Εδώ και αρκετά χρόνια, με το που μπει ο Μάιος πάντα προσπαθώ να πραγματοποιήσω μια μονοήμερη εξόρμηση στην Πίνδο. Πάντα έχω διάφορους ανοιχτούς λογαριασμούς. Κάποιο μονοπάτι, κάποια κορυφή, κάποιες χωμάτινες διαδρομές.

Το μονοπάτι που συνδέει το Συρράκο με τους Καλαρρύτες ήταν πάντα μέσα στο bucket list μου και είχε έρθει η ώρα να το περπατήσω.

Η διαδρομή γνωστή, Αθήνα- Μουζάκι- Πύλη- Ελάτη- Μπάρος- Καλαρρύτες.

Λίγο μετά την Πύρρα.

Το όρος Αυγό Τρικάλων απέναντι.

Κλασσικό σημείο της διαδρομής, ο ναός του Αγίου Νικολάου μέσα στο βράχο.

Ανάβαση προς το πέρασμα του Μπάρου.

Να σημειωθεί πως ο Μπάρος είναι ουσιαστικά κάποιος από τους ορεινούς όγκους της προηγούμενης φωτογραφίας. Έτσι πήρε και το όνομά της ολόκληρη η ορεινή διαδρομή. Είναι ο υψηλότερος ασφαλτοστρωμένος δρόμος της Ελλάδας και διασχίζει το όρος Κακαρδίτσα και προς το τέλος πιάνει και λίγο Λάκμο.

Youtube Video

Άφιξη στους Καλαρρύτες σε υψόμετρο 1.150m.

Απέναντι τα Τζουμέρκα. Πολλές φορές εντελώς λανθασμένα συγχέονται με την Κακαρδίτσα. Δηλαδή όλος αυτός ο ορεινός όγκος από πολλούς θεωρείται Τζουμέρκα και είναι λάθος. Πρόκειται για δύο ξεχωριστές οροσειρές μάλιστα.

Από την πίσω πλευρά διακρίνεται η συνέχεια της Κακαρδίτσας με νότια κατεύθυνση. Ακόμα θυμάμαι την εκπληκτική διάσχιση που πραγματοποίησα πέρισυ μέχρι το χωριό Νεράιδα. Σίγουρα τέτοια εποχή δε βγαίνει καθώς στα σκιερά είναι εμφανές μέχρι και από εδώ ότι θα υπάρχουν μεγάλες χιονούρες.

Στην είσοδο του χωριού ακολούθησα τον περιφερειακό δρόμο ο οποίος κινείται κυκλικά και πάει από την πίσω πλευρά όπου βρίσκεται και το ξακουστό μονοπάτι που καταλήγει στους Καλαρρύτες. Να σημειωθεί πως μέχρι τους Καλαρρύτες χρειάστηκα λίγο κάτω από 5 ώρες οδήγησης.

Youtube Video

Απέναντι το Συρράκο στις νότιες παρυφές του Λάκμου.

Στο τέλος του δρόμου από όπου ξεκινά το μονοπάτι.

Εντάξει σίγουρα γίνεται και σε λιγότερο χρόνο. Θα το δούμε στο τέλος.

Το μονοπάτι είναι καλοφτιαγμένο, θα έλεγα σε ευρωπαϊκά πρότυπα.

Βέβαια αυτές οι σιδεριές θα μπορούσαν να λείπουν. Δεν ταιριάζουν στο χώρο και εκτείνονται σε βάθος 1,5 χιλιομέτρου. Πολύ σίδερο, ακριβό κιόλας σε τόσο μεγάλο μέγεθος, χωρίς να προσφέρει επί της ουσίας τίποτα.

Το Συρράκο σε 1ο πλάνο.

Πολύ ωραίο πέρασμα.

Το μονοπάτι ξεκινά να κατεβαίνει.

Περνά από δάσος

Καταπληκτική θέα στο φαράγγι.

Εδώ είναι ένα απότομο σημείο και μόνο εδώ έχουν νόημα τα κάγκελα για τους αρχάριους κλπ.

Σούπερ πέρασμα!

Το εντυπωσιακότερο από όλα είναι ότι συνήθως τα φαράγγια σε τέτοια σημεία είναι απροσπέλαστα. Απορώ πως κατάφεραν οι πρώτοι να βρουν τα σωστά περάσματα και να δημιουργήσουν το μονοπάτι. Μεγάλοι μάγκες.

Κατεβαίνοντας προς την κοίτη του Καλαρρυτικού ποταμού.

Κοιτώντας ψηλά τα περάσματα δείχνουν ακόμα πιο εντυπωσιακά.

Άφιξη στο ποτάμι. Παραδεισένιο μέρος!

Αυτό το γεφυράκι θα με περάσει απέναντι από όπου θα συνεχίσω για Συρράκο.

Η ανάβαση για Συρράκο είναι πολύ απότομη και γενικά νιώθω κούραση. Δεν κοιμήθηκα και καλά το προηγούμενο βράδυ και ξύπνησα και στις 5 για να ξεκινήσω νωρίς. Όλα παίζουν το ρόλο τους.

Από αυτήν την πλευρά παρατηρώ πως το μονοπάτι έχει διατηρηθεί ατόφιο, όπως ήταν δηλαδή πριν 30-40 χρόνια. Χωρίς σιδεριές, χωρίς πρόσφατες πλάκες στο έδαφος.

Είναι ένα κλασσικό καλντερίμι.

Έφτασα αρκετά κουρασμένος. Δεν κράτησα πόση ώρα έκανα αλλά μόλις είδα τις ώρες των φωτογραφιών αναχώρησης και άφιξης κατάλαβα ότι απλώς λόγω της καλής βατότητας του μονοπατιού παραπήγα γρήγορα, πολύ ταχύτερα από έναν απλώς σβέλτο ρυθμό. 11.09 ξεκίνησα και 12.19 έφτασα στο τέλος του μονοπατιού με στάσεις για φωτογραφίες. Δηλαδή χονδρικά έκανα 1 ώρα από τη 1,5 που αναφέρει η πινακίδα. Για αυτό ένιωθα κουρασμένος και λαχάνιασα πέραν του αναμενομένου σε ορισμένα σημεία.

Το πολύ γραφικό Συρράκο. Έχω έρθει κάμποσες φορές τόσο εδώ όσο και στους Καλαρρύτες. Πάντα οδικώς. Πρώτη φορά περπάτησα το μονοπάτι και άξιζε 100% τον κόπο.

Κακαρδίτσα στο βάθος

Επιστροφή ξανά από το ίδιο μονοπάτι.

Ο μεγάλος Αντρέι Ταρκόφσκι θα ήταν περήφανος για αυτή τη φωτογραφία, είμαι βέβαιος. Και εγώ προς τιμήν του την τράβηξα, αυτός μου ήρθε στο μυαλό.

Από τον περιφερειακό των Καλαρρυτών ξεκινά ένας χωματόδρομος που κινείται βόρεια, περνά από κάποιες στάνες και συναντά τον κεντρικό χωματόδρομο που ξεκινά από το πέρασμα του Μπάρου και κινείται βόρεια προς τις ψηλότερες κορυφές του Λάκμου και προς τα χωριά από τη βόρεια πλευρά. Την έκανα πέρισυ αυτή τη διάσχιση του βουνού. Ήθελα να δοκιμάσω και αυτήν και να ολοκληρώσω μια κυκλική διαδρομή μέχρι τον Μπάρο.

Youtube Video

Η διαδρομή από νωρίς μου φάνηκε παρατημένη για χρόνια και δεν έδινα πολλές πιθανότητες να βγει στον κεντρικό χωματόδρομο.

Ήταν όμως φανταστική και άξιζε να προσπαθήσω να πάω μέχρι όσο πάει.

Τελικά έφτασα σε μια μεγάλη κατολίσθηση που ήθελε αρκετή ώρα δουλειάς για να περάσω.

Το γεγονός όμως ότι ήμουν ήδη πολύ μακριά και το ότι σχεδόν σε όλες αυτές τις περιπτώσεις ο δρόμος θα είναι ακόμα χειρότερος μετά, με απέτρεψε από το να προσπαθήσω να ανοίξω πέρασμα. Βρισκόμουν και σχεδόν 6 ώρες από την Αθήνα μη ξεχνάμε.

Η όρεξη είχε ανοίξει και ήταν ένα καλό σημείο να αράξω.

Επιστρέφοντας βρήκα την ευκαιρία να αποτυπώσω τις πηγές του Καλαρρυτικού ποταμού οι οποίες βρίσκονται πάνω στο δρόμο και βγαίνουν μέσα από μια σπηλιά!

Εντελώς τυχαία παρατήρησα και το φεγγάρι ακριβώς από πάνω από μια κορυφή. Ούτε παραγγελιά να έκανα την εικόνα!

Από τον Μπάρο επέστρεψα ξανά προς τα πίσω με σκοπό να κάνω ακόμα μερικές χωμάτινες διαδρομές.

Κάτω από τη διασταύρωση για Γαρδίκι βρίσκεται η Γέφυρα Αλεξίου και ένας χωματόδρομος που καταλήγει μετά από αρκετά χιλιόμετρα στο Αρματολικό. Είναι ένας δρόμος που έχω κάνει αρκετές φορές στο παρελθόν.

Ποτέ όμως δεν είχα πάει από την πάνω πλευρά που υπάρχει ένας παράλληλος χωματόδρομος ο οποίος καταλήγει επίσης στο Αρματολικό. Τώρα ήταν η ευκαιρία μου. Από τη Γέφυρα Αλεξίου συνέχισα για λίγο τον κεντρικό δρόμο και μπήκα δεξιά σε άλλο χωματόδρομο που με ανέβασε ψηλά στο ξωκλήσι της Αγίας Μαρίνας.

Youtube Video

Ξωκλήσι Αγίας Μαρίνας. Βρίσκομαι σε ένα βουνό που κάποτε παραλίγο να με κρατήσει για πάντα κοντά του. Ονομάζεται Δοκίμι Παχτουρίου, αν πληκτρολογήσετε στο google αυτό το όνομα θα σας εμφανίσει και την μεγάλη περιπέτεια που πέρασα εκεί.

Απέναντι βρίσκεται κάποιος ορεινός όγκος του Αυγού αλλά δε μπορώ να καταλάβω ποιος ακριβώς είναι. Πιθανολογώ ότι είναι η Τσούκα με υψόμετρο 1727m.

Από την Αγία Μαρίνα συνέχισα τη χωμάτινη διαδρομή που κινείται παράλληλα με τον κεντρικό δρόμο. Σύντομα κατάλαβα πως είναι εντελώς παρατημένος ο δρόμος και δείχνει να μη χρησιμοποιείται καθόλου. Πέρασα μερικά δύσκολα σημεία αλλά η ώρα ήταν περασμένη και δε σήκωνε το παραμικρό ρίσκο. Επέστρεψα προς την Αγία Μαρίνα και τον οικισμό Παλαιοχώρι και κατέβηκα προς τον κεντρικό δρόμο.

Γνήσια εικόνα κεντρικής Πίνδου!

Άφιξη στο Αρματολικό

Επιστροφή αυτή τη φορά από Μεσοχώρα και Στουρναραίικα, για να αλλάξω και λίγο παραστάσεις!

Τα τοπία δεν επιδέχονται κριτικής φυσικά, ούτε και οι εμπειρίες που αποκτά κανείς στην Πίνδο. Ένας σημαντικός παράγοντας όμως είναι και το πήγαινε-έλα. Εκεί χρειάζεσαι ένα όχημα το οποίο να ευχαριστιέσαι οδηγικά. Γιατί αν βαριέσαι στη διαδρομή, δε θα μπορέσει ποτέ να σε κρατήσει ακόμη και το τοπίο της Πίνδου. Θα πας μια φορά, θα απηυδήσεις και δε θα ξαναπάς ποτέ. Με το Qashqai θα μπορούσα να πηγαίνω κάθε Κυριακή χωρίς να κουράζομαι είτε σωματικά είτε ψυχολογικά!

Να είστε καλά και τα λέμε την επόμενη φορά!

@civil357 said in Πίνδος- Συρράκο- Καλαρρύτες 4-5-2025:

@billy84 said in Πίνδος- Συρράκο- Καλαρρύτες 4-5-2025:

Πολλές φορές εντελώς λανθασμένα συγχέονται με την Κακαρδίτσα. Δηλαδή όλος αυτός ο ορεινός όγκος από πολλούς θεωρείται Τζουμέρκα και είναι λάθος. Πρόκειται για δύο ξεχωριστές οροσειρές μάλιστα.

Εδώ έχουμε μία μικρή ( πλήρως ανούσια βέβαια στην πράξη ) , διαφωνία.

Ναι χαρτογραφικά , μοιάζουν δύο ξεχωριστές οροσειρές. Αλλά , τα τοπωνύμια, δε δίνονται κατά ανάγκη από τη μορφολογία μίας περιοχής αλλά διαχρονικά από τους ντόπιους. Κοινώς , από ποιοι χωριανοί , βόσκουν τα ζωντανά τους στο συγκεκριμένο βουνό. Από τη μεριά του Αράχθου , το βουνό το "εκμεταλλεύονταν" , κυρίως οι Μελλισουργοί και το Ματσούκι και από τον Αχελώο , η Νεράιδα και τα διπλανά χωριά. Όλοι αυτοί , τον ευρύτερο "τόπο" τον αποκαλούν Τζουμέρκο. Κάπως έτσι όταν και ορίστηκαν τα όρια των κοινοτήτων (προπολεμικά) , τα όρη ονομάστηκαν γενικά Αθαμανικά Όρη. Παρόμοια το Κάμενικ στο Γράμμο και πολλές άλλες κορυφές της Πίνδου. Το διαβάζω κατά καιρούς σε εξορμήσεις ορειβατών τον διαχωρισμό, ίσως έχουν δίκιο και ίσως περάσει με τον καιρό και στις νέες γενιές των "ντόπιων" η αλλαγή, αλλά δεν υπάρχει και κανένας μόνιμος βέβαια σχεδόν πια.

Και μία "εξυπναδίστικη" πληροφορία, το Ματσούκι , είναι το νοτιότερο χωριό σε όλα τα Βαλκάνια της εξάπλωσης των βλαχοφώνων. Για κάποιο άγνωστο λόγο , δεν πέρασε η εξάπλωσή τους ποτέ τον Καλαρρύτικο ποταμό! Αναφέρονται και μετακινούμενοι βλάχοι σε βουνά της Στερεάς , αλλά εγώ μιλάω για μόνιμο οικισμό με αμιγώς βλαχόφωνο πληθυσμό.

@piliourits said in Πίνδος- Συρράκο- Καλαρρύτες 4-5-2025:

Αν θα μπορούσα να έχω μια μόνιμη επαγγελματική δραστηριότητα κάπου σ αυτά τα μέρη, θα το σκεφτόμουν για μόνιμη εγκατάσταση,

Ο ξενώνας στο Συρράκο είναι κοινοτικός , κατά καιρούς βγαίνει σε δημοπρασία, ήταν για καιρό κλειστός , άνοιξε σχετικά πρόσφατα πάλι. Έχε το νού σου! Το καλό είναι ότι πλέον ο Δήμος Β.Τζουμέρκων είναι πολύ δραστήριος στο θέμα τουρισμού και κρατάει το δρόμο όσο μπορεί ανοικτό το χειμώνα. Αλλά δε σώζεσαι μόνο με τον τουρισμό, τα χωριά θα εξακολουθήσουν να είναι προορισμοί (κυριώς ντόπιων) για λίγες μέρες ησυχίας (λογικό κιόλας).

Μέχρι το 94 ( αν δεν απατώμαι) , τα δύο χωριά ήταν σχεδόν φαντάσματα. Αργοσβήνανε , ο δρόμος ήταν μαρτύριο , σπαστήρι κανονικό, ήθελες ώρες να προσεγγίσεις από την Πράμαντα. Ο Μπάρος ήταν στα όρια της βλαχόστρατας. Τότε (επιμένω αν θυμάμαι καλά), στα Ιωάννινα έγινε σύνοδος της Ε.Ε. και ο μύθος λέει ότι επίσημοι επισκέφθηκαν την περιοχή με ελικόπτερο , προκειμένου να αναδειχθούν οι ανισότητες της Ένωσης. Σε λίγο καιρό ο δρόμος φτιάχθηκε (εδώ είναι αλήθεια) και σιγά σιγά η περιοχή έγινε γνωστή. Μύθος (μάλλον) με κάποιες αλήθειες , θα ρωτήσω για περισσότερες αλήθειες.

Νομίζω πως το σωστότερο ίσως θα ήταν να χωρίζονται σε Ανατολικά και Δυτικά Αθαμανικά Όρη. Η Κακαρδίτσα δε γνωρίζω πως προέκυψε σαν ονομασία.

Φυσικά δεν τίθεται κανένα θέμα διαφωνίας ή συμφωνίας. Όπως έχω αναφέρει ξανά, τοποθετούμαι βάσει της επίσημης λίστας του Νίκου Νέζη η οποία εκδόθηκε το 2010 από την Ε.Ο.Ο.Α. Φυσικά δεν είναι υποχρεωτικό για οποιονδήποτε να τη θεωρεί θέσφατο, υπό την έννοια ότι εκδόθηκε από την ομοσπονδία ορειβασίας και αναρρίχησης. Είναι ας το πούμε κάπως πιο εξειδικευμένη και μπορείς να πεις οτι απευθύνεται και σε συγκεκριμένο κοινό. Σωστά λες ότι αν πας σε έναν ντόπιο και του πεις ''κοίτα εδώ δεν είμαστε Τζουμέρκα είμαστε στην Κακαρδίτσα'' μπορεί και να σε κράξει ξέρω γω

Να τονίσω βέβαια πως τον κύριο αυτόν που εξέδωσε το τρίτομο βιβλίο του μέσω της ομοσπονδίας δεν τον γνωρίζω προσωπικά και ούτε έχω αγοράσει καν αυτό το βιβλίο. Δε χρειάστηκε καθώς όλα τα βουνά και οι συντεταγμένες τους υπάρχουν δωρεάν στο pezoporia.gr https://www.pezoporia.gr/pez/vouna.asp?toggle=1 και αυτές ήταν που ακολούθησα στη δική μου πορεία προς τα 200 ψηλότερα βουνά της Ελλάδας. Μη νομίζει κανείς ότι κάνω διαφήμιση!

Όσον αφορά για τη μόνιμη κατοικία σε αυτά τα χωριά, θεωρώ πως δεν είναι κάτι απλό αλλά σίγουρα για κάποιον συνειδητοποιημένο που έχει ιδέα πως είναι η ζωή εκεί, θα είναι σούπερ επιλογή. Ξένους πάντως τουρίστες πέτυχα στο μονοπάτι. Επίσης πέτυχα και Έλληνες και ζευγάρια που έμεναν στο Συρράκο. Για αρχές Μαϊου είναι μια χαρά για τέτοια κίνηση εκεί. Στο χωριό δεν πας για να βγάλεις πολλά λεφτά ούτως ή άλλως, έχεις ξεπεράσει αυτό το στάδιο αν πεις ότι πας να μείνεις εκεί.

Γάτε είσαι τυχερός που πρόλαβες ατόφιες αυτές τις διαδρομές με χώμα. Θα ήταν μια περιπέτεια η διάσχισή τους. Έτσι και εγώ που βλέπω τα Άγραφα πλέον με άσφαλτο στο μεγαλύτερο μέρος τους, θυμάμαι που τα πρόλαβα φουλ χώμα. Ακόμα περισσότερο χαίρομαι που τα έχω καταγράψει όπως και όλα τα υπόλοιπα. Φαντάσου σε 20 χρόνια πως θα φαίνονται τέτοια βίντεο όταν θα υπάρχει άσφαλτος σε ακόμα περισσότερα μέρη.

Γέφυρα Κοράκου all time classic και γενικότερα αυτή η διαδρομή από Αργιθέα κλπ. Χρειάστηκε να την κάνω αρκετές φορές, δεν την πρόλαβα χώμα όμως. Σίγουρα θα ήταν ακόμα πιο ενδιαφέρουσα και άγρια ειδικά για μερικούς ανώμαλους που γουστάρουν μαζοχισμό! Ονόματα δε λέμε υπολήψεις δε θίγομεν!

Ωραία θα ήταν όπως είπες να φεύγω από Σάββατο και να κοιμάμαι κάπου έξω, θα το έχω υπόψιν όταν γίνω δημόσιος υπάλληλος!

@Kagkelarios σε ευχαριστώ φίλε μου, και το OsmAnd που δουλεύω τις έχει όλες τις κορυφές. Απλώς δεν είναι πάντα εύκολο όταν έχεις να κάνεις με περίεργη οπτική γωνία. Κατά πάσα πιθανότητα πάντως η συγκεκριμένη κορυφή του Αυγού είναι αυτή που είπα.