Μια εξόρμηση που ξεκίνησε με τις καλύτερες προοπτικές αλλά κατέληξε άδοξα. Δεν πρόλαβε να ολοκληρωθεί και σε αυτό έπαιξαν αρκετοί παράγοντες ρόλο. Η Δίβρη είναι ένα γραφικό ορεινό χωριό κοντά στη Λαμία, χτισμένο στα 800 μέτρα υψόμετρο. Είχα βρεθεί ξανά εκεί σχεδόν 20 χρόνια πριν παρέα με ένα φίλο, ένα καλοκαιρινό βράδυ με αφόρητο καύσωνα. Σπουδάζαμε στη Λαμία και είχαμε όρεξη για εξερεύνηση. Δεν είδαμε φυσικά την απίστευτη θέα ανεβαίνοντας αλλά έχουμε να θυμόμαστε τις τρέλες που κάναμε. Με παπάκι δικάβαλο, μέσα στη νύχτα να ανεβούμε στη Δίβρη. Η μοναδική διαφορά βέβαια 20 χρόνια μετά είναι ότι απλώς παίζουμε με ακριβότερα παιχνίδια...

Ανεβαίνοντας για Δίβρη, απέναντι η Οίτη. Φανταστική ορεινή διαδρομή.

Άφιξη στη Δίβρη 20 χρόνια μετά, μόνο κάτι φωτάκια θυμόμουν όπως είναι λογικό.

Είχε χιονάκι ψηλότερα, όχι όμως κάτι ανησυχητικό εκ πρώτης όψεως. Άλλωστε η διαδρομή που ήθελα να κάνω δεν πέρναγε από μεγάλο ύψος.

Η Δίβρη από άλλη οπτική γωνία.

Ακριβώς στην έξοδο του χωριού υπάρχει αυτή η ταμπέλα που η αλήθεια είναι ότι με εξέπληξε. Οι χωματόδρομοι που έβλεπα στον χάρτη να καταλήγουν σε διάφορες κατευθύνσεις, δε μου γέμιζαν το μάτι σε κάποια σημεία. Συγκεκριμένα ήθελα να βγω στη Μελιταία και ήταν μια απόφαση της τελευταίας στιγμής γιατί κατά τα άλλα αυτό που είχα σχεδιάσει βρισκόταν βορειότερα. Εν τω μεταξύ το google maps από τη Δίβρη έβγαζε κανονικά τη διαδρομή και μάλιστα σε σχετικά σύντομο δρόμο τύπου 23 λεπτά τα 13 χιλιόμετρα χωματόδρομου, κάτι που δεν έδειχνε κάτι παράξενο.

Ξεκίνησα αρχικά για το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία που βρισκόταν σχετικά κοντά. Ο δρόμος είχε χιόνι και πάγο από την αρχή αλλά είχα άριστη πρόσφυση.

Σύντομα όμως οι ροδιές χάθηκαν, ο δρόμος στένεψε και το χιόνι έδειχνε να βαθαίνει.

Αποφάσισα να μην το ρισκάρω και να κάνω αναστροφή.

Η διαδρομή μέχρι την τοποθεσία Γεωργαρά όπου και σταμάτησα.

Youtube Video

Πίσω λοιπόν στον κεντρικό χωματόδρομο ο οποίος ήταν πολύ βατός, με λίγο παγωμένο όμως χιόνι αλλά πήγαινα πολύ άνετα.

Κάποια στιγμή πέρασα από ένα τεράστιο οροπέδιο όπου υπήρχαν πιο βαθειές ροδιές. Δεν προβληματίστηκα κάπου. Δεν ήμουν βέβαιος όμως για το αν θα καταφέρω να βγω στη Μελιταία, υπό την έννοια ότι μπορεί να πετύχαινα απάτητο δρόμο και να μη συνέχιζα, όπως και νωρίτερα. Σε κάθε περίπτωση η διαδρομή ήταν απολαυστική.

Το εντυπωσιακότερο ήταν ότι πέτυχα ακόμη μια ταμπέλα σε αυτή τη διασταύρωση που μου έδωσε θάρρος να συνεχίσω. Ούτε στα Άγραφα δεν έχει ταμπέλες σε διασταυρώσεις! Εδώ πας και χωρίς καν GPS. Αυτή όμως ήταν και η παγίδα!

Ο δρόμος για Μελιταία ήταν πιο στενός αλλά η διαδρομή ήταν πραγματικά μαγική. Κάποιες λάσπες δε με προβλημάτισαν γιατί δεν ήταν βαθειές και εκτός αυτού πάντα οι λάσπες παγώνουν σε αυτά τα υψόμετρα υπό αυτές τις συνθήκες.

Βέβαια είχα ξεκινήσει να κατεβαίνω, όμως οι θερμοκρασίες ήταν πολύ χαμηλές. Πέτυχα 2 κυνηγούς που μου είπαν ότι ο δρόμος βγαίνει κανονικά στη Μελιταία.

Ο 2ος μάλιστα που μου το είπε, ήταν περίπου 200-300 μέτρα από αυτό!

Όπως θα δείτε και στο βίντεο προς το τέλος, πετυχαίνω τους κυνηγούς και μιλάμε και μου λένε ''οκ στη διασταύρωση λίγο πιο κάτω θα κάνεις δεξιά και μετά θα βγεις''

Youtube Video

Μέσα σε λίγα μέτρα κόλλησα στο χειρότερο είδος λάσπης που μπορεί να συναντήσει κανείς στο βουνό, τη λεγόμενη λάσπη-πηλό. Στόχος μου ήταν να σκάψω όσο μπορώ και με τα traction boards (τις πλαστικές σανίδες) που είδατε στην προηγούμενη φωτογραφία, να κάνω λίγο όπισθεν και να συνεχίσω λίγο πάνω σε ένα άνοιγμα που είχε για να επιστρέψω. Άλλωστε είχα κολλήσει μόλις μερικά μέτρα πριν το κομμάτι με τον πηλό. Που ήταν κάτι εντελώς άκυρο καθώς τα πάντα μέχρι εκείνο το σημείο ήταν παγωμένα και ξαφνικά για 1 χιλιόμετρο η λάσπη-πηλός ήταν παντού και μαλακή! Ίσως το μικροκλίμα εκείνου του σημείου να άλλαζε, δεν έχω ιδέα.

Εκεί που είχα μείνει είχα κλείσει τον δρόμο. Ένα ψηλωμένο αγροτικό ήρθε αλλά δε χώραγε να περάσει και γύρισε με όπισθεν. Άλλα δύο τζηπ ψηλωμένα κατάφεραν να φύγουν απο παράκαμψη στα αριστερά, το αγροτικό λόγω καρότσας δε μπορούσε γιατί είχε αυλάκι και θα έβρισκε. Κανένας τους δεν προσφέρθηκε να με βοηθήσει εν τω μεταξύ, γιατί λίγα μέτρα αν με τράβαγαν πίσω θα είχα ξεμπερδέψει.

Εγώ πίστευα πως με τις σανίδες θα καταφέρω να βγω. Τελικά τζίφος, δεν έβρισκα πρόσφυση με τίποτα. Από κάτω ήρθαν κάτι ψηλωμένα τζηπ τέρατα και δε χωρούσαν, τους έδειξα την παράκαμψη που θα μπορούσαν να περάσουν αλλά τους παρακάλεσα αν μπορούν να έρθουν και να με τραβήξουν λίγο προς τα πίσω. Όλοι ήταν βιαστικοί γιατί κυνηγούσαν αγριογούρουνα.

Τελικά έφυγαν και ένας πιο νέος ήρθε με τα πόδια να με βοηθήσει. Δυστυχώς με πήρε στο λαιμό του ακόμα περισσότερο. Ενώ ήθελα να βγω προς τα πίσω όπως είπα, αυτός με προέτρεψε να συνεχίσω από κάτω. Δε μου φαινόταν καλή ιδέα αλλά δεν έβλεπα και κανέναν να βοηθάει. Με λίγο σπρώξιμο ξεκόλλησα εύκολα γιατί το σημείο ήταν κατηφορικό. Σύντομα όμως κόλλησα ξανά και χειρότερα. Η πλάκα είναι ότι στις φωτογραφίες δε φαίνεται να έχει βυθιστεί το αυτοκίνητο αλλά πιστέψτε με ούτε καν σπρωχνόταν πια. Είχα πια μπλέξει κυριολεκτικά από το πουθενά.

Ο κυνηγός αυτός έφυγε να συναντήσει τους άλλους και μου είπε ότι θα καλέσει για βοήθεια. Το πρόβλημα ήταν ότι η ώρα περνούσε και δεν είχα καθόλου σήμα εκεί. Βγήκα από το αυτοκίνητο και περπάτησα τον δρόμο προς Μελιταία να δω από τι δρόμο θεωρούσε αυτός ότι θα μπορούσα να περάσω.

Να σημειωθεί ότι αυτός ΉΡΘΕ από εκεί. Εντάξει, τον περπάτησα τον δρόμο μέχρι τη διασταύρωση που όντως έδειχνε να καλυτερεύει και η κατάσταση ήταν απίστευτα πιο δραματική. Τι σκέφτηκε ο τύπος όταν με βοήθησε να πάω ακόμα πιο κάτω, πραγματικά δε μπορώ να καταλάβω. Μιλάμε ότι η όλη φάση ήθελε αποκλειστικά MUD λάστιχο και σοβαρό ψήλωμα. Δεν καταλαβαίνω πως γίνεται ένας άνθρωπος που έχει φάει τα βουνά με το κουτάλι, ντόπιος Διβριώτης, να θεωρεί ότι ένα SUV και χωρίς MUD λάστιχο θα μπορέσει να πάει από εκεί. Σηκώνω τα χέρια ψηλά!

Με τα πολλά σήμα δε βρήκα πουθενά, η ώρα περνούσε και όσους κυνηγούς πέτυχα είτε δε με βοήθησαν είτε με παρέσυραν βαθύτερα στο βούρκο, πήρα την απόφαση να πάρω το 112 γιατί καταρχήν με όλα αυτά δεν τους εμπιστευόμουν, κατα δεύτερον δεν ήμουν βέβαιος αν τα τζηπ που είδα θα μπορούσαν να με ξεκολλήσουν μέχρι ένα ασφαλές σημείο. Είχα την εντύπωση ότι μόνο με κανά τρακτέρ θα έβγαινα από εκεί μέσα.

το 112 με σύνδεσε με την αστυνομία Λαμίας. Εκεί μίλησα με κάποιον που γνώριζε την περιοχή. Του έδωσα το τηλέφωνο της Πανελλαδικής ομάδας βοήθειας 4x4 γιατί αρχικά ήθελε να μου στείλει κυνηγούς και του εξήγησα πως οι κυνηγοί της περιοχής με έμπλεξαν περισσότερο!

Επίσης του έδωσα τηλέφωνα δικών μου να τους ενημερώσει να μην ανησυχούν κλπ.

Μετά από 1,5 ώρα ήρθε τελικά ένα land rover στρατιωτικού τύπου, τερατάκι. Δεν τα ξέρω αυτά καλά οπότε συγχωρέστε με. Ο κυνηγός που με είχε βοηθήσει με το σπρώξιμο εν τω μεταξύ δεν ξαναφάνηκε! Πάλι καλά που ενήργησα μόνος μου γιατί ακόμα εκεί θα ήμουν!!! Δεν ξέρω μπορεί να ένιωσε και άσχημα ο άνθρωπος που με βούτηξε ακόμα πιο βαθειά στο βούρκο!

Το Land Rover ήρθε από την πάνω πλευρά που είχα έρθει και εγώ.

-''Που πας ρε άνθρωπε ???'' μου λέει

-φίλε πραγματικά είναι μεγάλη ιστορία τι να σου εξηγώ τώρα. Θα με τραβήξεις σε παρακαλώ προς τα πίσω γιατί προς τα κάτω περπάτησα και δεν πρόκειται να βγω με τίποτα?

-Όχι ρε ξέρω εγώ λίγα μέτρα είναι θα βγεις μετά Μελιταία εύκολα.

-Φίλε πήγα και είδα με τα μάτια μου, δεν πρόκειται αυτό το αυτοκίνητο να βγει χωρίς ρυμούλκηση από αυτό το κομμάτι. Δεν περνάει με τίποτα!!!!

-Βρε ξέρω σου λέω μη φοβάσαι έλα πάμε γιατί κυνηγάω γουρούνια πρέπει να φύγω κλπ.

Ήταν κυνηγός τελικά, μου είχαν στείλει ακόμα έναν κυνηγό! Νευρικό γέλιο με είχε πιάσει με την κατάσταση!

Με τράβηξε μέχρι ένα ίσιωμα με βαθειές λάσπες και μου είπε να συνεχίσω μόνος μου.

-Ρε φίλε δεν πρόκειται να βγω από εδώ μείνε μαζί μου τουλάχιστον μέχρι το σημείο που καλυτερεύει ο δρόμος. Την ανηφόρα που είδα σε ένα σημείο μετά το ίσιωμα δεν τη βγάζω.

-Έλα πάμε εντάξει θα σε βλέπω.

Προφανώς η ανηφόρα δε βγήκε και εκεί έπρεπε να κάνω όπισθεν, όμως τα λούκια ήταν βαθειά και έτσι ξήλωσα την ποδιά κινητήρα η οποία με τη σειρά της παρέσυρε το δεξιό φρύδι και το δεξιό κομμάτι του προφυλακτήρα σπάζοντας κάποια κουμπώματα και βάσεις. Αν με είχε τραβήξει εξ αρχής θα γλίτωνα αυτές τις μικροζημιές.

Εν τέλει με τράβηξε μέχρι το σημείο όπου όντως καλυτέρευε ο δρόμος και εύκολα βγήκα στη Μελιταία. Δηλαδή η όλη φάση ήταν 13 χιλιόμετρα χωματόδρομου από τη Δίβρη, με μόλις το 1km να είναι απίστευτα χάλια και να χρειάζεται απαραίτητα MUD ελαστικό.

Ήταν μια δύσκολη κατάσταση από την οποία όμως μόνο σοφότερος θα μπορούσα να βγω. Το πρόβλημα δεν είναι ακριβώς το αν μπορείς να προβλέψεις τη στραβή, αλλά το πως μπορείς να ξεμπλέξεις. Σίγουρα τα Traction Boards δε βοηθάνε καθόλου ακόμη και σε ελαφρύ κόλλημα. Όταν ένας άνθρωπος με έσπρωξε λίγο και ξεκόλλησα, δεν υπάρχει δικαιολογία να μη μπορούν να σε βγάλουν από τη δύσκολη αυτές οι σανίδες. Είναι τα πιο άχρηστα 135 ευρώ που έχω πετάξει! Μόνο για κανένα γεφύρωμα μπορούν να χρησιμεύσουν.

Ένας εργάτης θα βοηθούσε σίγουρα, στην περίπτωσή μου ακόμη και ένας χειροκίνητος ίσα για να με βγάλει προς τα πίσω κανά μέτρο και σιγά σιγά να γυρίσω με όπισθεν. Όταν έμπλεξα χαμηλότερα δε θα βοηθούσε ούτε αυτός. Δε θα έμπλεκα ποτέ όμως χαμηλότερα αν δε με παρέσερνε ο κυνηγός. Φορητό εργάτη δεν έχω δει πουθενά να χρησιμοποιούν στα βίντεο του Youtube.

Επίσης κάτι που θεωρώ πως θα βοηθούσε θα ήταν ένας τέτοιος γρύλος που φουσκώνει με τα καυσαέρια της εξάτμισης

Με αυτόν θα μπορούσε να σηκωθεί σημαντικά το αυτοκίνητο και να γεμίσω με κλαδιά τα σημεία που πατούσαν οι ρόδες ώστε να κάτσει κανονικά μετά χωρίς να ακουμπάει κάπου από κάτω. Ο κανονικός γρύλος που σκέφτηκα να χρησιμοποιήσω όταν έβλεπα ότι δε βγαίνω με τις σανίδες, δε μπορούσε να σταθεί χωρίς να γλιστράει ούτε πάνω σε αυτές για να το σηκώσω το αυτοκίνητο. Και το σκάψιμο είναι γενικώς πολύ δύσκολο σε αυτό το τερέν που καλά καλά δε μπορείς να σταθείς (τα παπούτσια πρέπει να ζύγιζαν 10 κιλά έκαστο).

Γενικότερα το self recovery είναι ένα θέμα με το αυτοκίνητο αλλά δεν πειράζει, ευτυχώς υπάρχουν και οι κυνηγοί στα βουνά ε?

Το θετικό είναι πως το αυτοκίνητο κινείται κανονικά και απέφυγα κάποια σοβαρότερη ζημιά αλλά η αλήθεια είναι πως στενοχωρέθηκα λίγο. Δεν πειράζει, συμβαίνουν και αυτά τα απρόοπτα. Είναι μέσα στο παιχνίδι.

Να είστε καλά και τα λέμε την επόμενη φορά!

Κύριοι καταρχήν σας ευχαριστώ όλους. Όπως αντιλαμβάνεστε δε μπορώ να κάνω τόσες παραθέσεις. Θα προσπαθήσω όμως να απαντήσω σε κάποιες ερωτήσεις και προβληματισμούς που τέθηκαν.

-Καταρχήν κάποιοι από τους κυνηγούς που μίλησα ήταν από τη Δίβρη η οποία δείχνει να έχει ζωή. Είναι και κοντά στη Λαμία μην ξεχνάμε.

-Βάσει της λογικής ότι δε θέλουν ξένους, θα μπορούσαν να έχουν κάνει ζημιά στις ταμπέλες που συνάντησα (που δε συναντάει κανείς συχνά στα χώματα, το αντίθετο) και να μη φαίνεται τίποτα για να αποφεύγουν περαστικούς. Προσοχή δε λέω ότι δε γουστάρουν ξένους γενικότερα, απλώς στη συγκεκριμένη περίπτωση δε θα τσουβαλιάσω γιατί βρέθηκαν έστω αυτά τα 2 άτομα και βοήθησαν.

-Το Qashqai είναι 4χ4 και φοράει AT ελαστικά. Στη συγκεκριμένη περίπτωση και μόνο σε αυτό το 1 χιλιόμετρο από τα συνολικά 13 της διαδρομής, χρειαζόταν MUD ελαστικά ή αναγόμωση καλύτερα. Όμως όπως πολύ σωστά τόνισε ο Γάτος, ξεκινάς και χάνεις αλλού μετά. Αυτά τα έχω περάσει και με μηχανές, με τα μικρά μηχανάκια πήγαινες παντού και τάπα στα βουνά αλλά μέχρι να φτάσεις στα πιο μακρινά είχες προσπεράσει τον παππού σου σε ηλικία και δεν ευχαριστιόσουν οδήγηση και ταχύτητα! Με τις βαριές μοτοσυκλέτες ταξιδεύαμε γρήγορα και άνετα και στα χώματα πηγαίναμε εννοείται πολύ πιο σιγά. Κάπου κερδίζεις κάπου χάνεις πάντα. Έτσι και στα αυτοκίνητα.

-Να τονίσω ότι η συγκεκριμένη επιλογή αυτοκινήτου έγινε συνειδητά και με γνώση των περιορισμών. Άλλωστε πάντα έκανα αναστροφή όπου δε μπορούσα να συνεχίσω. Τώρα έτυχε η συγκεκριμένη περίπτωση που θα είχα ξεμπλέξει γρήγορα αλλά με έμπλεξαν περισσότερο. Όσοι με παρακολουθείτε γνωρίζετε ότι το έχω καταευχαριστηθεί το αυτοκίνητο και τη γενικότερη εκδρομική φάση, με όποιους περιορισμούς αυτή έχει. Και θα συνεχίσω φυσικά όσο είμαι υγιής.

-Το μόνος δυστυχώς ή ευτυχώς είναι αρχή μου εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Χωρίς αυτήν την αρχή δε θα είχα κάνει ούτε το 1/100 όσων έχω κάνει. Είναι μια συνθήκη με την οποία έχω συμβιβαστεί εδώ και 15 χρόνια. Απλώς αποφασίζω που θα πάω και τι θα κάνω χωρίς τους δεδομένους περιορισμούς της παρέας. Φυσικά η παρέα είναι καλοδεχούμενη πάντα, αλλά δεν είναι και πάντα διαθέσιμη και ο χρόνος κυλάει γρήγορα για να την περιμένω. Εν προκειμένω, η παρέα εδώ δε θα προσέφερε και πολλά από άποψη βοήθειας, σκεφτείτε τώρα ένα SX4 να τραβάει Qashqai σε αυτές τις λάσπες!

-Γάτε φορητό εργάτη δεν έχω δει να δουλεύει κανένας. Που θα πιαστεί? Θα κρέμεται στο βιδωτό άγκιστρο ρυμούλκησης και θα τραβάει? Από μπροστά θα πρέπει να συνδέεται με κροκοδειλάκια με τη μπαταρία ή με τον αναπτήρα? Θυμάμαι έναν που είχες βάλει στο Βιτάρα αλλά σου έλεγαν και τα παιδιά ότι ήταν μικρός και δύσκολα θα σε έβγαζε από μια δύσκολη φάση. Τον δοκίμασες ποτέ? Δεν έχω δει κανένα βίντεο σε μια δύσκολη κατάσταση που να δούλεψαν φορητό, για αυτό με βλέπεις σκεπτικό αρκετά. Το έχω σκεφτεί από πέρισυ να φανταστείς. Εννοείται για χειμώνα πάντα μιλάμε γιατί καλοκαίρι ακόμη και αυτή η διαδρομή βγαίνει με το QQ και με ασφάλτινα μη σου πω. Γενικότερα το ψάχνω αλλά δε βλέπω να υπάρχουν λύσεις για recovery στην περίπτωσή μου.

Γάτε καταρχήν σε ευχαριστώ γιατί είναι πραγματικά η 1η φορά που βλέπω φορητό εργάτη εν δράσει!!!!! Το εντυπωσιακότερο είναι ότι εκεί πέρα έχεις κολλήσει ενώ φοράς αυτά τα κάτι σαν αλυσίδες! Δηλαδή πολύ χάλια η κατάσταση, εκτός αν τα φόρεσες εκείνη τη στιγμή για βοήθεια.

Βλέπω ότι ο φίλος χειρίζεται το κοντρολ και εσύ είσαι μέσα στο αυτοκίνητο, προφανώς για να βοηθήσεις. Το ερώτημα είναι, αν ήσουν μόνος, σε ξεκόλλαγε από εκεί χωρίς να δίνεις γκάζι? Ή απλά θα ήσουν μέσα στο αυτοκίνητο και αν φτάνει το καλώδιο θα το χειριζόσουν εσύ?

Επίσης βλέπω και κοτσαδόρο που έχει κάτσει ο εργάτης, δεν έχω κοτσαδόρο και σκάφος, αυτά είναι για τους πλούσιους!

Ωραίες λύσεις προτείνεις αλλά δε θέλω να επέμβω σε καμία περίπτωση τόσο στο αυτοκίνητο. Αν ήθελα τέτοιες μετατροπές θα πήγαινα σε παλιότερο και πιο ειδικό όχημα.

Χρειάζομαι κάτι πιο απλό, κάτι βαρέως τύπου χειροκίνητο. Και φυσικά χρειάζομαι περισσότερες αναστροφές τους χειμωνιάτικους μήνες Να είναι καλά και η Πανελλαδική ομάδα βοήθειας!

@xenos said in Δίβρη- Δυτική Όθρυς 23-2-2025:

Αν χαζέψεις πάντως στα διάφορα social και δεις τι κάνουν κλπ, το να τραβήξουν κάποιον δεν είναι καθόλου σπάνιο. Είτε σε λάσπη, είτε σε χιόνι, είτε σε κάτι ποτάμια που μπαίνουν.
Φίλος με pathfinder τράβηξε discovery (!!!!) το οποίο είχε ακατάλληλα λάστιχα, πριν λίγες μέρες.
Θέλω να πω ότι η όλη ενασχόληση είναι ένα κράμα αυτοκινήτου, ελαστικών, εξοπλισμού, παρέας, τύχης, κλπ.

Σίγουρα ισχύει αυτό. Καταρχήν μένουν πολλά και ικανότατα οχήματα, οχι SUV απαραίτητα! Το χειμερινό βουνό τα έχει αυτά. Εκεί που το καλοκαίρι περνάς από δύσκολους δρόμους με ένα SUV, το χειμώνα μπορείς να κολλήσεις ακόμη και με σοβαρό όχημα.

@gatoz said in Δίβρη- Δυτική Όθρυς 23-2-2025:

μπιλυ το χειροκινητο δεν....
οι μετατροπες που σου λεω με τις πριζες δεν ειναι κατι, λιγο χοντρο καλωδιακι σου περναει και βιδωνεις τις πριζες διπλα στη πινακιδα, πανω στο πλαισιο της

ο φορητος απο εκει δεν με ξεκολλαγε φυσικα μονος, ειναι πολυ βαθεια, σκεψου αυτες ειναι οι καλυτερες αλυσιδες και οι σχαρες ειναι πιο μακρυες και κολλησα με αυτες... αν δεν ειχα παρεα δεν θα εμπαινα φυσικα. αν και η παρεα εμεινε πισω πολυ, υπηρξα ο μοναδικος αυναν που προσπαθησε ενα περασμα που εαν ομως το εβγαζα, 30 μετρα ηθελα, μετα ανοιγε ο δρομος.

Α ρε Γάτε στην τελευταία πρότασή σου βρίσκονται τα μεγαλύτερα μπλεξίματα. Αυτά τα 30-50-100 μέτρα που μπορεί να σου γλιτώνουν κάποιον κύκλο ή είναι τα τελευταία μέτρα μιας διαδρομής και αντι να γυρίσεις λες θα βγει! Τέτοια σκηνικά έχω αντιμετωπίσει πολλά (όχι με χιόνια) αλλά η μηχανή είναι αλλιώς και πιο μανιτζέβελη. Με το αυτοκίνητο αν μπλέξεις καληνύχτα Μαργαρίτα που λέει και ο φίλος μου ο Τόλης ο Κοτζιάss!

@trail-rated said in Δίβρη- Δυτική Όθρυς 23-2-2025:

Ούτε ψήλωμα ούτε mud ελαστικό θα βοηθούσαν σε τέτοιο τερέν. Αλλά άλλο κανονικό τετρακίνητο. Το κασκαι καλό για ελαφρύ περιηγητικο χαρακτήρα, δεν μπορεί να μπει σε άγνωστα μονοπάτια ειδικά σαν τη λάσπη που εν τέλει κόλλησε.

Δε συμφωνώ. Στην πραγματικότητα οποιοδήποτε τετρακίνητο όχημα χωρίς τα κατάλληλα ελαστικά και το κατάλληλο ψήλωμα θα κολλήσει εκεί. Όσα οχήματα είδα είχαν σοβαρό ψήλωμα και λάστιχα full MUD και πάλι δεν έβρισκαν πρόσφυση κατά την ανάβαση. Σαν τρακτέρ ήταν. Αν έπαιζε ρόλο μόνο η τετρακίνηση θα ανέβαιναν όλοι με Geolandar ή ακόμα χειρότερα με michelen pilot sport εκεί. Υπάρχει κόσμος που με αντίστοιχα SUV και με τις αντίστοιχες μετατροπές πάει σε παρόμοια μέρη, σίγουρα όμως μετά αλλάζει ο χαρακτήρας του αυτοκινήτου στο ταξίδι, κάτι που δε θέλω γιατί πάω σχετικά μακριά όταν ζεστάνει ο καιρός.

Από εκεί και πέρα όποιος με παρακολουθεί γνωρίζει ότι έχω πάει πολύ παραπέρα από ''ελαφριού περιηγητικού χαρακτήρα'' χωμάτινες διαδρομές, αλλά προφανώς σε στεγνά χώματα. Το καλοκαίρι και η συγκεκριμένη διαδρομή θα βγει. Επίσης άλλες διαδρομές που έχω κάνει πχ στην Κακαρδίτσα ή στη Βλαχάβα δε βγαίνουν χειμώνα και με τέτοια λάστιχα από οποιοδήποτε όχημα.

Υ.Γ: Για να μην παρεξηγηθώ, δε λέω ότι το Qashqai έχει ίδιες δυνατότητες με το Wrangler. Απλώς μην πάμε και στο άλλο άκρο ότι και καλά πάει μόνο βατούς χωματόδρομους γιατί με έχει πάει πολύ παραπέρα από εκεί.