-
Το Πτώον όρος είναι ένα ιστορικό βουνό της Βοιωτίας το οποίο αναφέρεται στην Ελλάδος Περιήγησις του Παυσανία αλλά και στα αρχεία του Ηρόδοτου. Ο πρώτος ανέφερε ότι εκεί υπήρχε το ιερό του Απόλλωνος, κάτι που αποδείχθηκε και στην αρχαιολογική ανασκαφή. Ο δεύτερος ανέφερε την ύπαρξη μαντείου στο οποίο προσήλθε ένας απεσταλμένος του Πέρση στρατηγού Μαρδόνιου για να λάβει προφητείες. Μάλιστα ο Ηρόδοτος αναφέρει και το κουφό σκηνικό ότι ο μάντης ξαφνικά ξεκίνησε να λέει τις προφητείες στη γλώσσα των Καρών (ανατολίτικος λαός της νότιας Μικράς Ασίας), κάτι που άφησε άναυδους τους 3 Βοιωτούς αντιπρόσωπους που ήταν μαζί.
Πρώτος μου στόχος ήταν ένας κρυφός ναός που σύμφωνα με κάποιους πρόκειται για ναό της Δήμητρας, σύμφωνα με άλλους πρόκειται για Ηρώο του Απόλλωνος. Έφτασα σύντομα στο Ακραίφνιο και μπήκα σε έναν χωματόδρομο που θα με οδηγούσε σε έναν ελαιώνα ο οποίος βρισκόταν κοντά στον ναό.
Έφτασα στον αρκετά μεγάλο ελαιώνα και προχώρησα προς το μέρος του ναού.
Τελικά δεν υπήρχε το παραμικρό πέρασμα για να φτάσω στον ναό. Το μέρος ήταν πραγματική ζούγκλα.
Επέστρεψα πίσω και δοκίμασα μια διαφορετική προσέγγιση. Ο ναός βρίσκεται στο ύψωμα πίσω. Φυσικά ήταν πολύ πυκνή η βλάστηση και από αυτήν την πλευρά. Σίγουρα όμως κάπου έπρεπε να υπάρχει ένα πέρασμα.
Σε αυτό το σημείο υπήρχε ένα χωράφι, στα δεξιά όμως που βρισκόταν ο ναός δεν πέρναγε ούτε λαγός.
Στο βάθος διακρίνεται το Πτώον.
Για καλή μου τύχη διέκρινα ένα παλιό μονοπάτι που έδειχνε να ανεβαίνει προς τα πάνω.
Κατά την ανάβαση στα δεξιά είδα ερείπια κάποιου αρχαίου πύργου.
Είναι η εποχή τους!
Εδώ αυτός ο κρυμμένος ναός στη μέση του πουθενά.
Σε μια πέτρα υπάρχουν κάποια υπολείμματα αγγείων.
Η άνοιξη έχει μπει για τα καλά πια.
Παντού σουλατσάρουν χελώνες!
Από το Ακραίφνιο συνέχισα τη χωμάτινη διαδρομή η οποία με λίγη προσπάθεια θα με έβγαζε στο ιερό του Απόλλωνος, στο μαντείο δηλαδή. Δυστυχώς δρόμος τελικά δεν υπήρχε και συνέχισα μέχρι την Υλίκη και ξανά στο Ακραίφνιο.
Εν τέλει ακολούθησα τον ασφάλτινο δρόμο ο οποίος με οδήγησε σε αυτό το ιστορικό μαντείο.
Η τοποθεσία ήταν εντυπωσιακή, κάτι που συμβαίνει με κάθε αρχαίο ναό. Δεν ήταν καθόλου τυχαία η επιλογή του μέρους.
Η εγκατάσταση ήταν αρκετά μεγάλη και έπιανε μεγάλο μέρος της πλαγιάς.
Σε αυτό το σημείο έχει τοποθετηθεί υποστήλωμα γιατί αυτός ο τοίχος ήταν έτοιμος να πέσει.
Σε γενικές γραμμές είναι ένας ακόμη αρχαιολογικός χώρος που έχει αφεθεί στην τύχη του. Χρειάζονται λεφτά η αλήθεια είναι για κάθε αρχαιολογικό χώρο. Αλλά μετά οι πολιτικοί τι θα κάνουν? Κλέφτες θα γίνουν?
Από εκεί συνέχισα το δρόμο μέχρι το Κόκκινο και τον Άγιο Ιωάννη για έναν προορισμό που ήθελα καιρό να δω, το Πόρτο Γάτζα που έχει πάρει την ονομασία του από το ομώνυμο ακρωτήριο Γάτζα που βρίσκεται πάνω από τα Σκροπονέρια. Μετά τα λατομεία του Αγίου Ιωάννη ακολούθησα τον χωματόδρομο από το εκκλησάκι της Αγίας Παρασκευής και κατέβηκα προς τη θάλασσα. Η διαδρομή ψιλοδύσβατη αλλά όχι απαγορευτική και με απεριόριστη θέα.
Στιγμιότυπο της διαδρομής. Εκεί η κλίση είναι τόσο μεγάλη που στρώθηκε τσιμέντο για ευνόητους λόγους.
Πόρτο Γάτζα, ομολογώ ότι δεν το περίμενα τόσο όμορφο το μέρος. Καταπράσινο τοπίο. Μου θύμισε λίγο τα μέρη κοντά στο Πηγάδι Πτελεού Μαγνησίας.
Εκεί άραξα κάτω από μια γηραιά ελιά και τσίμπησα κάτι πρόχειρο. Το μέρος ήταν απίστευτα ήρεμο και με την αίσθηση απομόνωσης που μου αρέσει.
Μετά από καμιά ώρα, επέστρεψα προς τα πίσω αλλά συνέχισα τον δρόμο που τραβάει σχεδόν παραλιακά μέχρι τη Λάρυμνα.
Από τη Λάρυμνα επίσης συνέχισα παραλιακά από τον εναλλακτικό χωματόδρομο που βγαίνει Μαλεσίνα. Προς έκπληξή μου στρώθηκε με καινούργια άσφαλτο στο μεγαλύτερο μέρος του. Πριν λίγα χρόνια ήταν μια ωραία χωμάτινη διαδρομή. Και τώρα ωραία είναι μην παρεξηγηθώ, απλώς έχασε την εναλλακτική πλευρά της.
Από τη Μαλεσίνα βγήκα εύκολα στο Μαρτίνο και τράβηξα τον βατό χωματόδρομο που ανεβαίνει στον Άη Λιά.
Η πύλη ήταν κλειδωμένη οπότε δε μπόρεσα να μπω μέσα. Η πόρτα όμως λόγω της εκκλησίας ήταν ανοιχτή.
Η θέα από θα ήταν φανταστική αν δεν υπήρχε η καταραμένη Αφρικανική σκόνη.
Σαφέστατα οι κεραίες έχουν αλλοιώσει τον χαρακτήρα της τοποθεσίας.
Κατάβαση προς το Μαρτίνο.
Από εκεί συνέχισα για το γνωστό σε όλους μας Κάστρο που βλέπουμε στην ταμπέλα της εθνικής οδού, το οποίο πήρε το όνομά του από το Κάστρο Γλα που βλέπετε στη φωτογραφία. Ένα Μυκηναϊκό κάστρο το οποίο δημιούργησαν οι Μινύες και αποτελεί σήμερα το μεγαλύτερο σε έκταση αρχαίο κάστρο της Ελλάδας. Η ονομασία Γλα είναι πιθανό να προέρχεται από την αίγλη που είχε η περιοχή. Μιλάμε για κάστρο κατασκευής του 1.300 π.Χ.
Από εκεί ήθελα να βγω μέσω χωματόδρομου στο Ακραίφνιο ξανά. Μέσα από τα χωράφια μπερδεύτηκα λίγο
Κάποια στιγμή χρειάστηκε να κλαδέψω λίγο.
Τα πάντα ήταν στεγνά ευτυχώς. Εννοείται ο κάμπος δεν είναι για να παίζεις μετά από βροχές.
Κάποια στιγμή ο δρόμος με ανέβασε λίγο ψηλότερα.
Μέχρι που με ξανακατέβασε στο Ακραίφνιο. Η διαδρομή άξιζε σίγουρα τον κόπο!
Από εκεί η επιστροφή ήταν εύκολη. Ήταν μια σχετικά σύντομη αλλά πολύ περιεκτική εξόρμηση με μεγάλη ιστορία και αρκετές εναλλαγές εικόνων.
Να είστε καλά και τα λέμε την επόμενη φορά!
Πτώον Όρος- Πόρτο Γάτζα 16-3-2025
