Στις 17 Νοέμβρη του 2019 είχα ανακαλύψει εντελώς τυχαία με ένα φίλο τη Νεραϊδοσπηλιά Παρνασσού. Είχαμε ξεκινήσει χωμάτινα από το Λιβάδι Αράχωβας, βρεθήκαμε στο Δροσοχώρι, από εκεί ανεβήκαμε τον ορεινό όγκο του Γερολέκα και πέσαμε στη γραφική Βάργιανη. Λίγο πριν το χωριό είχαμε δει μια ταμπέλα που έλεγε ''προς Νεραϊδοσπηλιά'' και πήγαμε από εκεί για να δούμε τι ακριβώς ήταν. Τελικά συναντήσαμε μια ακόμη ταμπέλα η οποία σηματοδοτούσε την έναρξη του μονοπατιού. Φυσικά δεν είχαμε χρόνο τότε ούτε και ήμασταν οργανωμένοι για ορειβασία. Την είχα όμως αποθηκεύσει στο μυαλό μου. Τα χρόνια πέρασαν και οι προτεραιότητες ήταν φυσικά ''ψηλότερες'', έτσι την Κυριακή που μας πέρασε οι συνθήκες ήταν ιδανικές για να βρεθώ σε εκείνα τα μέρη ξανά, ακριβώς μάλιστα μετά από 5 χρόνια. Η πλάκα είναι ότι μόλις το πρόσεξα ότι και τις δύο φορές ήταν 17 Νοέμβρη και Κυριακή. Η ακόμα μεγαλύτερη πλάκα είναι πως δεν είναι η 1η φορά που συμβαίνει τα τελευταία 15 χρόνια, δηλαδή το να βρίσκομαι στα ίδια μέρη τις αντίστοιχες Κυριακές χωρίς μάλιστα να το επιδιώκω. Τι να πεις, παράξενα πράγματα...

Άφιξη στη γραφική Βάργιανη, ώστε να είμαι ξεκούραστος για την σκληρή ανάβαση και αργότερα να συνεχίσω χωμάτινα την εξόρμηση.

Στο σημείο που το μονοπάτι ξεκινά.

Από τα πρώτα μέτρα αντιλαμβάνεται κανείς τι θα επακολουθήσει.

Ειδικά εκείνος που γνωρίζει ότι θα βρεθεί κάπου εκεί ψηλά.

Η σήμανση είναι επαρκέστατη.

Από εδώ κάτω σίγουρα απορεί κάποιος πως διάβολο θα παρακάμψει τις κάθετες πλαγιές.

Ο τόπος ξεδίψασε από τις δυνατές βροχές των προηγούμενων ημερών. Σε αυτό το σημείο όμως χρειάστηκε ιδιαίτερη προσοχή καθώς οι πέτρες γλιστρούσαν υπερβολικά και η πολυδιαφημισμένη σόλα Vibram δεν έβρισκε πρόσφυση.

Εκπληκτική θέα, στο βάθος η Οίτη.

Σημείο που το μονοπάτι περνά από φανταστικό δάσος.

Είπαμε πριν ότι η σήμανση είναι υποδειγματική, 1η φορά όμως βλέπω αύξουσα σήμανση. Πριν ήταν Ν5, τώρα Ν12. Που θα πάει αυτό? Και για ποιό λόγο? Το κάθε μονοπάτι έχει μια ξεχωριστή ονομασία. Άγνωσται αι βουλαί των ορειβατικών συλλόγων.

Μπροστά μας η Γκιώνα.

Άγριες ορθοπλαγιές

Έβρεξε τόσο πολύ που το έδαφος είχε λασπώσει και σε συνδυασμό με την υψηλότατη κλίση πάλευα να κρατηθώ όρθιος. Χωρίς μπατόν ή κάποιο στήριγμα θα ήταν αδύνατο. Ειδικά η επιστροφή ήταν μια ατελείωτη τσουλήθρα.

Φυσικά το μυαλό μου ήταν και στο τι θα έκανα μετά, γιατί λάσπες με το αυτοκίνητο δεν είχα αντιμετωπίσει ξανά στο παρελθόν.

Μερικά εντυπωσιακά εκθέματα που προσφέρει περήφανα το βουνό.

Οι υγρές συνθήκες έχουν και τα πλεονεκτήματά τους όμως και δημιουργούν εικόνες που αν δεν τις φωτογράφιζα πιθανότατα δε θα πίστευα ότι υπάρχουν.

Ευτυχώς δηλαδή που υπάρχουν και οι φωτογραφίες και κάνουν τη ζωή μου πιο εύκολη. Η ομορφιά σε αυτό το επίπεδο είναι πολύ δύσκολο να περιγραφεί εκτός και αν λέγεσαι Ντοστογιέφσκι ξέρω γω...

Για του λόγου το αληθές δείτε...

Εικόνες που έβλεπα κάποτε στα ντοκιμαντερ και πλέον τις βλέπω ιδίοις όμμασι.

Μετά από περίπου 1,5 ώρα έχω φτάσει σε μεγάλη ορθοπλαγιά η οποία μάλλον κρύβει κάπου και τη Νεραϊδοσπηλιά.

Ένα στενό λασπωμένο μονοπάτι μεγάλης κλίσης με οδηγεί χαμηλότερα. Δεξιά υπάρχει γκρεμός και για αυτό το λόγο έχουν τοποθετηθεί σχοινιά στα αριστερά του βράχου.

Εδώ υπάρχουν ακόμη μερικά σχοινιά καθώς δεν επιτρέπεται οποιοδήποτε γλίστρημα και θα καταλάβετε στην επόμενη φωτογραφία το γιατί.

Ειδικά τη συγκεκριμένη εποχή όπου το τερέν είναι πολύ γλιστερό, το παραμικρό λάθος κοστίζει τα πάντα γιατί φεύγεις απευθείας στο γκρεμό.

Η Νεραϊδοσπηλιά βρίσκεται στη βάση του κάθετου βράχου.

Στην είσοδο της σπηλιάς

Εντυπωσιακή και ακόμα δεν έχω δει τίποτα.

Στο εσωτερικό της υπάρχουν πολλές φυσικές πισίνες οι οποίες μέσα στο χειμώνα γεμίζουν. Αν έρθει κανείς την άνοιξη θα τις βρει γεμάτες όμως δε θα μπορέσει να προχωρήσει αρκετά στο εσωτερικό της σπηλιάς.

Σίγουρα το μέρος σε προδιαθέτει να πιστέψεις ότι εδώ ζούσαν Νεράιδες, δράκοι, Σεραφείμ, ξωτικά, Νεφελίμ, Ορκ και οτιδήποτε μπορεί κανείς να σκεφτεί!

Επέστρεψα στο αυτοκίνητο και συνέχισα το δρόμο προς τα πάνω όπου κάποια στιγμή συνδέεται με εκείνον που οδηγεί στο εκκλησάκι του Άγιου Κοσμά, τον οποίο είχα κάνει και το 2019. Αυτό το κομμάτι είναι πλέον παρατημένο αλλά παρολαυτά κατάφερα και βγήκα στον πιο κεντρικό χωματόδρομο ο οποίος όμως είχε και αυτός κάποιες δυσκολίες τις οποίες δε θυμόμουν.

Youtube Video

Έχοντας σταματήσει σε μερικά σημεία για να βγάλω μερικά κοτρώνια από τη μέση του δρόμου.

Ο δρόμος είχε αρκετή λάσπη παρόλαυτά δεν προβληματίστηκα ιδιαίτερα. Έφτασα στη λεγόμενη Λάκκα του Αράπη και συνέχισα μέχρι τον Άγιο Κοσμά.

Youtube Video

Άγιος Κοσμάς, στη βόρεια πλευρά του Παρνασσού. Ιδανική τοποθεσία για κατασκήνωση.

Η ώρα ήταν λίγο περασμένη και η μέρα αυτήν την εποχή είναι πολύ μικρή, έτσι ο πιο σύντομος και βατός χωματόδρομος για να βγω στην άσφαλτο ήταν αυτός που θα με κατέβαζε στο Δροσοχώρι.

Youtube Video

Η γραφική πλατεία της εθνικής Αντίστασης στο γραφικό Δροσοχώρι. Κάποτε αυτό το μαγαζί που βλέπετε ήταν ανοιχτό. Δε γνωρίζω αν το καλοκαίρι ανοίγει αλλά δεν το νομίζω.

Από το Δροσοχώρι έφτασα στην Άμφισσα

Από εκεί ανέβηκα Δελφούς-Αράχωβα και επέστρεψα πίσω. Συμπλήρωσα 20.000 απροβλημάτιστα χιλιόμετρα από τον Απρίλιο που αγόρασα το Qashqai. Κατάφερα και έβγαλα αρκετές εξορμήσεις που είχα στο πρόγραμμα να τις κάνω με τη μηχανή και φυσικά παλιότερα δεν πίστευα πως θα βγουν με SUV. Υπάρχουν φυσικά ακόμα κάποια πράγματα που θέλω να κάνω και όλα δείχνουν πως το Qashqai δε θα μου πει όχι. Για να δούμε...

Να είστε καλά και τα λέμε την επόμενη φορά!

@famas said in Ανάβαση στη Νεραϊδοσπηλιά Παρνασσού 17-11-2024:

ΟΙ φωτογραφίες στο δάσος με την αχλη να τυλίγει τα δέντρα μόνο στον Άρχοντα τις έχω δει.

Πραγματικά ήταν μια καταπληκτική συγκυρία!