-
Ένας νομός τον οποίο γνωρίζω πολύ καλά μιας και τον επισκέπτομαι αρκετές φορές το χρόνο σε μονοήμερες εξορμήσεις. Δεν είχα σκοπό να βρεθώ εκεί αλλά επειδή στη Μεσσηνία που είχα βρεθεί πέρισυ δεν έβρισκα κάτι καλό, τελικά αποφάσισα να μείνω κοντά στο Αντίρριο ώστε να έχω επιλογές τόσο προς τη Ναύπακτο όσο και προς τα δυτικά του νομού.
Φυσικά κλείνοντας σε τόσο κοντινή απόσταση κερδίσαμε τόσο την 1η μέρα στο πήγαινε όσο και την τελευταία στο έλα. Πηγαίνοντας από τον δρόμο Ιτέας-Ναυπάκτου, σταματήσαμε στην παραλία Γλαρονήσι για μπάνιο. Ένας σύντομος βατός χωματόδρομος μας οδήγησε κάτω. Η παραλία είναι σχετικά ήρεμη με λίγο κόσμο.
Πήρε το όνομά της από τη νησίδα Γλαρονήσι που βλέπετε απέναντι. Σε πολύ κοντινή απόσταση βρίσκεται και ο ξακουστός φάρος της Ψαρομύτας.
Η παραλία αποτελείται από το κλασσικό βότσαλο που συναντάμε στην πλειονότητα των παραλιών του Κορινθιακού. Με τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματά του.
Το κατάλυμα ήταν πολύ καλό, σε καλή ήρεμη τοποθεσία. Ιδανική για ορμητήριο.
Βραδινή ήρεμη βολτίτσα για φαγητό στο Αντίρριο. Σημαντικό να παρκάρεις σχεδόν απ'εξω από το μαγαζί τη βδομάδα του 15αυγουστου που τα πάντα είναι πήχτρα.
Το Αντίρριο διαθέτει και έναν όμορφο πολυχώρο με παιδική χαρά, μερικά αγάλματα κορυφαίων Ελλήνων από διάφορες εποχές και ένα χώρο καλλισθενικής γυμναστικής ο οποίος τραβά τα παιδιά περισσότερο από την ίδια την παιδική χαρά!
Το σημαντικότερο όμως τουλάχιστον για μένα είναι το ότι παρκάρεις απ΄έξω και έχεις και οπτική επαφή με το όχημά σου. Δεν είμαι ψυχάκιας γενικά με το να το βλέπω συνεχώς κλπ αλλά όσο να ναι είναι ένα συν.
Και οι 3 τραγικοί ποιητές είχαν την τιμητική τους.
Και το εντυπωσιακό άγαλμα του λαμπαδηδρόμου.
Επόμενη μέρα στην παραλία Χιλιαδού. Καθαρή θάλασσα με άμμο εξωτερικά και εσωτερικά. Με λίγα βότσαλα στην αρχή που μπαίνεις. Κάποια στιγμή αργότερα σήκωσε κύμα και είχε ωραίο παιχνίδι για τα παιδιά.
Την επόμενη ανεβήκαμε βορειοδυτικά και βρεθήκαμε σε μια από τις πιο ωραίες παραλίες της Ελλάδας κατά τη γνώμη μου, τον Λούρο. Επιτέλους δε φοβάμαι να μπω στην άμμο!
Ιδανική παραλία για παιδιά και όχι μόνο. Λόγω του ότι είναι ρηχή και ζεστά τα νερά.
Επιστροφή και το βραδάκι φαγητό στη Μακύνεια με την τρομερή θέα του όρους Βαράσοβα.
Το φεγγάρι είχε την τιμητική του εκείνες τις μέρες.
Την επόμενη μέρα πήγαμε στην παραλία Καλαμάκι που βρισκόταν κυριολεκτικά δίπλα μας. Ωραία η χωμάτινη διαδρομή μέχρι κάτω, με θέα το απέραντο γαλάζιο.
Το Καλαμάκι από ψηλά.
Να είμαι έτοιμος για μετά!
Η παραλία μου θύμισε λίγο Εύβοια.
Απογευματινή βολτίτσα στην Τουρλίδα Μεσολογγίου.
Η Τουρλίδα είναι κατοικημένη νησίδα του Πατραϊκού κόλπου. Απέχει περίπου 5km νότια από το Μεσολόγγι. Πήρε το όνομά της από ένα είδος θαλασσινών πουλιών που υπήρχαν εκεί, τις "τουρλίδες".
Η Τουρλίδα μέχρι το 1885 ήταν νησί, την χρονιά εκείνη κατασκευάστηκε δρόμος με την επιχωμάτωση της θάλασσας, για την κατασκευή του δρόμου χρησιμοποιήθηκαν τα υλικά από τις εκσκαφές που έγιναν για την κατασκευή του λιμανιου.
Είχα να βρεθώ εδώ πάνω από δεκαετία!
Ηλιοβασίλεμα στην Τουρλίδα!
Στο Μεσολόγγι βρήκαμε ένα εξαιρετικό εστιατόριο με δωρεάν παιδότοπο. Περίμενα ότι θα υπάρχει κάποια λογική επιβάρυνση στις τιμές αλλά εξεπλάγην. Ενδεικτικά 1 κοτόπουλο αλα κρεμ, μια μερίδα καλαμάκια, μια χωριάτικη, τυροκροκέτες, κολοκύθια τηγανητά και 2 κοκα κόλες μόλις 39 ευρώ. Που κανονικά στην Αθήνα πληρώνεις κανα 10-15 ευρώ μόνο για το παιδί σε τέτοιου επιπέδου παιδότοπο. Εντυπωσιάστηκα!
Την επόμενη μέρα κατεβήκαμε στους πρόποδες της Βαράσοβας και στην εντυπωσιακή παραλία Λιμνοπούλα. Πολύ ιδιαίτερη με τα απόκρημνα βράχια αλλά δεν κάτσαμε πολύ καθώς είχε αρκετές σφήκες.
Μέσω χωματόδρομου βρεθήκαμε στον οικισμό του Περάματος Βασιλικής.
Εκεί είχε μια ήρεμη παραλία αλλά δε μας έπεισε και τραβήξαμε ακόμα παραπέρα σε μια που είχα εντοπίσει στον χάρτη.
Ο χωματόδρομος ήταν βατός
Εδώ στο τέλος το δεξιό στενάκι οδηγούσε στην παραλία. Εκεί είχε αρκετή κλίση και σαθρό έδαφος. Χωρίς 4χ4 όχημα δε θα ρίσκαρα να κατέβω
Ο δρόμος κατέληγε στην παραλία η οποία ήταν άδεια!!! Βέβαια χαμηλά δεν είχε πολύ χώρο για να γυρίσω οπότε κατέβηκα με όπισθεν για να μην κάνω μανούβρες.
Αρχοντιλίκι να μην κουβαλάς ούτε για 20 μέτρα!
Η παραλία ήταν παρόμοια με το γειτονικό Καλαμάκι.
Επιστροφη στη βάση. Από πάνω διακρίνονται οι ανεμογεννήτριες της Κλόκοβας.
Είπαμε το φεγγάρι ήταν ο πρωταγωνιστής της νύχτας.
Την επόμενη μέρα τραβήξαμε ξανά βορειοδυτικά αλλά αυτή τη φορά για να βρεθούμε σε ακόμη ένα μαγικό μέρος που είχα επισκεφθεί 2,5 χρόνια πριν μια χειμωνιάτικη μέρα.
Στο δρόμο για το λεγόμενο ''Τσιμάρι''.
Πρόκειται για τη χερσόνησο Διόνι, μια λωρίδα γης μέσα στη θάλασσα. Εκεί εκβάλλει ο Αχελώος. Η διαδρομή είναι φανταστική. Απολαύστε τη!
Το τοπίο ακόμα πιο φανταστικό. Κόσμος ελάχιστος.
Στο ίδιο στυλ με τον Λούρο, ρηχά ζεστά νερά με άμμο.
Στο βάθος διακρίνεται η αιχμηρή Οξειά. Ένα νησάκι που είναι λες και βλέπεις μια άγρια κορυφογραμμή βουνού μέσα στη θάλασσα.
Αργότερα σήκωσε αέρα και κύμα. Οι Kite Surfers είναι οι πρωταγωνιστές πλέον δαμάζοντας τον άνεμο και τα κύματα. Είναι ο παράδεισός τους εδώ.
Από αυτήν την πλευρά τα θαλασσινά νερά είναι μπερδεμένα με τον Αχελώο.
Η Οξειά σε όλο της το μεγαλείο.
Τι μέρος...
Στο βάθος σίγουρα έβρεχε νωρίτερα. Προς τα ορεινά.
Χαλαρή βολτίτσα στο Αντίρριο, στη Ναύπακτο δεν έχω τολμήσει να πάω ακόμα...
Την επόμενη μέρα βρεθήκαμε ξανά στο Λούρο και κάναμε γνωριμίες! Δε μας άφησαν να φύγουμε χωρίς να τσιμπήσουμε κάτι!!!
Στην περιοχή υπάρχουν πολλά μπλε καβούρια τα οποία βγαίνουν στα ρηχά! Το συγκεκριμένο το πιάσαμε με ένα τελάρο! Δεν ξέρω τι απέγινε, ίσως τσιπουρομεζές!!!
Την επόμενη μέρα βρεθήκαμε στο Κρυονέρι, από την άλλη πλευρά της Βαράσοβας. Ήταν μια φανταστική μέρα και γενικότερα μόνο η θέαση αυτού του βουνού κάνοντας μπάνιο είναι μια εμπειρία ζωής.
Κάποια στιγμή συννέφιασε και για κανά δύο λεπτά έπεσαν λίγες ψιχάλες.
Τελικά έβρεξε μόνο απέναντι προς την Πάτρα.
Το βραδάκι προσπάθησα να προσεγγίσω το κέντρο της Ναυπάκτου αλλά μάταια. Τι και αν είχε περάσει ο δεκαπενταύγουστος, τι και αν ήταν Δευτέρα, η Ναύπακτος ήταν πήχτρα και δεν έβρισκα να παρκάρω ούτε με αίτηση. Τουλάχιστον πριν μπούμε καταφέραμε και τραβήξαμε μερικές φωτογραφίες της πανσελήνου.
Μέρα επιστροφής η οποία φυσικά δεν πήγε χαμένη. Κοντά στην Ιτέα βρίσκεται ο οικισμός του Αγίου Μηνά και 2 ήρεμες παραλίες από τις 3 συνολικά. Μεγάλες πέτρες και βαθειά τα νερά, όχι ακριβώς ιδανικά για παιδί αλλά δε μας εμπόδισε να αράξουμε αρκετές ώρες και να ευχαριστηθούμε τουλάχιστον τα πεντακάθαρα νερά.
Κάποια στιγμή ο καιρός έδειξε σημάδια αστάθειας όμως τελικά η περιοχή αυτή δεν επηρεάστηκε καθόλου, παρά μόνο μας έδωσε μαγικές εικόνες.
Οι διακοπές με τα παιδιά πάντα μένουν αξέχαστες όπου και να βρίσκεσαι. Αυτό το γνωρίζουν όσοι έχουν οικογένεια. Μπορώ να πω πως έμεινα απόλυτα ευχαριστημένος από τη γενικότερη ηρεμία των περιοχών που κινήθηκα αλλά και από την ποιότητα των παραλιών και της θάλασσας (ειδικά εκείνες στα δυτικά του Μεσολογγίου είναι άλλο πράγμα). Δεν κόλλησα ποτέ σε κίνηση πλην εντός της Ναυπάκτου για λίγο, δεν προβληματίστηκα ποτέ για παρκάρισμα. Εξεπλάγην από τις πολύ χαμηλές τιμές που συνάντησα στις ταβέρνες. Άλλης δεκαετίας θα τις χαρακτήριζα. Αν ξαναπήγαινα προς τα εκεί μάλλον θα κοιτούσα για κάτι πιο κοντά στο Μεσολόγγι ώστε να έχω κοντα τον Λούρο, τον Παλιοπόταμο και το Τσιμάρι. Έκανα συνολικά 1500 απολαυστικά χιλιόμετρα. Άντε και του χρόνου να είμαστε καλά όλοι!
Διακοπές στην Αιτωλοακαρνανία με λίγο off road (2024)
