-
Αρκετό καιρό καιροφυλακτούσα για μια καλή μέρα με άπνοια ώστε να ρίξω το καγιάκ στη λίμνη του Μόρνου. Οι μαγικές εικόνες που ενδεχομένως θα έβλεπα, θα μπορούσαν να έχουν απόδοση 1,01 στο στοίχημα. Φυσικά επειδή η λίμνη βρίσκεται πολύ κοντά στην Αθήνα, είχα την ευκαιρία να εμπλουτίσω την εξόρμηση με πολύ ενδιαφέρουσες χωμάτινες διαδρομές που δεν είχε τύχει να κάνω στο παρελθόν.
Ανεβαίνοντας από το Γαλαξίδι προς Πεντεόρια, συνάντησα το Κανιαρόρεμα μέσα στο οποίο βρίσκεται ένας χωματόδρομος που παρακάμπτει τις βαρετές ασφάλτινες φουρκέτες.
Στην αρχή της διαδρομής, η θάλασσα εντελώς λάδι!
Από τα Πεντεόρια κατευθύνθηκα προς τη Βουνιχώρα όπου βρήκα τον παρατημένο χωματόδρομο που ανεβαίνει το όρος Κοκκινάρι και με λίγη προσπάθεια φτάνει στο Μαλανδρίνο. Η διαδρομή ήταν μπόλικα χιλιόμετρα και μέχρι τα μισά πίστευα πως θα βρω κάποιο σημείο όπου δε θα υπάρχει δρόμος και θα επιστρέψω. Τελικά βγήκε η διαδρομή και άξιζε τον κόπο!
Κατεβαίνοντας προς το Μαλανδρίνο. Σαφώς πιο βατή αυτή η πλευρά.
Από την τοποθεσία Άγιος Νικόλαος στη λίμνη του Μόρνου θα έριχνα το καγιάκ. Υπήρχαν 2 χωμάτινες διαδρομές που προσέγγιζαν το σημείο. Το Google Maps αρχικά με έστειλε από αυτήν!
Αυτός ο στενός τσιμεντόδρομος νομίζω ότι φιλοξενούσε κάποιον αγωγό από κάτω του. Από όσο μπόρεσα να καταλάβω αργότερα. Βρήκα ένα σημείο για να γυρίσω και πήγα από την άλλη διαδρομή η οποία ήταν και η μοναδική εν τέλει
Ο δρόμος κάποτε έφτανε σχεδόν μέχρι τις όχθες της λίμνης. Πλέον έχει διαλυθεί από αυτό το σημείο και έπειτα. τα σχεδόν 20 κιλά εξοπλισμού μαζί με το καγιάκ δεν είναι και ό,τι καλύτερο για κουβάλημα σε τέτοιες αποστάσεις και ανηφοροκατηφόρες. Δεν πειράζει όμως είχα έναν στόχο εξ'αρχής.
Οι συνθήκες που επικρατούσαν ήταν ότι ακριβώς είχα οραματιστεί! Και περίμενα μήνες για αυτή τη στιγμή!
Γριβάδι είναι αυτό άραγε? Είδα κάμποσα που με πλησίασαν από περιέργεια.
Μετά από λίγα λεπτά άκουσα κάτι κόρνες από την απέναντι πλευρά και κάτι καμπανάκια από πρόβατα ή γίδια. Δεν έδωσα σημασία, πολλές φορές μερικοί βοσκοί κατευθύνουν με αυτόν τον τρόπο το κοπάδι τους.
Σε αυτό το σημείο είδα 2 μεγάλους πασσάλους σαν παλιές κολώνες της ΔΕΗ.
Η άπνοια έδινε απίστευτες εικόνες με το νερό να παίζει το ρόλο του καθρέφτη.
Το βυθισμένο χωριό Κάλλιο. Μοναδική εμπειρία να το βλέπω από μέσα από το νερό. Από τις όχθες είναι πολύ διαφορετικό.
Είναι και κάπως μακάβριο βέβαια το θέαμα. Σκεφτόμουν δηλαδή να έχω χτίσει ένα σπίτι με κόπο δεκαετιών και να έρχεται το κράτος και να μου λέει οτι πρέπει να το εγκαταλείψω για να γίνει λίμνη και να μεταφερθώ αλλού. Οκ επιδοτήθηκαν οι άνθρωποι, αλλά δεν παύει να είναι το σπίτι σου στο οποίο μεγάλωσες ή αγόρασες με κόπο και έζησες μέσα σε αυτό.
Παλιός φούρνος!
Τι ιστορίες άραγε θα έχουν να μας πουν αυτά τα κτίσματα?
Από αυτό το σημείο αλλά και από άλλα που είδα, υπήρχε συνεχής ροή νερού μέσα στη λίμνη. Παρολαυτά η στάθμη της δείχνει χαμηλή και κάπου υπάρχει διαρροή. Δε δικαιολογείται αυτή η στάθμη μετά από τόσα χιόνια και βροχές φέτος. Βέβαια οι απατεώνες το έχουν ρίξει στη λειψυνδρία για να αυξήσουν τους λογαριασμούς του νερού. Αυτό που είδα όμως δεν έχει να κάνει με καμία λειψυνδρία. Το νερό χάνεται κάπου αλλού. Όλες οι λίμνες είναι φουλ όπως και τα ποτάμια.
Ακόμη μια εντυπωσιακή αν και μακάβρια εικόνα.
Να και κάτι που μάλλον δεν περίμεναν να δουν τα συγκεκριμένα γελάδια!
Αυτοσχέδιες σημαδούρες.
Τράβηξα τη λίμνη προς τα βόρεια για να δοκιμάσω λίγο να μετρήσω τη μέγιστη ταχύτητα που μπορώ να πιάσω με το καγιάκ. 5,1 χιλιόμετρα παρακαλώ. Σταθερά πήγαινα από 4,5 μέχρι 5Km. Not bad! Άπνοια βέβαια αλλά επιμένω πως το γλυκό νερό μου φαίνεται πιο δύσκολο στην πλεύση από το θαλασσινό. Θα μετρήσω με ίδιες συνθήκες και στη θάλασσα με την 1η ευκαιρία.
Μετά από 1 ώρα ξεκίνησα να επιστρέφω. Από μακριά διέκρινα ένα άσπρο αυτοκίνητο το οποίο είχε σταματήσει περίπου 2 χιλιόμετρα πριν το δικό μου. Πλησιάζοντας το είδα να κινείται λίγο και μετά από κάποια ώρα άκουσα σειρήνα και είδα μπλέ φάρο!
΄΄Τι φάση?'' σκέφτηκα. Πλησίασα όσο γινόταν και ακολούθησε ο εξής διάλογος
-Για μένα ήρθατε?
-Για εσάς ήρθαμε. Απαγορεύεται οποιαδήποτε δραστηριότητα στη λίμνη!
-Απαγορεύεται? Συγνώμη δεν το γνώριζα. Σε όλες τις λίμνες κάνουν καγιάκ μέχρι και βαρκάδες!
-Περάσατε μια πινακίδα που το γράφει.
(εν τω μεταξύ η εν λόγω πινακίδα)
-Πέρασα πράγματι μια πινακίδα η οποία έχει ξεθωριάσει και δε φαίνεται τίποτα. Επίσης μια μπάρα που κάποτε υπήρχε πλέον δεν υπάρχει καν. Υπέθεσα ότι δεν υπάρχει κάποιο πρόβλημα.-Εντάξει όλα καλά. Βγείτε έξω και ελάτε με το αυτοκίνητο στο σημείο που είμαστε εμείς.
Βγήκα, ξεφούσκωσα το καγιάκ και ξεκίνησα να επιστρέφω προς τα πίσω μέχρι να τους συναντήσω. Είχαν και αυτοί ένα Qashqai!
-Χίλια συγνώμη, σας ταλαιπώρησα άθελά μου. Υπάρχει κάποια ιδιαιτερότητα σε αυτή τη λίμνη? Σε όλες γίνονται μέχρι και οργανωμένες δραστηριότητες.
-Μάλλον έχει να κάνει με το ότι το νερό χρησιμοποιείται για το δίκτυο. Κάνεις χρόνια καγιάκ?
-Έκανα πιο μικρός αλλά είχα πλαστικό κανό, κάποιους μήνες έχω το φουσκωτό το οποίο μου έχει λύσει τα χέρια με τη φορητότητά του. Συγνώμη που σας ταλαιπώρησα. Από το Κάλλιο σας φώναξαν? Νομίζω άκουσα κάτι κόρνες μόλις το έριξα από απέναντι αλλά άκουσα και κάτι καμπανάκια από γίδια και δεν κατάλαβα αν ήταν για μένα.
-Ναι από απέναντι μας φώναξαν έχει σεκιούριτι που προσέχουν τη λίμνη.
-Εντάξει λογικό είναι. Και πάλι συγνώμη, νιώθω άσχημα γιατί θα μπορούσε να έχει αποφευχθεί όλη αυτή η διαδικασία αν η ταμπέλα ήταν ευκρινής ή αν είχε έστω μπάρα. Και ο σεκιούριτι θα μπορούσε να έχει ένα μεγάφωνο γιατί δε μπόρεσα να καταλάβω κάτι και δεν επέμεινε κιόλας, οπότε θεώρησα πως ήταν κάτι άλλο.
Μόνο ταυτότητα μου ζήτησαν για να καταγράψουν τα στοιχεία μου. Ήταν απόλυτα συνεργάσιμοι και έδειξαν κατανόηση. Και γενικά φάνηκαν και πολύ καλοί άνθρωποι από όσο μπόρεσα να καταλάβω. Βέβαια εντάξει για να λέμε και την αλήθεια, με ένα καγιάκ δε ρυπαίνεις, δεν είναι κάτι τόσο επιλήψιμο δηλαδή όπως θα ήταν το να ρίξεις μια φουσκωτή βάρκα με μηχανή ας πούμε. Παρολαυτά εφόσον απαγορεύεται δεν υπάρχει κάτι να συζητήσουμε. Η συγκεκριμένη εμπειρία θα γίνει συλλεκτική στην πάροδο των χρόνων. Εκτός αν κάποτε επιτραπούν τέτοιες ''καθαρές΄΄ μορφές δραστηριότητας.
Η συνέχεια της εξόρμησης έγινε από το χωριό Λεύκα το οποίο βρίσκεται στην άλλη πλευρά της λίμνης. Από εκεί μια φανταστική χωμάτινη διαδρομή με ανέβασε στον ορεινό όγκο του Κατσιλιέρη στα 1100m ύψος, από τα 480 που βρίσκεται το χωριό της Λεύκας.
Στο τέλος του δρόμου όπου υπάρχουν κεραίες.
Η λίμνη Μόρνου από ψηλά.
Επιστρέφοντας προς τα πίσω, διέκρινα κάτι σαν απομεινάρια κάστρου. Δε βρήκα πληροφορίες για αυτό.
Αυτό ήταν ένα εκπληκτικό σημείο για φωτογραφία. Στο βάθος χαμηλά το χωριό Δωρικό.
Σε πολύ κοντινή απόσταση από εκεί που ήμουν βρίσκεται το Αιγίτιο ή Στρούζα όπως το έλεγαν παλιά. Ερειπωμένος οικισμός πλέον αλλά σε φανταστική τοποθεσία χτισμένος.
Αρκετά πέτρινα αρχοντικά τα οποία δείχνουν να έχουν υποστεί μια σχετικά πρόσφατη περιποίηση.
Το υψόμετρο του χωριού είναι 970m. Μέχρι το 1927 ονομαζόταν Στρούζα, οπότε και μετονομάστηκε σε Πύρινον αλλά την επόμενη χρονιά, το 1928 μετονομάστηκε σε Αιγίτιο. Είδα στον χάρτη ότι κάπου εκεί υπήρχε η αρχαία πόλη του Αιγυτίου (με υ). Μάλλον για αυτό το ονόμασαν έτσι στο τέλος.
Από το Αιγίτιο συνέχισα τη χωμάτινη διαδρομή με στόχο να βρω τη διασταύρωση που κατεβαίνει για Δωρικό. Τη βρήκα αλλά είδα μια σαθρή ανηφοριά και ο δρόμος μου φάνηκε παρατημένος για δεκαετίες. Δεν το ρίσκαρα και συνέχισα τη δύσκολη χωμάτινη διαδρομή μέχρι να βγω κάπου κοντά στη Μηλιά. Κατάφερα να περάσω διάφορα ψιλοδύσκολα σημεία και τελικά βγήκα στον κεντρικό δρόμο Μηλιάς-Στίλιας.
Όμως για κάποιον λόγο είχα χάσει λίγο τον προσανατολισμό μου και κατευθύνθηκα προς Στίλια. Μόλις έφτασα στην είσοδο του χωριού εξεπλάγην από την πανέμορφη τοποθεσία και δε με χάλασε καθόλου που είχα φτάσει κατά λάθος!
Ένα τεράστιο κατάφυτο ρέμα με φουλ νερό και αρκετά περιποιημένη τοποθεσία!
Το χωριό είναι χτισμένο σε πραγματικά κατάφυτη τοποθεσία! Το όνομά του σύμφωνα με την παράδοση, προέρχεται από τον στύλο ή τους στύλους που χρησιμοποίησαν οι πρώτοι κάτοικοι, γύρω στα 1800, για να διαπιστώσουν εάν το έδαφος ήταν στέρεο και να βρουν το κατάλληλο έδαφος για κτίσιμο των σπιτιών τους. Μέχρι το 1940 ονομαζόταν Στύλια και μετά διορθώθηκε σε Στίλια.
Απο Στίλια συνέχισα προς Περιθιώτισσα που δεν είχε τύχει να περάσω ποτέ ξανά. Πολύ ωραίο και αυτό το χωριό μέσα στο πράσινο, όπως και ολόκληρη η διαδρομή.
Από Περιθιώτισσα συνέχισα ασφάλτινα μέχρι το φράγμα του Μόρνου αλλά δεν περίμενα ποτέ ότι ένας κεντρικός ασφάλτινος δρόμος θα με πέρναγε από τον ίδιο τον ποταμό Μόρνο χωρίς να υπάρχει γέφυρα ή κάτι που να τον εμποδίζει.
Βέβαια δεν είχε πολύ νερό αλλά μάλλον θα είναι πρόκληση για ένα χαμηλό αυτοκίνητο! Για χειμώνα δεν το συζητάω καν!
Από το φράγμα επέστρεψα πίσω και αυτή η περιπετειώδης εξόρμηση έλαβε τέλος. Δυστυχώς οι εικόνες που είδατε είναι ήδη συλλεκτικές. Από την πλευρά μου αυτό που έχω να πω ότι έστω και έτσι, ήταν μια καταπληκτική εμπειρία.
Να είστε καλά και τα λέμε την επόμενη φορά!
Λίμνη Μόρνου- Αιγίτιο 1-6-2025
