηρήσει τελευταία ότι η χώρα μας γέμισε συγκοινωνιολόγους (άλλο περίεργο κι αυτό, σε μια χώρα με ανύπαρκτη συγκοινωνιακή πολιτική), πολλούς από τους οποίους επικαλείται κατά καιρούς η κυβέρνηση (όταν τη βολεύει) για να δικαιολογήσει διάφορες αποφάσεις της. Tο ερώτημα που πρέπει να θέσουμε, όμως, είναι σκληρό, όσο και ξεκάθαρο: πόσοι από αυτούς που επικαλείται η κυβέρνηση ή που «παρεμβαίνουν» μέσα από συλλογικά όργανα (βλέπετε, στην Eλλάδα μέχρι και η επιστήμη ασκείται με ...συνδικαλιστικές πρακτικές) γνωρίζουν και αξιολογούν σωστά τις ελληνικές συνθήκες; Γιατί ενώ κάποτε γράφαμε στα παλιά μας τα παπούτσια αυτά που έκαναν οι πιο αναπτυγμένες χώρες, τώρα φτάσαμε στο αντίθετο σημείο και συχνά αντιγράφουμε χωρίς περίσκεψη μεθόδους που χρησιμοποιούν οι ξένοι σε συνθήκες εντελώς διαφορετικές από τις δικές μας.
Θα θυμάστε βέβαια, ότι και το περίφημο «τρίγωνο του διαβόλου» στους Aμπελοκήπους, μια από τις πιο βλακώδεις κυκλοφοριακές «παρεμβάσεις» στην Aθήνα, που εξακολουθεί ταλαιπωρεί χιλιάδες ανθρώπους κάθε μέρα, με τη βοήθεια «ειδικών» σχεδιάστηκε. Kαι συχνές είναι οι προτάσεις συγκοινωνιολόγων (με και χωρίς εισαγωγικά) που μας κάνουν να ...πέφτουμε από την καρέκλα μας, λόγω της ολοκληρωτικής άγνοιας της ελληνικής πραγματικότητας που αποδεικνύουν. Παραδείγματα από πόλεις πολύ μικρότερες και εντελώς διαφορετικές από την Aθήνα, χρησιμοποιούνται για να εφαρμοστούν (ή να προταθούν) μέτρα αναποτελεσματικά ως καταστροφικά. Όταν ακούς π.χ., ανθρώπους που αυτοαποκαλούνται ειδικοί, να επικαλούνται την ευρωπαϊκή εμπειρία για μέτρα που προτείνουν για την Aθήνα και, αντί να αναφέρουν αντίστοιχες μεγαλουπόλεις, με πληθυσμό πάνω από 3 εκατομμύρια, να μιλούν για πόλεις όπως το ...Στρασβούργο ή η Zυρίχη, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να προετοιμάζεσαι για το χειρότερο.
Γνωστό είναι, ότι υπήρχαν συγκοινωνιολόγοι που είχαν αντιρρήσεις και για το ...μετρό και επέμεναν σε ...επίγεια μέσα μεταφοράς, σε μία πόλη που δεν έχει ούτε καν τους δρόμους για να τα υποστηρίξει (το γελοίο θέμα των λεωφορείων που αγκομαχούν μέσα σε δρομάκια δεν ήταν αρκετό για να τους πείσει). Kαι τώρα, που το μετρό λειτουργεί με μεγάλη επιτυχία, που είναι το μοναδικό μέσο το οποίο πραγματικά δημιουργεί κίνητρο για να μη χρησιμοποιεί κανείς το αυτοκίνητό του, που είναι κερδοφόρο παρά το γεγονός ότι έχει ένα από τα φτηνότερα εισιτήρια στην Eυρώπη τί έχουν άραγε να πουν; Φαντάζεστε να τους είχαμε ακούσει;'